Column: Felipe De Verschrikkelijke

Er zijn van die landen waar je maar heel weinig over weet. Chili is zo’n land. Als je hier op straat aan willekeurige mensen zou vragen of ze iets over Chili kunnen vertellen, dan begint het overgrote deel over cd’s met zweverige panfluitmuziek van Celine Dion of de Con Carne bonenschotel waar ze ’s nachts zo leuk hun echtgenotes mee uit bed kunnen bloasen. Het heeft allemaal niets met Chili te maken, maar geef ze eens ongelijk. Want wie weet nou echt veel over Chili? Ik zou mezelf ook vastlullen in een verhaal over Ivan “De Verschrikkelijke” Zamorano. Dat hij na de komst van Ronaldo bij Inter zijn geliefde nummer 9 kwijt was en daarna met 18 op zijn rug ging voetballen. Had hij er zelf een plusje tussen geplakt, zodat er eigenlijk 1+8 stond, dat werk.

Ik vind Filipe Gutierrez de eigenaardigste speler van FC Twente sinds Anatoly Gerk. Hij is er al sinds 2012 en speelde mee zonder op te vallen. Geen brute tackles, geen legendarische schoten, geen briljante passes, niets. Gutierrez schoof anoniem over het veld en behaalde telkens een zesje. Wel had hij iedere keer de sterren van de hemel gespeeld tegen Brazilië en Argentinië als hij weer weg was geweest met het nationale elftal van Chili. Informatie waar we onder de rook van een broodje beenham niets mee konden.

Vlak voor de winterstop besloot ik op een vrije dag bij de training te gaan kijken. Pipe trainde met de reserves. Dik ingepakt in een sjaal en handschoenen zag ik hem met een onvoorstelbaar gemak een bal uit de lucht plukken. De bal plakte aan de schoen als een mug die in een elektrische vliegenmepper was gevlogen. Je hoorde de bal nog net niet knetteren. Achter de Chileen reed een trein van Hengelo naar Enschede. Het leidde hem af. Ik keek naar de sippe Gutierrez waar Nederland nog bang voor was op het WK in Brazilië. Nu stond hij in de kou, tussen een paar jongetjes die waarschijnlijk nog Panini-plaatjes van hem in de tas hadden, naar een trein vol chagrijnige studenten te kijken. Zijn ongelukkige gevoel was tot achter het hek voelbaar.

Het werd 2016 en Felipe Gutierrez heeft inmiddels een bandje om de arm. De motor van het Chileense Elftal lijkt na de winterstop Twentse rode diesel te hebben getankt. En dat doet me goed. Ik weet niet wat hij heeft gedaan tijdens de Kerst, maar de sippe Pipe is verdwenen. Filipe Gutierrez zweeft inmiddels over het veld als een ware leider. Hij vecht, rent en toont emotie. De Gutierrez die we nu zien, is de Gutierrez waar ze het in Zuid-Amerika altijd over hebben gehad. En volgens mij wordt hij alleen maar sterker.

[google]Gezien de penibele financiële situatie zal hij na dit seizoen wel vertrekken. Weg van de trainingsvelden in Hengelo, weg bij de treinen vol chagrijnige studenten. Maar een ding is zeker: Als hij zo blijft spelen praat iedereen over een jaar niet meer over liedjes uit een panfluit, con carne of Ivan “De Verschrikkelijke” Zamorano als hen iets over Chili wordt gevraagd. Nee, dan gaat het over Gutierrez, Felipe “De Verschrikkelijke Goeie” Gutierrez.

CEAZ

CEAZ schrijft naar eigen zeggen stukjes. Niet meer, niet minder. De ene keer over FC Twente de andere keer over dingen die hem opvallen in het dagelijks leven. Waar het vooral op neerkomt: CEAZ geeft ongevraagd zijn mening. Volg CEAZ ook op Facebook.
[ligatus]