Column: Ted de Troubleshooter

Het hele gezelschap lag op apegapen en hing uitgeteld in de ruim bemeten lederen stoelen in de vip lounge van de Veste. Lege en halflege glazen whisky en Spa water stonden op de tafel, her- en der lagen viltstiften die waren gebruikt om de zoveelste flap-over van tekst te voorzien over de huidige positie van de club. Steeds weer terugkerende teksten en formules. Afbeeldingen van stilstand en angst. Waarheden die je niet waar wilt hebben. Formules en sommen die allen wezen op dezelfde uitkomst.

Aldo had een wegtrekker van jewelste en verkeerde al enige tijd lichtjes snurkend in een ver dromenland. Met zijn hoofd zijwaarts rustend op de leuning van de stoel ontsnapte er een straaltje kwijl uit zijn rechtermondhoek. De uitgedoofde handgemaakte sigaar had een laatste rustplaats op zijn nieuwe stropdas gevonden en de bel wijn stond verschraald op een futloos bijzettafeltje. Wijn waar nauwelijks van gedronken werd. De plakjes leverworst hadden een kleur aangenomen die je nooit in de winkel ziet en de prikkertjes met vlaggetjes stonden halfstok in de fors zwetende blokjes brandnetelkaas.

Gerald bleef voor de flap-over staan. De viltstift nerveus heen- en weer bewegend in zijn handen. Als in trance bleef hij naar de tekst op het bord kijken. Alsof hij het geschrevene probeerde te beïnvloeden via een soort goddelijke telepathische interventie. Moedeloos zakte ook hij in de stoel voor hem en sloeg zijn handen voor zijn hoofd.

Hein en Henk keken dromerig en verveeld voor zich uit. Het spel kaarten hadden zal al zeker een half uur niet meer aangeroerd. Alles was gezegd en alles was gezwegen. Het veranderde niets.

Na enige tijd was er in de ruimte alleen nog maar het collectieve geronk te horen van heren die een middagdutje deden, waarbij Aldo de maat van het gesnurk aangaf.

En toen was daar plots dat geluid. Dat onmiskenbare geluid van zware cowboylaarzen die de komst van een gevaarlijke schutter aankondigde en dat steeds dichterbij kwam.

Gerald hoorde het eerst en maakte de anderen wakker. Hij schudde Aldo door elkaar. "Wakker worden er komt iemand aan, misschien wel een boze supporter.” De ogen van de aanwezigen schoten snel heen- en weer en monsterden steeds nauwgezetter de omgeving.

Alle aanwezigen hoorden het geluid en waren inmiddels klaarwakker. Ze staarden in ongeloof en ietwat angstig naar de deur. Daar kwam het geluid vandaan. Steeds duidelijker hoorbaar. Zware voetstappen, zware laarzen. Steeds dichterbij, steeds luider. Totdat het stopte vlak voor de deur. Als aan de grond genageld stond het hele gezelschap gebiologeerd naar de deur te kijken.

Na enige seconden die uren leken, werden de deuren met kracht opengegooid. Het gezelschap had ondertussen steun bij elkaar gezocht en stond in een groepje , bibberend elkaars hand vasthoudend bij het raam.

Tot hun afgrijzen zagen ze een klein heerschap met een Stetson op zijn hoofd en zware cowboylaarzen aan zijn poten onder een strakblauwe jeans staan. Als een zwart silhouet veroorzaakt door het felle licht achter hem stond hij wijdbeens in de deuropening.

Voordat iemand in beweging kon komen maakten twee schoten, losjes uit de heup, een einde aan het laatste blad op de flap-over. Pfieuwwwwwwwwww…… Pfieuwwwwwwwwww.

“Wwwww…wie bent u?“, vroeg een inmiddels klaarwakkere Aldo met enige angst in zijn stem.

“Ik ben Ted, DE Ted ! U heeft mij ingehuurd voor een zware klus”.

Snel maakte angst plaats voor opluchting.

“Ah, Ted, onze Ted, van harte welkom. Ik wist niet dat je tegenwoordig rondloopt als een cowboy.”

“Er is wel meer dat je niet weet Aldo, daarom heb je mij ook ingehuurd nietwaar?“

“Ehh, ja,……ja, natuurlijk, maar wat praat je zacht.”

“Wat luister je slecht.” Er ontsnapte een nauwelijks waarneembare glimlach aan zijn strakke gezicht.

“Ga Alfred halen! En een nieuw blad voor de flap-over.“

Terwijl het gezelschap inmiddels klaarwakker ronde de flap-over was gaan staan, kwam Alfred binnen met een nieuw flap-over blad.

Ted kauwde op wat pruimtabak, nam een flinke slok uit een fles whisky en duwde nonchalant zijn Stetson met zijn rechterduim iets omhoog. Ondertussen priemden zijn kleine felle ogen de omgeving vast op zijn netvlies.

Alfred hing het blad op en prevelde ondertussen wat woorden als; “slecht veld, niet mijn schuld, vaak pech in de afronding, tegenwind, jonge ploeg, supporters weten niet wat er speelt, tegenstander is al duidelijk verder”, etc… en stond trillend als een schuldbewust kind voor de flap-over.

Ted nam nog een ferme slok, spuugde de puimtabak in een ferme straal op de grond en zei dat Alfred zijn muil moest houden en gaan zitten en nam vervolgens het woord.

“Goed heren, er is hier de laatste tijd een puinhoop gemaakt van jewelste. Zo vlak bij een zelfgemaakte strop heb ik zelden mensen zien hangen. Welke onverlaten zijn hier in godsnaam ongestraft en al gokkende hun goddelijke gang kunnen blijven gaan?“

Alfred keek met een wat angstige blik naar Aldo die wat beteuterd en niet begrijpend naar zijn schoenen keek.

“Ik zal nu de leiding nemen op weg naar het herstel, samen met Gerald.”

Aldo moest het volume van zijn hoortoestel voluit zetten om het te kunnen volgen, maar kon nu schijnbaar alles goed horen.

“Allereerst zal ik alle spelers waarop een enigszins redelijk bod wordt uitgebracht verkopen, desnoods aan de duvel of zijn ouwe moer. Ten tweede zal Aldo vanaf nu onzichtbaar zijn. Zowel voor de spelers, de supporters en de pers. Een bestuurlijk fantoom. De pers komt maar naar mij toe. Ga desnoods een rondreis door Cyprus maken of onder een van je wijnvaten in Zuid-Afrika liggen, dondert niet als je je snavel maar gedeisd houdt. Ten derde ga ik goedkope en transfervrije spelers aantrekken met een hoog KWW gehalte, maar wel met potentie. Ten vierde laten jullie je te veel de les lezen door de supporters voor wat betreft de kwestie Schreuder. Supporters weten er niets van en zijn onderdeel van een domme massa. Alfred, er zijn maar weinig goede trainers in Nederland en jij bent daar een van. Je blijft, klaar!“

“Dank je wel Ted, eindelijk eens iemand die het hardop durft te zeggen”, kon een zichtbaar opgeluchte Alfred nog net stamelend uitbrengen.

“Denk nou niet dat ik het echt meen. Ik zal dit naar buiten toe communiceren en de supporters als een stelletje dwazen zonder argumenten neerzetten omdat jij te koppig bent om zelf te moven en een ontslag nu teveel kost, duidelijk? Nu allemaal wegwezen en laat mij rustig mijn werk doen!”

Het gezelschap ging opgelucht en lachend uiteen. Deze troubleshooter had hun dag gemaakt en verlost van een loden last. De toekomst van Twente zag er ineens veel rooskleuriger uit. Deze cowboy zal de zon weer doen schijnen in het door zorgen zo vertroebelde Twentse land. Daar was men het, tevreden knikkend over eens.

Rond het middernachtelijk uur zat Ted rond zijn zelfgemaakt kampvuurtje op P1, als een lonesome cowboy, zijn revolver binnen handbereik. Het witte Ros stond onrustig trappelend aangelijnd, klaar om de wijde wereld in te rennen. Nog een laatste ferme slok whisky en hup daar gingen ruiter en paard in strak galop de nacht in. In de verte huilden de hongerige Coyotes onder een volle maan, in afwachting van weer een nieuwe dag in de strijd om het bestaan. Het was alsof de hele aarde schreeuwde; Twente komt er weer aan!![google]

TAZ

Doe ook mee aan onze Topcoach competitie 2015-2016

Ook dit seizoen organiseert Twente Insite een Topcoach competitie. Stel met 47 miljoen euro een selectie samen en speel mee om mooie prijzen! Klik hier om direct naar Topcoach te gaan. Succes!

[ligatus]