Column: Dansje Fer

Afgelopen zondagavond. Een bord op schoot en Leroy Fer scoorde voor FC Twente. Hij rende weg en vormde met zijn handen een hartje – vermoedelijk omdat hij nu al zoveel van zijn nieuwe club houdt dat hij die nooit meer zal verlaten. Daarna deed hij een dansje. Peter Wisgerhof stond er van een afstandje een beetje gek naar te kijken, vermoed ik. Hij had die wedstrijd ook gescoord, maar vierde dat niet met een dansje.

Peter lijkt me een type dat alleen danst op boerenbruiloften, wanneer hij twintig bier achter de kiezen heeft. En met dansen bedoel ik dan een polonaise. Of gearmd in een kringetje met z’n beste vrienden heen en weer bewegen, meedeinend met een nummer waar je op den duur goed ‘lalalalalala’ kunt zingen in plaats van de werkelijke tekst. Precies zoals de overgrote meerderheid van de supporters van FC Twente over dansen denkt. Dansen doe je pas als je niet meer weet dat je danst.

Leroy Fer denkt er anders over. Hij heeft soepele heupen. En die moeten bewegen, niet alleen in de Baja Beach Club, maar ook na een doelpunt, vindt hij. Prima. Ieder z’n eigen huidskleur – we kunnen er lang of kort over lullen, maar er is een verband.

Met het dansje op zich heb ik dus nog niet eens zo veel moeite. Het is meer wat eraan vooraf moet zijn gegaan. Thuis. Leroy is namelijk een ijdele jongen; die improviseert niet zo even een dansje bij elkaar in de Grolsch Veste. Er kijken later die avond op tv miljoenen mensen naar zijn heupen. Hij oefent het dansje. Dat kan niet anders.

En daar wordt het zielig. Leroy voor de spiegel in z’n slaapkamer en dan maar een beetje swingen. Op een ghettoblaster staat The Saints are coming van U2 en Green Day op repeat, want dat nummer draaien ze in de Grolsch Veste na een doelpunt. De harde gitaren en drums passen niet helemaal bij z’n dansstijl; na een paar uur oefenen begint het echter ergens op te lijken. Hij is er klaar voor. Nu nog scoren. Maar dat is eigenlijk bijzaak.

Zwoebe