Column: De Lange Bal

Lang, lang geleden leefde er eens een familie Bal. Diep in het mistige bos van de eeuwige eiken hadden ze daar hun eigen huisje en leefden er gelukkig met zichzelf en hun omgeving. Ze leefden van het land dat ze bewerkten en hadden regelmatig een vrij goede oogst waardoor gezinsuitbreiding geen probleem vormde. Ze hadden drie schatten van kinderen die door iedereen in de nederzetting werden geliefd. De ‘vrije’, ‘de strakke’ en de ‘stift’.

Vrije Bal ging, zoals zijn naam al doet vermoeden, altijd zijn eigen gang en trok al op jonge leeftijd de wijde wereld in. Strakke Bal, was behoedzaam en zeer precies en netjes in zijn doen en laten en gaf nooit aanleiding tot een mopperende moeder of een boze vader. Stift Bal was al jong in de weer met kwast en potlood en uiterst artistiek aangelegd. Het was een prettige bedoening bij de familie Bal en er werden dan ook regelmatig grote feesten aangelegd waarbij de mensen van heinde en verre gezellig samenkwamen met veel bier en gezang. Het schijnt zelfs dat de befaamde uitdrukking; “Goa’j met brommers kiek’n” voor het eerst gebezigd werd door Vrije Bal, die al enige tijd geleden zijn oog had laten vallen op Karin Kopgoal, de dochter van de houthakker. Uiteraard wilde hij niet echt naar brommers gaan kijken, maar testen of Karin in was voor een heftig partijtje tongworstelen. Schrijver dezes zet grote vraagtekens bij deze etymologische duiding van de genoemde uitdrukking, daar er toen nog helemaal geen brommers bestonden. Geleerden brengen daar dan weer tegen in dat Vrije Bal gezegd zou hebben; “Goa’j met noar de grote eikels kiek’n.” Die lagen inderdaad in grote getale op de grond van het bos der eeuwige eiken, dus het zou zo maar waar kunnen zijn. Hoe dan ook, op een dag was het gedaan met het vredige leven en brommers of eikels kiek’n.

De dorpsheks had al enige tijd geleden een voorspelling gedaan die eerst nog lachend werd weggewuifd door mevrouw Bal, maar gaandeweg steeds vaker het onderwerp van boze tongen en kwade gesprekken in herberg ‘Het Moske’ werd. De nieuwgeborene van de familie Bal zou de harmonie en de samenwerking binnen de familie en daarbuiten ernstig gaan verstoren. Het heil en de vrede van de gehele nederzetting zou afhangen van deze nieuwkomer die de naam “Lange” zou gaan dragen. Op de dag des oordeels zelf viel niet te ontkennen dat de heks enigszins gelijk had gehad. Na een zeer pijnlijk bevalling kwam een kind ter wereld met schier bovenmenselijke afmetingen. Meneer en mevrouw Bal konden dan ook niets anders dan het kind ‘Lange’ noemen. Lange Bal gaf al direct de nodige problemen. Het hele huis moest verbouwd worden en het leven werd minder harmonieus en interessant. Als er hem werd gevraagd of hij meeging ‘brommers of eikels kiek’n’ zei hij altijd nee; “Die kan’k vanaf hier ok wa seen ja. Goa mie tog nich een stuk oet de bokse loop’n veur die ongein."

Voordat moeder Bal zijn beschuitje met eikelkaas klaar kon zetten, zat Lange Bal al voor haar neus, want hij was met twee stappen thuis van school, maar ook met twee stappen zo weer weg. Zijn ruzies met Vrije, Strakke en Stift Bal waren niet meer te tellen. Er viel geen land met hem te bezeilen. Hij stak gewoon boven alles en iedereen uit. In de herberg was het ook al snel altijd hommeles als Lange Bal verscheen en toen hij zijn eigen nakomelingen had was het helemaal gedaan met de rust in het ooit zo vredige plaatsje. WAAROM moet dit ons nou overkomen? Klaagde moeder Bal.Waarom nou? Waarom nou? … waarom nou…?

“Hey, Gekk’nhuus. Wat bin ie noe tog aan het neul’n an kearl.”

“Huh wat? Ik? Wat ta? lange Bal en alles, woar is e dan? Die drie punt’n bint weg. Weurom toch?“

“Maf da’j d’r bint. Ie bunt an’t droom’n wes. Wie is den lang’n Bal?“

Tsja, lezer. De combinatie tussen het kijken naar AZ-FC Twente en “The Hobbit” op 1 dag, kan voor de ontvankelijke geest wel eens vreemde dromen opleveren. Want was dat toch een vreemde ontwikkeling gisteren. Twente speelde bij vlagen schitterend combinatievoetbal in Alkmaar en met wat geluk dat ieder team nodig heeft hadden we met de rust al met 3-1 voor kunnen staan. Vlak na rust werd het voetballende overwicht dodelijk effectief omgezet in een voorsprong. AZ had respect voor de voetballende kracht van Twente. Dat zag je, dat voelde je.

[google]En toen ineens was het gedaan met het mooie veldspel en werd alleen nog maar de lange bal gehanteerd. De lange bal die steevast net zo hard weer terugkwam. De lange bal die tot niets anders leidde dan balverlies op balverlies. En toch werd er mee doorgegaan, tot in het absurde toe. AZ had weliswaar twee verse aanvallers ingebracht en voerde de druk op, maar daar werd eerder in de wedstrijd toch regelmatig onderuit gevoetbald. De buitenspelers hadden hun dag niet, ok dat bleek in de tweede helft duidelijk, maar dan nog was het niet des “Twents” om zo vaak de lange bal te hanteren. Het leek wel zo’n tafeltennis computerspel van Atari uit de jaren tachtig. Pling-Plong, Pling-Plong. Nog steeds is het elftal in ontwikkeling en wat we tot dusver zien stemt mij zeer tevreden. Twente dwingt respect af om de voetballende klasse die het team herbergt en steeds meer en beter wordt herkend in den lande. Bij AZ waren ze echt blij met het punt dat ze uit het vuur sleepten tegen ons. Wij mogen ons gelukkig prijzen met de voetballende kracht die in het team schuilt en steeds beter zichtbaar wordt. Daar hoort die lange bal hanteren echter niet bij, althans niet zo vaak. Dan zullen we zien dat Ajax ook weer eens wordt verslagen in de Veste. Het kan, het mag en het zal, zonder de onnodige lange bal.

TAZ
[ligatus]