FC Twente Nieuws

Column: Drijfzand

Column: Drijfzand

Afgelopen verschenen er vele columns van journalisten en ook supporters om hun mening te uiten over de huidige perikelen rondom de club. Helaas kunnen we niet alles posten, maar onderstaande column dient zeker door iedere supporter te worden gelezen. Rick Meijer schreef het stuk omdat juist nu loyaliteit en saamhorigheid zo belangrijk is.

Stoïcijns kijk ik voor me uit. Het pad dat naar beneden afdaalt, lijkt oneindig lang en loopt zielloos langs me heen. Mijn hoofd zit vol en is leeg op hetzelfde moment. De schouders zijn afgezakt en een traan valt langs mijn hart heen op het zandpad.

Ik kan het niet geloven, ik kan het gewoonweg niet geloven. Als ik naar achteren kijk, zie ik de lichtmasten steeds verder vervagen, totdat ze niets meer zijn dan een paar stipjes. De zon gaat onder. Het prachtige rode schouwspel heeft nog nooit zo zwart aangevoeld. Het doet pijn en heel even laat ik het ook zo voelen. Relativeren hoeft ook niet op dit moment. Geslagen, verslagen, totaal murw gebeukt. In al mijn naïviteit had ik dit niet aan zien komen. En bij elke stap die ik in het mulle zand zet hoop ik, tevergeefs, wakker te worden uit deze boze droom.

Inmiddels is het begonnen met regenen. Ik word drijfnat en als het pad nog steiler naar beneden gaat voel ik het water langs me heen stromen. Plotseling glijd ik uit. Ik probeer op te staan, maar mijn benen zit vast in de modder. Met al mijn kracht die ik nog in mijn lichaam heb zitten, probeer ik eruit te komen. Het lukt me niet. Ik zit helemaal vast. Heel even denk ik terug aan de tijd dat een traan er één van geluk was. Ik doe mijn ogen dicht en ik voel mijn benen langzaam naar beneden zakken.

[google]Ineens voel ik een arm. Meerdere zelfs. Ik doe mijn ogen open en er staan drie mensen om mij heen. Allemaal met tranen in hun ogen. Maar ze helpen me, ze pakken mijn arm vast en heel langzaam kom ik boven. Ik kijk ze aan. Ze zeggen niets, maar de rode sjaal om hun nek spreekt. Ogen wijzen naar boven. Ik kijk omhoog en zie het pad weer. Naar beneden was moeilijk maar gemakkelijk. Ik weet het niet, dit wordt heel zwaar. Wederom voel ik de armen. Ze duwen me voorwaarts. Ik recht mijn rug en schud alle bagger en modder van me af. Langs me heen lopen steeds meer mensen de barre tocht omhoog. Allemaal met dezelfde gelaatsuitdrukking. Af en toe dreigt er iemand uit glijden, maar telkens weer zijn daar die armen. Al die armen, ze voelen aan als één. In de verte hoop ik de stipjes weer groter te zien worden…

In de donkerste dagen, De wanhoop van dichtbij, Zal het rode licht opdagen, De saamhorigheid aan je zij. COTE.

Rick Meijer
Columnist Twentefans
[ligatus]

Plaats reactie

666

0 reacties

Laad meer reacties

Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.

Bekijk alle reacties