Column: Een fan voor het leven.

Ik stond stil voor het pand en keek nog even goed naar de overkant. De straat waar ik als kind destijds woonde bestaat niet meer, althans, alle huizen zijn afgebroken en vervangen door nieuwbouw, zoals op meerdere plekken in de stad en de rest van het land.
Waar eens een levendige gezelligheid heerste met talloze spelende kinderen buiten, is het nu stil en steriel. Adieu Bankastraat. “Kijk, hier was toen de sportwinkel van Wassink”, zei ik tegen mijn zoon.
“Daar aan de overkant was ik bijna dag- en nacht met een bal tegen een garagedeur aan het trappen. Met links en dan weer met rechts, mikken op een boven- en dan weer een onderhoek”.
“Op een dag kwam de eigenaar van de zaak naar buiten en zei ; “Jongen, mag ik jou wat vragen, bij welke club voetbal jij ? “.
“Bij geen enkele club meneer, dat kan mijn moeder niet betalen”. Ik had alleen een paar afgetrapte gympen sleets geworden door het vele dragen.
“Nou, jij bent anders knap handig met de bal, is je moeder thuis ? “.
Hij belde bij ons huis aan en ik ging verder met voetballen.

Na een kwartiertje kwam hij terug en vroeg of ik mee wilde naar zijn sportzaak. Ik liep met hem mee en dacht dat hij me misschien een foto van een Twente speler wilde geven of die reclamefoto van Johan Cruijff die prominent in de etalage hing.
“Kijk jongen, zoek jij maar een paar voetbalschoenen uit dan zoek ik even een voetbaltenue bij elkaar, na de zomer ga jij voetballen bij Sportclub, met je moeder heb ik alles geregeld”.

God wat was ik blij. Echte voetbalschoenen en een heus voetbaltenue. De man had met mijn moeder geregeld dat hij ook jaarlijks de contributie zou betalen. “Er schuilt een groot talent in uw zoon” had hij er bij gezegd. Ik was de koning te rijk en droomde nachtenlang van een voetbalcarrière bij FC Twente.

Het was zondagochtend 15 mei 2011. De dag van de finale beslissing in de Eredivisie.
De nacht ervoor lekker doorgezakt bij Betsy waar vele Tukkers in exile zich kwamen laven aan het bier en de herinnering, een ideale mix voor sentiment.
Ik nam mijn zoon even mee op een korte trip down to memory lane. “Kijk dit was de Javaschool, waar ik vroeger op gezeten heb, zie je die straat daar aan het einde ? , via die straat liepen je moeder en ik altijd naar het oude Diekman stadion. Bij topwedstrijden was het altijd een grote mensenmassa die hier langs de huizen liep.
“Kijk, hier op de hoek zat vroeger een sigarenzaak die twente kaartjes verkocht en er hing altijd zo’n mooie Rood-Witte wedstrijdposter in de etalage als Twente thuis moest spelen. Telkens als ik zo’n poster ergens zag hangen, keek ik al reikhalzend uit naar de wedstrijd die er op aangekondigd werd.

Langzaam liepen we richting Van Heekplein waar we de apotheose zouden volgen. Het plein werd steeds voller en voller en de spanning nam steeds meer toe. Hoe zou het seizoen eindigen? Zullen we nog een prijs pakken, de belangrijkste nog wel ? Op de schermen zagen we de ene na de andere microfoon waarin de ene na de andere persoon zijn verwachting voor de moeder der competitieontknopingen uitsprak. Uiteindelijk liep het slecht af. Terecht verloren want teveel spelers haalden hun normale niveau niet. Jammer en balen als een stekker. Toen we terugliepen richting Deurningerstraat wachtte ik op de reactie van mijn zoon. Een soort test om te kijken hoe diep zijn liefde voor Twente zit. Nog voor we bij het ei van Ko waren zei hij : “” Ik wil vanavond wel naar de singels en morgen ook naar de Veste, ze hebben toch een prachtig seizoen gedraaid en ze verdienen onze laatste toejuichingen van dit seizoen dubbel en dwars, ondanks deze kutwedstrijd”.
Mijn hart ging wat sneller kloppen. Hij had de test doorstaan. Zo wilde ik het graag horen.
’ s avonds stonden we uren te wachten aan de Laaressingel. De bus liet aardig op zich wachten. De pret was er daarom niet minder om. Oud, jong, man, vrouw, iedereen was in een goede stemming ondanks het mislopen van de tweede titel. Toen de eigenaar van Brasserie Kachel ook nog eens de tap midden op de weg zetten en 4 fusten bier gratis uitdeelde, werd de stemming nog beter.

“Sjonge, ze geven hier nog wel eens wat weg in Twente of niet, eerst dat verhaal van jou over die man van die sportzaak en nu weer gratis bier voor iedereen”, lachte mijn zoon.
“Ach ja, soms val je met je neus in de boter en soms niet, als je maar blijft geloven in de dingen die je doet, dat is veel belangrijker”.

De volgende dag waren we al vroeg bij de Grolsch Veste. Het was allemaal prima geregeld op het plein voor het stadion. We dronken een stevig biertje en toen de spelers eenmaal op het podium stonden zongen we allen intens :

“ Trots daw veur Twente bint…….”

Ik zag mijn zoon zingen en springen en wist het helemaal zeker. Hier staat een fan voor het leven. Niet alleen voor het glorieuze moment maar voor altijd. Die wetenschap spoelde de teleurstelling nog beter weg dan welke hoeveelheden bier dan ook. Even weerkaatste het zonlicht via de op het podium gestalde bekers…de JC schaal, de KNVB Beker en de kampioensschaal van de vrouwen. Een licht dat de belofte voor morgen in zich draagt !

TAZ