Column: Een glimlach die verloren gaat

Even moest ik glimlachen afgelopen woensdag, op de wedstrijddag tegen Genemuiden dus. Nu glimlach ik wel vaker, gelukkig maar zullen we maar zeggen. Het kan zijn als ik iets vertederends zie, of als ik denk aan een oude grap. En dat was nu precies het geval. Op de radio hoorde ik dat IJzeren Rinus zich had uitgelaten over de overstap van Fer naar onze FCT.
Toen schoot meteen het grapje door mijn hoofd uit die oude tijd. Kent u die grap ook nog? ‘Welke keeper van de eredivisie kan het verst uittrappen? Treijtel, want die trapt nog over Israël heen.’ Nu misschien een flauwe grap, maar toen werd er nog hartelijk om gelachen.

’s Avonds in onze Veste moest ik weer een paar keer glimlachen. De videoman van Genemuiden, die van opwinding vergat te filmen tijdens de wedstrijd en maar bleef zwaaien met zijn supportersshawl . De vele kinderen die met grote ogen keken naar wat er allemaal om hen heen gebeurde. En de vele volwassen supporters die eveneens met grote ogen om zich heen keken wat er gebeurde, maar dan meer van ontzetting, verbazing en afschuw.

Want mocht dan de blijdschap van iedereen die Genemuiden een warm hart toedraagt een glimlach bij mij oproepen, ook ik ontkwam niet aan een gevoel van onbehagen als ik een snelle analyse maakte van het spel van menig Twentse speler. En dan is het denk ik ook maar zo dat het gesprek tussen Veldheer Co en de andere leden van zijn technische staf erover gaat wat de breedte in feite is van de selectie. En afgaande op de wedstrijd van gisteren is deze dus te smal. Een speler inpassen in de vaste selectie zal nog wel gaan, maar meerdere spelers geeft dus een probleem. Ik ga ze hier niet allemaal doornemen, maar vergeef mij als ik één speler er even uitneem. Leugers. Gaf een mooie pass aan John waaruit gescoord kon worden. Werkte hard, maar hem moeten ze verbieden een bal breed of naar achteren te spelen richting de doelman. Of Douglas nu wel of niet een overtreding maakte, weet ik eerlijk gezegd niet. Maar hij moest wel alle risico’s nemen om de snelle aanvaller van Genemuiden te stoppen. Met het gevaar voor direct rood en uitsluiting voor de competitie. En als ik het over Douglas heb, dan heb ik het meteen over een toonbeeld aan inzet en daadkracht.

Maar vandaag verdween mijn glimlach, toen ik deze column aan het typen was! Ik kreeg een brief op mijn bureau gelegd, ontvangen van FC Twente. Met de aanhef van ‘geachte supporter’ las ik met stijgende verbazing de brief en de bijbehoorde verklaring. Ik besloot hierop mijn column aan te passen. Even geen Genemuiden en PSV komende zaterdag voor mij in beeld.

Ik moet mij vanwege een spierziekte verplaatsen in een elektrische rolstoel. Ik heb een jaarkaart voor het rolstoelplatform nr. 127. Om op het vak te komen moeten we gebruik maken van een lift. Deze is onlangs geplaatst. De maximale hefcapaciteit is 250 KG. Nu moet u weten dat een gemiddelde elektrische rolstoel al 180 KG weegt. Neem daarbij nog eens de inzittende, dan kom je al snel boven de 250 KG uit. Nu wordt van mij en de andere gebruikers verwacht, dat wij een verklaring ondertekenen die FC Twente uitsluit van aansprakelijkheid als rolstoel en gebruiker tezamen meer wegen dan 250 KG. Sterker nog: ondergetekende, ik dus, is aansprakelijk voor schades die eventueel voortvloeien uit het gebruik van de lift.

Kijk hier het dilemma van uw columnist. De rolstoel en ik zijn samen zwaarder dan 250 KG, als is het maar zo’n 15 á 20 KG. Dus als ik van de lift gebruik maak, ben ik aansprakelijk als er iets gebeurt. Of dat nu buiten mijn schuld ligt of niet. Waarom is destijds niet gekozen voor een zwaardere uitvoering? De vorige lift had meer hefvermogen, naar ik mijn meen te herinneren.
Zijn de stoeltjes in De Grolsch Veste ook getest op een maximum gewicht?

U snapt dat de feestelijk opening van ‘onze’ Veste nu in een ander daglicht komt te staan! Blijkbaar ben ik niet meer welkom. De maatschappelijke doelstellingen van FC Twente komen hierdoor toch wel in een heel ander daglicht te staan.

Bert Hassink