Column: Genaturaliseerde Douglas houdt van boerenkool en erwtensoep

Douglas Franco Texeira heeft het dagboek van Anne Frank gelezen en - nog veel belangrijker - hij vond het 'erg interessant'. Ik had dat verhaal wel eens eerder gehoord, maar deze week werd het opnieuw een dingetje, want Douglas Franco Texeira werd maandagmiddag geselecteerd voor het Nederlands elftal.

Daarom vroeg een verslaggever of het klopte dat Douglas het dagboek van Anne Frank had gelezen. Ja, zei Douglas. Dat klopte.

Vorige week openbaarde Douglas in deze krant dat hij aan een buitengewoon zeldzame aandoening lijdt: hij krijgt in Brazilië soms spontaan heimwee naar Enschede. En eerder vertelde de voetballer uit Florianópolis al eens dat hij niet alleen van boerenkool met worst houdt, maar ook heel erg van erwtensoep.

Baten mag het nog niet echt, publicitair gezien. Uit een internetpoll van De Telegraaf blijkt dat Nederland zeer 'verdeeld' is over de aanwezigheid van Douglas bij Oranje.

Nu kunnen internetpolls in de regel moeilijk zonder verdeeldheid, ze ontlenen er hun bestaansrecht aan, maar deze conclusie durf ik niet te betwisten. Een Braziliaan bij Oranje, we weten er maar moeizaam raad mee.

Genaturaliseerde voetballers, tot voor kort was dat meer iets voor de bananenrepublieken om ons heen, België voorop, want die hadden Josip Weber en Luis Oliveira hard nodig om een beetje fatsoenlijk elftal op te stellen.

Mooi stereotiep Belgisch ook wel, een beetje rommelen met de papieren, een ambtenaar in Brussel die een oogje dichtknijpt en ziedaar: Branko Strupar is plots een Belg geworden.

Wij Nederlanders deden niet mee aan die flauwekul, trots en arrogant en quasi-rechtlijnig als we waren. Een badmintonster of een tafeltennisvrouwtje uit China kon nog net, want wij zijn niet zo goed in badminton of tafeltennis - en bovendien: who cares? Maar voetballers leidden we zelf wel op.

In zekere zin compliceert Douglas onze identiteitscrisis een beetje. Dat is niet persoonlijk bedoeld, het is vast een fijne jongen - en ook met tolerantie of angst voor het vreemde heeft het volgens mij nauwelijks te maken.

Op weinig plekken in onze samenleving is de integratie beter geslaagd dan in ons voetbal, dat kan het essentiële probleem niet zijn. Niemand die er wakker van ligt dat Bruno Martins Indi in Portugal is geboren, of dat Ibrahim Afellay zich in zijn hart Marokkaan voelt.

Veel meer is het een voetbaldilemma, want de meest actuele hamvraag in ons kleine Hollandse voetbaluniversum is deze: zijn we nog wel goed genoeg? Kunnen we het nog? En waarom hebben wij een Braziliaan nodig om onze verdediging te stutten - of hij nu van boerenkool houdt of niet?

Het zou heel goed kunnen dat Douglas die inburgeringscursus bovenal deed in het belang van zijn eigen voetbalcarrière, en minder vanuit zijn onbedwingbare liefde voor Nederland. Maar wie zijn wij om een zoektocht naar geluk te veroordelen? Hij heeft keurig aan alle voorwaarden en eisen van de wet voldaan.

Veel meer zou de selectie van Douglas een bron van motivatie moeten zijn, want het punt is: zo verschrikkelijk goed is hij nou ook weer niet.

Sjoerd Mossou / AD