Column: The green mile

Michael Clarke Duncan is misschien niet een naam die bij iedereen meteen bellen doet rinkelen, maar als je vraagt naar de grote neger uit de film ´The Green Mile´ dan wordt dit in veel gevallen wel anders. De acteur speelt in deze verfilming van een boek van Stephen King een te groot uitgevallen negroïde man die iedereen angst inboezemt door zijn verschijning, maar ondertussen een hart van goud heeft.

Hij kan totaal niet tegen onrecht en bezit bovenal bijzondere kwaliteiten die je zelden ziet. Het karakter zou zo gebaseerd kunnen zijn op onze Douglas Franco Teixeira, want ook hij voldoet perfect aan bovenstaande beschrijving. Toen de film uitkwam, speelde Douglas echter nog niet in Enschede dus daar gaat deze theorie wel enigszins mank. Anders zou je kunnen denken dat de screenwriters het verhaal van onze verdediger hebben aangepast doordat Ruud Bossen niet wilde meewerken aan de rol van slechterik.

De grootste overeenkomst tussen het karakter uit de Hollywoodproductie en onze nummer negentien heb ik eigenlijk nog niet eens genoemd; De kwaliteiten van de twee grote mannen worden wel onderkend door de volgers die ze van dichtbij hebben meegemaakt, maar de grote massa blijft toch liever hangen in het negatieve stigma dat beide heren bij zich dragen. Het personage van Stephen King vluchtte onbegrepen van deze wereld, onze Twentse mandekker verlaat straks in dezelfde toestand ons land; in beide gevallen is het eeuwig zonde.

Zondagavond werd Douglas besproken tijdens Studio voetbal en ik heb wederom vol verbazing geluisterd naar de mening van de kenners aan tafel. De term kenners moet u in dit geval met een korreltje zout nemen, want de man die het woord bij dit onderwerp naar zich toe trok, is geen fan van Douglas maar wel een groot voorstander van de Eindhovense verdediger Bouma. Dan weet u genoeg lijkt me. Deze oud-keeper wordt überhaupt alleen enthousiast als iets uit Eindhoven komt. Zo enthousiast zelfs dat hij volgens ingewijden wekelijks het schaamhaar van Mark van Bommel als een soort mat in zijn nek plakt. Toch pretendeert hij objectief te zijn.

Terwijl er in het voetbalprogramma een filmpje werd getoond met uitsluitend hoogtepunten van Douglas werd onze centrale verdediger door deze kenner nog net niet in één adem genoemd met Purrel Fränkel, maar het kwam er op neer dat hij na één prima seizoen nooit meer iets goeds heeft laten zien. Deze eenzijdige kritiek werd ook nog eens bevestigd door de gefrustreerde oud-werknemer Jan van Halst die zijn geliefde Piero nu blijkbaar ook 's avonds mee naar bed mag nemen. Jan had namelijk na heel lang zoeken nog ergens een fragment van jaren geleden gevonden waarin Douglas eenzelfde foutje maakte als zondagmiddag. Zo'n terugkerende fout kun je natuurlijk ook vinden van Nesta, Piqué of Terry, maar die beelden komen helaas niet tevoorschijn als Jan in zijn bedje z´n eredivisieschermpje beswaffelt.

Het feit dat deze heren zaten te muggenziften over een paar domme foutjes, maar niet één betere verdediger in Nederland konden noemen, zegt eigenlijk genoeg over de kwaliteiten van Douglas. Natuurlijk draaft de geboren Braziliaan door als hem in zijn ogen onrecht is aangedaan en natuurlijk heeft hij qua concentratie betere periodes gekend, maar ik ken voor het Nederlands elftal op dit moment geen betere, sterkere en snellere mandekker dan onze 'nieuwe Nederlander´. Zelfs in Europa noem je niet even snel tien verdedigers met zijn kwaliteiten.

Douglas gaat binnen nu en een jaar afscheid nemen van Nederland en ik kan het hem niet eens kwalijk nemen. Hij is klaar voor een stapje hoger en is toe aan een land dat echte verdedigers waardeert. Hij gaat ons dus verlaten, maar deel twee van deze 'Green Mile' kon voor hem wel eens vele malen beter aflopen dan de eerste.

Hannibal