Column: Guess who’s back!

Met een vlugge draai zet ik mijn fiets op slot en ren ik naar de trein. Spitsuur in Zwolle, dus het wordt een close call. Als een echte journalist doe ik alles op het laatste moment, dus mondt ook het halen van een trein uit in zoutige druppeltjes op mijn voorhoofd. Met twee treden tegelijk spring ik naar beneden, want de conducteur heeft het fluitje al in de mond. Subtiel spring ik naar binnen, net voordat de deuren achter mij dichtslaan. Gered!

Als ik even later naast een ietwat ouder uitziende man mijn jas en tas uitdoe en met mijn pols de zweetdruppels van mijn voorhoofd verwijder zie ik ze zitten: twee mannen van gemiddelde leeftijd. De twee halve liter blikken Grolsch in hun hand roept bij mij direct het vermoeden op dat we waarschijnlijk dezelfde eindbestemming hebben. Met een blik bier in de trein naar het stadion, ik ben een beetje jaloers.

Het is de eerste keer dat ik vanuit mijn woonplaats Zwolle langs de IJssel naar beneden reis voor een voetbalwedstrijd. Voor mijn werk was ik eerder al in Enschede, Almelo en Zwolle, maar nooit bij die andere club uit de provincie. Het enige wat ik me over die club herinner is een verhaal van mijn broer, die ooit een keer op de tribune had gestaan in Moskou aan de IJssel. Hij was onder de indruk. Ik van zijn verhaal. Nu was het mijn beurt.

Met de trap naar beneden en naar links, zo is mij verteld. De oude bruine stenen van de huizen voor mij verraden de identiteit van een stad die naar het schijnt één van de oudsten van Nederland is. Eén straat naar rechts en ik kom uiteindelijk uit bij een marktje. De lange stoet van geelrode shirts verraadt waar ik naartoe moet en dus vervolg ik mijn weg.

Het enige wat ik zie zijn huizen, huizen en nog eens huizen. Zelfs als ik het gevoel heb dat we er bijna zijn zie ik alleen maar huizen, de één nog ouder dan de ander. Maar dan opeens zie ik iets waar ik over had gelezen: de Vetkampstraat. Het huis op de hoek van de Vetkampstraat dient als lokale discotheek. Uit het openstaande raam klinkt een Hollandse schlager, waarschijnlijk het lijflied van Go Ahead Eagles. Er klimt er iemand gehuld in geelrood shirt naar beneden, klaar om een deurtje verder te gaan .Mijn hart begint sneller te kloppen en ik sla af.

Hoewel ik nog jong ben denk ik te weten wat voetbalcultuur, nostalgie en traditie voor begrippen zijn. Het stadion wat in mijn verschiet ligt is er één wat al deze ingrediënten heeft. Voor het kleine, maar gezellige stadion van staat een prachtige poort. Het doet me denken aan die van FC Twente, maar dan kleiner en passender voor het stadion waar het voor staat. ‘Home of Football’, prijkt er met ietwat simpele letters op. Een collega noemt het later ‘het voorportaal van de hemel’.

Mijn broer had het me al gezegd, maar het stadion van Go Ahead Eagles overtrof mijn verwachtingen. De tribunes die niet te hoog zijn, de old-fashioned lichtmasten en de supporters die dicht op het veld zitten zorgen ervoor dat ik me op mijn gemak voel.

Drup-drup. Eén voor één vallen er kleine regendruppeltjes op mijn perstafeltje. De fanatieke supporters schreeuwen de longen uit hun lijf, de mensen staan op de banken en een jeugdige fan maakt een rondje door het stadion met een grote vlag (‘Jannie maak ze gek’, verwijzend naar de fanatiekste vrouwelijke supporter van de Eagles). Alles in dit stadion ademt voetbal.

Na één wedstrijd ben ik er wel over uit. Deze club is een aanwinst voor het hoogste niveau. De supporters van FC Twente mogen zich in de handen knijpen, want Go Ahead-uit wordt een wedstrijd om naar uit te kijken. Dit is een échte voetbalclub. Guess who’s back!

Luuc Renema (@luucrenema)