Column: Helden van toen; Manuel Sanchez Torres

Het was en is een hele specifieke geur. De geur van het voetbal. De geur die direct een verbinding legt en onmiddellijk herinneringen oproept. Teveel op de huid kon een pijnlijk gebeuren zijn, maar iedere kleedkamer werd volledig beheerst door deze alles doordringende voetbalgeur. Het ruiken van deze spierbalsem betekende dat het voetbal nooit ver weg kon zijn. Dichtbij zelfs, heel dichtbij.

Wellicht nooit meer zo dichtbij als die zaterdagvond in 1978. Die ochtend ging de tube Midalgan grif rond in de kleedkamer van ons C1 elftal. Nu terugkijkend vraag ik me af wat wij als knaapjes van 13-14 in hemelsnaam met Midalgan moesten, maar het maakte je spieren wel lekker warm op een koude herfstdag en het rook gewoon naar voetbal en alles wat naar voetbal rook was goed. Op die leeftijd is de wereld nog niet zo grijs getint, maar goed was goed en fout was fout. Maar goed, die avond stond ik opgesteld in de catacomben van het Diekman stadion. In de spelerstunnel om precies te zijn. De donker oranje tegels van de tunnel accordeerden goed met de wat lichter oranje trainingspakken met “Arke” erop die wij als ballenjongens droegen. Het typisch, ritmisch schrapende geluid van aluminium noppen op de stenen ondergrond kondigde de komst van de spelers van beide teams aan. Sommigen met de wenkbrauwen vol vaseline om het doorlopen van het zweet in de ogen enigszins in te dammen. Matadoren op weg naar het strijdtoneel. Kreten en aanmoedigingen over en weer. Het wachten op de scheids of een laatkomer of gewoon de wijzers van de klok. Nerveuze blikken, stoere blikken, intimiderende blikken. Hier en daar bandages om bovenbeen of enkel. Littekens van vorige strijdtonelen in andere arena’s. Niels Overweg, Epy Drost, Cees van Iersel, Piet Wildschut, Frans Thijssen, Kick van der Vall, Theo Pahplatz, Hallvar Thoresen, Eddy Pasveer en Ab Gritter. Ze stonden in lijn vlak naast me. Zoals wel vaker dat seizoen.

En daar was die geur weer, het werd sterker naarmate de laatste speler aansloot in de rij. Nauwelijks groter dan ik en maar vier jaar ouder, maar al snel de grootste publiekslieveling sinds tijden van ons aller FC Twente. Manuel Sanchez Torres was er klaar voor. Een brutale kop keek vertrouwensvol en zelfbewust naar het einde van de tunnel. Naar het licht van het Diekman, naar het veld wilde hij toe. Naar de supporters, naar de wedstrijd, het gras, de punten en de strijd. Hij was 18 jaar.

Nu, 36 jaar later, zal bij heel veel Twentefans die hem hebben meegemaakt en aan hem terugdenken direct een licht verwarmend effect in het supportershart voelbaar zijn. Voor Manuel kwam je naar het stadion. Manuel gaf nooit op en bleef altijd strijden tot het laatste moment van de wedstrijd. Rank als een hinde en snel als een luipaard deed hij bij menig Twente fan het bloed sneller stromen. Hij koppelde snelheid aan inzet en had een hele speciale traptechniek waarbij het leek of zijn voet eerst onder het veld verdween om plots op te duiken vlak onder de bal, om die vervolgens vol op zijn toeter te raken.

Menig scheidsrechter kon een glimlach niet bedwingen als Manuel weer eens in zijn enthousiasme te ver ging. Zijn tackles zijn legendarisch te noemen. Hij is de enige Twentespeler die ik eens letterlijk over een tegenstander zag lopen. Ik dacht dat het Lerby was. Ook zo’n vechtersbaas. Lerby probeerde een bal te controleren en ging met zijn lichaam in een schuine positie richting bal. Tot ieders stomme verbazing probeerde Manuel vervolgens via zijn rug letterlijk over hem heen te lopen. Ergens vlakbij de schouders van de Deen strandde de poging. Het leek een scene uit een stripverhaal. Hij was er bijna. De scheids moest lachen en floot hem uiteraard terug. Dat tekende hem en zijn wedstrijdmentaliteit. Verliezen?? “Over my dead body”.

Keer op keer betrok hij het publiek bij het spel door het maken van gebaren of het in de hekken hangen na een doelpunt. Ooit zat ik naast een oudere man die tijdens FC Twente-Fortuna Sittard telkens in slaap sukkelde. Het was 0-0 en vanuit zijn linker mondhoek ontsnapte een sliert speeksel terwijl hij licht snurkend in dromenland was. Dat was ten tijde van Manuel Sanchez Torres ondenkbaar. Niemand viel in slaap als hij speelde. Er kwam altijd wel een moment waarop de kleine dribbelaar van zich deed spreken en het stadion wakker schudde en deed opveren. Hij scoorde 53 doelpunten voor FC Twente en staat daarmee op de zevende plaats van topscorers aller tijden.

Manuel gaf altijd alles en soms nog meer en dat zag iedere fan. Daarom was hij zo geliefd bij het publiek. Onze eigen nummer 14. Als geboren Catalaan droomde hij merkwaardigerwijs ooit van een contract bij Real Madrid. Het Spaanse avontuur bracht hem echter niet verder dan twee seizoenen Valencia, waarna hij via Roda JC, NEC en Heracles een einde aan zijn actieve voetbalcarrière maakte.

Momenteel is hij trainer van het eerste elftal van de Bornse Rooms Katholieke Sportvereniging ; Nomen est Omen (NEO), wat zoveel betekent als; “De naam als voorspeller”.

FC Twente heeft een aantal oud-spelers in dienst die actief zijn bij verschillende teams in verschillende functies. Youri Mulder, Boudewijn Pahlplatz, Jeroen Heubach, Rik Platvoet, Paul Bosvelt, Frank Tempelman en Theo Snelders.

Als het aankomt op mentaliteit en wedstrijdinstelling is er geen betere coach denkbaar om aan dit rijtje toe te voegen dan Manuel Sanchez Torres. Over een naam als voorspellende waarde gesproken.

[google]Er zijn helaas maar weinig filmpjes op het internet te vinden waarin hij te zien is. Gelukkig vond ik wel het filmpje waarin een van de mooiste doelpunten ooit gemaakt door een Twentespeler te zien is. We schrijven het jaar 1981. Twente wint met 2-1 uit bij Sparta. Een corner voor Twente. Manuel gaat hem nemen. De bal perfect rakend doorklieft deze met enorme snelheid het luchtruim waarna het lederen monster tot ieders verbijstering als een raket rechtstreeks het doel ingaat en het net doet sidderen van genot.

Een dondersmooie goal, een goal van een winnaar en eeuwige publieksheld !!

TAZ

[nederbet]
[ligatus]