Column: Het eigen bord laten leegvreten

Wellicht was het een voorteken. Omdat katten zich geen fuck aantrekken van de wintertijd en zich gewoon melden voor een lekker maal als hun biologische klok dat aangeeft, had ik die van ons een uur eerder het eten voorgezet dan gebruikelijk. Of gewoon op de normale tijd dus, naargelang je het bekijkt. Onze gecastreerde vijfjarige kater, luisterend naar de naam ‘Biertje’ mag gerust een sul genoemd worden. Altijd relaxed en ietwat timide. Onze 1-jarige, spierwitte poes “Whisky” echter is meer van het speelse en zo gehaaid als de neten. Tijdens het eten moet je er altijd even bij blijven want Whisky vreet doorgaans het vreten van Biertje ook nog op als je haar de gang laat gaan. Zo, ook gisteren dus weer. Whisky had het bakje al leeggelebberd en Biertje was nog rustig aan het smikkelen. Als een havik vloog Whisky op het eten van Biertje af en begon zijn bakje ook leeg te vreten. De sul kijkt dan eens naar boven en opzij en maakt vervolgens de pleiterik. Wij zetten zijn bakje met het restant dan altijd even weg zodat hij later in alle rust zijn maaltijd kan vervolgen. Vreselijk irritant eigenlijk, maar al mijn raadgevingen richting Biertje gaan het ene oor in en het andere weer uit. Die kat vindt het schijnbaar niet erg om zijn bordje door een ander zien leeg te vreten terwijl ik, als ik een kat was, die indringer een portie mekajem zou geven waardoor ze zich wel twee keer zal bedenken voordat ze weer het bordje van een ander leeg eet.

Afijn, het was inmiddels kwart voor vijf en Excelsior- FC Twente stond op ons menu. Binnen twee minuten werd er op prachtige wijze, na goed aanvalsspel gescoord door onze trots. Mevrouw TAZ juichte met twee armen omhoog gestoken en keek mij tevreden lachend aan. Nadat mijn oerkreet was weggestorven in de kamer zei ik echter iets dat helemaal niet bij mij past en ik in feite ook niet kon beredeneren. “Dit doelpunt valt te vroeg, we gaan eraan vandaag.“ Ze keek me aan of ik zojuist een perfecte imitatie van Napoleon had weergegeven en vroeg zich bezorgd af waar dat steekje loszat in de bovenkamer. Wat zich vervolgens ontvouwde die middag bevestigde helaas mijn gevoel.

De spelers gingen er een attitude op nahouden die even ongepast als onnodig was. Vanuit een vreemd soort ongefundeerde arrogantie ging men direct achterover leunen, waarbij men leek te denken dat de tweede goal vanzelf wel zou komen na een foutje van de tegenstander of zo. Ebecilio ging als rechtshalf de ruimtes van Mokotjo en Ziyech dichtlopen en schakelde zodoende die twee spelers bijna uit. Corona leek nog met de nachtvoeding van de kleine bezig te zijn en Miyaichi speelde ook weer vlak. Tsja, als je dan voorin geen potten kunt breken en de bal vasthouden, komt er meer druk op de defensie waarin Bengtsson en Breukers toch al niet kunnen overtuigen door durf, lef en initiatief. Dat Marsman dan ook nog, na de zoveelste terugspeelbal, een soort voortijdig Sinterklaas cadeau uitdeelt mag dan ook symptomatisch genoemd worden. In feite waren alle spelers onder de maat aan het voetballen gisteren, na de vroege voorsprong. Dat heeft naar mijn mening niet zozeer te maken met een gebrek aan voetballende capaciteiten, maar meer met de focus, de wil, de inzet, de passie, het karakter.

Voetbal is mede zo’n leuke kijksport omdat op een goede dag de kleintjes van de groten kunnen winnen. Iedere wedstrijd weer bestaat er de kans op verlies en ellende of winst en glorie. Gelijk spelen zit daar tussenin. Is niet niks, maar ook niet alles. Eigenlijk gewoon vlak en niet tot de verbeelding sprekend. Dat laatste is het spel van FC Twente trouwens te vaak dit seizoen.

Gisteren stond er een team met een begroting van 2,7 miljoen, tegen een team met een begroting van 45 miljoen. Dat eerstgenoemde dan wint is, naast een van de charmes van het voetbal ook zwaar kloten voor de supporters van het laatst genoemde team. Twente heeft kwaliteit genoeg, maar er moet ten allen tijde respect blijven voor de fans. Gisteren had ik het gevoel dat de, goed hoorbare, meegereisde fans door hun eigen team in het hemd werden gezet doordat ze een gebrek aan concentratie en werklust aan de dag legden dat ongepast is in het licht van al die mensen die gewoon hard moeten sappelen om hun club telkens weer luidkeels aan te kunnen moedigen. Tuurlijk deed Excelsior het knap in organisatorisch opzicht en gaven ze alles wat ze hadden. Maar kom op zeg, een Twente met de juiste instelling en bezieling dient daar 10 van de 10 keer van te winnen.

Ook nu weer zoeken teleurgestelde fans de oplossing in de charme van de eenvoud. Schreuder moet opstappen en Marsman en nog een aantal spelers. Ik kan echter uit eigen ervaring meedelen (en ik denk dat heel veel lezers dat kunnen) dat de trainer er op een gegeven moment geen fuck toe doet. Als jij als speler enige eer in je donder hebt dan geef je alles om te voorkomen dat je verliest van een potentiële degradatiekandidaat en je de kans hebt derde te worden, alles! Of er nu een trainer langs de kant staat te springen als een gek of een tamme grasparkiet met spataderen.

Het is te vroeg om mensen nu al de deur te wijzen. Indien de slappe vertoning van gisteren echter niet direct de kop wordt ingedrukt en het gebrek aan instelling en passie een zeurderig probleem blijft vormen, zal daar op den duur ook een technische staf op worden afgerekend. Spelers optimaal, ook in het koppie, naar de start van een wedstrijd brengen is namelijk wel degelijk een taak voor het trainersgilde.

[google]Deze jonge groep, waar in principe voldoende voetballende kwaliteit in zit, dient goed te beseffen dat ze het niet alleen voor hunzelf doen, maar ook voor het team en voor de fans en de club. De fans verdienen niets minder dan dat ze 100 % inzet zien van profs die er prima voor worden betaald.

Woensdag wacht ons nog zo’n vechtwedstrijd in het bekertoernooi. Dat zijn de belangrijkste wedstrijden van het seizoen voor Twente, want de winnaar gaat direct de groepsfase in en dat betekent weer 4 miljoen minstens in het laatje voor de club die uit het financiële dal aan het klimmen is.

Wordt er volgende week van Heerenveen gewonnen, kun je zomaar weer derde of vierde staan. In die zin is er nog helemaal niets verloren. Het kan echter niet zo zijn dat dit team onnodig het eigen bord laat leegvreten en daar niets tegen doet of van leert. Het zijn verdomme toch mijn katten niet!

TAZ
[ligatus]