Column: Het Twente DNA

Natuurlijk weten we allemaal dat er grondig gesaneerd moet worden door de club. De tijden van levende taarten, miljoenencontracten op bierviltjes en feestmutsen in de champagne zijn voorbij.

Ook weten we dat er nog steeds geen duidelijkheid over het plan van aanpak is. We weten echter ook dat de club geregeerd wordt door een aantal figuren die door het overgrote deel van de supporters niet meer gepruimd worden. Figuren die steeds meer walging en afkeer oproepen.

De één zit er nog omdat de club hem financieel nog niet kan missen, de ander zit er nog omdat er nu geen geld is om hem te lozen. De een maakt(e) er in bestuurlijk opzicht een potje van, de ander denkt dat hij boven de werkelijkheid staat. Beiden kunnen ze het goed met elkaar vinden. De club dondert echter steeds meer in elkaar. Het clubgevoel, het Twentegevoel is steeds vaker in onderkoelde staat te vinden aan de rand van het gebeuren.

De aftakeling qua gevoel van binding met de club is al jaren sluimerend bezig. Van een echte volksclub waarbij de passie in en om het veld spreekwoordelijk was, transformeert de club steeds meer tot een verzameling passanten die om hele andere redenen dan liefde voor de club bezig zijn.
Als er ooit een grondig onderzoek gedaan gaat worden naar hoe het zover heeft kunnen komen, zal het gevonden DNA uit de bestuurskamer en het trainershok volstrekt geen overeenkomsten blijken te hebben met het Twente DNA. Dat bestaat uit Passie, trots en strijd en niet uit hoogmoedswaanzin, angst en een betonplaat voor de kop.

Die mismatch zal jammer genoeg nog enige tijd onze club regeren. Als laatste ‘wapenfeit’ in die zin kunnen ze het ontslag van clubman pur sang en cultheld Heubach op hun conto schrijven.

Na clubmensen als Van Staa en Bleuming, vergrijpt men zich nu weer aan een van de weinige figuren binnen de club waarvan het hart op de maat van Twente klopt. Een jongen van de stad, een jongen van Vak P. Een van ons. Ondanks alle berichten van de fans dat we steeds minder ‘connectie’ voelen met de club, worden de mensen die (op termijn) deze connectie weer in het leven zouden kunnen roepen geloosd.

Tegelijkertijd kreeg Schreuder toestemming van Aldo om Martin Haar te gaan polsen voor de functie van assistent. Uiteraard gaat het hier om twee verschillende functies en moet er financieel ingegrepen worden. Het signaal wat de club hier mee afgeeft is echter waar het in deze om gaat. Echte clubmensen kunnen gaan, passanten mogen komen.

De club is ziek, heel ziek. Als er straks wat rustiger vaarwater aan komt, zal er een diepgrondig onderzoek dienen te komen hoe het zo ver heeft kunnen komen dat we lamgelegd konden worden door de Bassie en Adriaan van de Nederlandse BVO’s… ”Allememaggies Alfred, zag jij die terugspeelbal ? “

Ondertussen zullen er verschillende acties gevoerd gaan worden door de supporters waarin de onvrede blijvend duidelijk gemaakt zal worden. Dat zie ik als een morele plicht van een ieder die de club in zijn hart draagt en niet direct van angst in elkaar krimpt omdat ome Aldo de centjes wel eens terug zou kunnen trekken en de club dit maar al te graag naar buiten brengt.

Op 1 juli 2015 bestaan we als club officieel 50 jaar. Het doet pijn dat er op die dag helemaal niets door de club gedaan wordt. Helemaal niets!

Ondanks alles is het een dag waarop de verjaardag van onze mooie club gevierd dient te worden.

Twente is meer dan de neergang van de laatste tijd. De club is groter dan de huidige mensen die er een potje van hebben gemaakt.

Onze tranen, ons zweet en ons bloed liggen op de diverse plekken waar Twente is geweest. De echo’s van de voetstappen richting Diekmanstadion klinken door in ons Twentehart. De stemmen en het gelach van de velen die er niet meer zijn; papa’s, mamma’s , broers, zusters, vrienden, vriendinnen, spelers, trainers , allen die ooit met ons achter de bloedrode vlag met het witte Ros liepen verdienen het om geëerd te worden. De dromen uit onze jeugd, de bekers die werden gewonnen, het kampioenschap, de prachtige teams en trainers die we hebben gehad. De mooie momenten, de droevige momenten. De opperste extase, de diepste ellende. Dat alles wat er in 50 jaar clubliefde is voorgevallen verdient respect en een moment waarop hier bij stilgestaan wordt.

Laten we daarom allemaal op 1 juli aanwezig zijn bij de Veste. Juist ook om te laten zien dat we als supporters wél het respect kunnen opbrengen om stil te staan bij dit jubileum van onze club. Neem vlaggen mee, draag shirts die ooit door Twente werden gedragen, deel drank en eten. Een soort American Party kan het worden, gewoon spontaan van onderop. Twente was ooit ‘van ons’. Twente wordt ooit weer ‘van ons’. Dat gaan we met zijn allen uitdragen op woensdag 1 juli a.s. Vanaf 15:30 uur verzamelen op P1 aan de kanaalzijde. Vanaf 16:05 zullen we dan nog eenmaal luidkeels onze clubliederen zingen.

Geen geweld tegen mens of object. Samen komen om de club en haar prachtige verleden te eren, daar gaat het om. De huidige gang van zaken verdient totaal geen respect. Hoe kun je dat beter duidelijk maken dan door het verleden te eren. Toen de club nog wel een echte volksclub was en net zo bij ons hoorde als een perfect passend kledingstuk dat hooguit af en toe eens jeukte. Er rust op ons een schone taak om alles in het werk te stellen om de club weer ‘thuis’ te brengen. Respect voor het verleden hoort daar ook bij.

Ik weet in ieder geval waar het ware Twente DNA is op 1 juli 2015.

TAZ