Column: Hou je bek!

Als zoon van een leraar in een Twents dorp werd me regelmatig gevraagd of ik aan de antwoorden van de aankomende toetsweek kon komen. Voor puber begrippen zou ik rijk kunnen zijn geworden als ik daar op in was gegaan. Wat me nog het meest bijstaat, zijn de opmerkingen van de scholieren een week of twee ná de toetsweek, als men de cijfers hadden gehad. Binnen een kwartier werd mijn vader afwisselende de hemel in geprezen vanwege een behaalde 10 of met de grond gelijk gemaakt vanwege een ontvangen 3 en een half. Beide zijn niet leuk om te horen, omdat je er precies núl aandeel in hebt gehad. Voor mij was mijn vader natuurlijk gewoon mijn vader.

De laatste weken staan de kranten, ook het randstedelijke oud papier in wording, ból van al het nieuws over de plaatselijke FC. En dat terwijl ze de voetbal prestaties van FC Twente in drie regels op pagina 7 van het sportkatern plaatsen.

Van saneringstrajecten tot punten aftrek en van licentie intrekking tot de borgstelling van de Gemeente Enschede, ik lees ze allemaal. Alle hoofdrolspelers ken ik inmiddels van naam én gezicht. Ook mensen waarvan ik voorheen nog nooit had gehoord, zoals beoogd redder in nood Eelco Eerenberg, wethouder van Financiën in Enschede.

En toch blijft er na al die artikelen maar één naam in mijn hoofd rondzingen en niet eens die van een direct betrokkene: Die van Marthe Munsterman!

In 2007, ruim drie jaar voor het behalen van het landskampioenschap waarmee de streek afrekende met haar collectieve minderwaardigheidscomplex, maakte Marthe Munsterman de overstap van de ene club waar haar vader voorzitter was, het Hengelose ATC’65, naar de andere, FC Twente.

Haar vader Joop was, evenals ikzelf, altijd een groot voorstander van vrouwenvoetbal en het zal dan ook vast geen toeval zijn dat Marthe in de slipstream van papa doorbrak op het hoogste niveau van het vrouwenvoetbal in Nederland. Maar als je wedstrijden van de FC Twente vrouwen bekijkt, dan zul je snel genoeg tot de conclusie komen dat ze barst van het talent en doorzettingsvermogen en dat ze ook zonder eventuele kruiwagen dit niveau had bereikt.

Eind augustus was ik met mijn dochter bij FC Twente Vrouwen – Telstar Vrouwen op het terrein van haar eerste club, ATC’65. Joop Munsterman was een paar maanden daarvoor, eerder dan gepland vanwege de financiële sores, afgetreden als voorzitter van FC Twente.

Na afloop van de met 6-0 gewonnen wedstrijd wilde mijn dochter graag op de foto met “nummer 6” van de Twentse dames. Toen ik Munsterman vroeg of ze tijd had voor een fotootje werd ik geraakt door haar optimisme en toegangkelijkheid. Ze poseerde ontspannen samen met mijn dochter in een omhelzing voor de lens. Niets wees erop dat hier de dochter stond van een verguisde voorzitter, terwijl nog niet zo lang daarvoor Paus Franciscus door menigeen werd opgeroepen om plaats te maken voor “In Joop We Trust”.

[google]Begrijp me niet verkeerd, ook ik vind dat Joop en Aldo verantwoording moeten afleggen voor het naar de afgrond brengen van de mooiste club van Nederland. De megalomane ex-voorzitter mag, samen met worstenkoning Van der Laan en alle betrokken commissarissen, wat mij betreft privé aansprakelijk worden gesteld voor het wanbeleid dat ze al die jaren hebben gevoerd.

Maar als ik me nu ook maar een heel klein beetje probeer te verplaatsen in Marthe Munsterman, dan moet het voor haar een zenuwslopende periode zijn. Ik hoop dan dat de laastste zinnen van “Ha ha ha je vader” van Kinderen voor Kinderen zo nu en dan eens door haar hoofd spookt:

“...maar mijn vader is mijn vader ... HOU JE BEK!”

Buikschuiver
[ligatus]