Column: Juich voor Twente!

Wat- en waar zou de voetbalsport zijn zonder het juichen van de supporters nadat hun team een goal gescoord heeft of de overwinning behaald ? De vraag stellen is hem beantwoorden uiteraard, helemaal nergens. Het zou maar een saaie, doffe bedoening zijn ; “Zeg Charles, Roderick heeft net een punt gezet, zag je dat ? Benieuwd of hij vanavond nog komt bridgen”. “Ssssstttt, niet zou luid Waldemar, het stoort de boys in hun concentratie”. Stel u daarbij de boze blikken van tientallen, diep zwijgende medesupporters voor en het nors, afwijzend schudden met het hoofd door de 50 meter verderop staande trainersstaf richting Waldemar en er doemt een wereld op die we in de voetballerij nimmer als de onze willen zien en gelukkig ook nooit zullen gaan zien. Althans, zeg nooit noot zei het varken en pakte etc. etc. etc. Maar goed, ijs- en weder dienende zal het juichen voor altijd een onlosmakelijk onderdeel blijven uitmaken van de sport die voetbal heet.

Laten we dit fenomeen ‘Juichen” nu eens wat nader onder de loep nemen lezer en kijken waaruit dit zwaar onderschatte onderdeel van het voetbal zoal bestaat of kan bestaan.

Allereerst moeten we dan het gemiste juichen noemen. U kent het vast wel, u bent om wat voor reden dan ook net iets te laat in het vak en hoort het stadion tekeer gaan omdat er al gescoord is. Vloekend en tierend, maar met toch een lekker gevoel spoedt u zich, alsof de duivel u op de hielen zit de tribune op om daar al lachend te vragen wie er de euvele moed had om te scoren terwijl u opgehouden werd. Een gebalde vuist en een Lee Towers beweging kan dan nog, maar juichen is dan voor u te laat.

Het halve juichen zien we vaak in situaties dat u nog bezig bent om uw stoel te bezetten en terwijl u langs de rij loopt met een kop koffie of een beker bier wordt er gescoord. Uw aandacht verdelend tussen het proberen niet te vallen - of uw consumptie ongevraagd over een medesupporter leeg te gieten- en uiting te geven aan uw blijdschap komt er een soort half gesmoord gejuich uit….”jeeeaaajjjjjjj”. Om u toch een houding te geven vraagt u, eenmaal op uw plaats aangekomen ; “Zag je dat ? “ aan de buren naast u. Net of zij het niet zelf gezien hebben.

Dan hebben we het juichen na een onverwachte goal terwijl u wel gewoon op uw plaats zit en alles heeft gezien. Meestal treedt dit fenomeen op als er onverwacht snel en onverwacht gescoord wordt, bij voorkeur op zondagmiddag 12:31 of zo. Een dwarrelbal die als voorzet bedoeld is vliegt er zomaar ineens in. U juicht met alle mimiek die er bij hoort, maar de intensiteit houdt nog te wensen over. Dat komt omdat u A) het doelpunt volstrekt niet zag aankomen en B) de emoties die een wedstrijd oproepen zich nog niet hebben samengebald in uw gemoed, want hij is immers eigenlijk nog niet eens begonnen.

Het juichen wordt al luider en intenser als er gescoord wordt tegen een gehate tegenstander, waarbij het niet uitmaakt in welke minuut er gescoord wordt. De emotie heeft zich dan namelijk al voor de wedstrijd opgekropt en is blij met iedere uitweg die er geboden wordt. Uw gezicht vertoont vlak na de goal een van haat vertrokken grimas en onder het uitslaan van de nodige frustratiekreten deelt u uiteindelijk uw diepe blijdschap met uw omgeving. Regelmatig valt er een soort krielkipgeluid te horen omdat de emotie de doorgang van het geluid via uw keel nog wel eens wil smoren en er alleen een bizar hoog schril geluidje ontsnapt.

Het intense en volle juichen en schreeuwen zien we vaak als de geliefde club zwaar onterecht op achterstand staat. De scheids geeft een onterechte penalty aan de tegenstander, stuurt er een van ons uit met een discutabele rode kaart. ‘Wij” spelen beter, maar paal- en lat staan het zo verdiende doelpunt steeds in de weg. Als de goal dan uiteindelijk toch gemaakt wordt steekt er een orkaan van geluid op en juicht u voor een moment zonder enige remming of gene als een bezetene met alle non-verbale uitingen die daar bij horen. Ook een schitterend opgezette aanval en dito afronding kan op dit intense juichen rekenen. Dagen na de wedstrijd vertoont uw stem de nodige symptomen van kennelhoest.

Het sluitstuk wordt echter gevormd door de ‘moeder aller juichuitingen’ , het juichen nadat het doelpunt dat de club op voorsprong zet in blessuretijd wordt gescoord, het liefst zover mogelijk in blessuretijd en na het missen van de nodige kansen er vlak voor. En dan ook nog tegen een tegenstander waarvan niet vaak gewonnen wordt uit. Dan openbaart zich het ultieme juichen. Een orgastische wal van bassig, zwaar geluid ontrolt zich van de tribunes om het veld te vullen met een oorverdovend geraas. Supporters die met allerlei spasmodische bewegingen, onder het uitslaken van ongedachte oerkreten met door woede en blijdschap volledig vertrokken gezichten hun emoties luidkeels de vrije loop laten. Schitterend!

Ook de Tukker thuis, in de kroeg, ter land, ter zee of in de lucht zal dan ook afgelopen zaterdag zo rond de klok van half 10 een geluid hebben voortgebracht dat sterk doet denken aan de kreet van een oermens. Een geluid gedragen door emotie, gesterkt door liefde voor de club, rechtstreeks uit het hart. Een hart dat soms bloedt, maar op dat soort momenten helemaal ‘openbarst’’ en een uitweg zoekt.

Ons Twente blijft tot dusver voetballend prima op de been. Het is een verademing om te zien hoe de, vaak nog jonge spelers elkaar steeds beter lijken te vinden in het veld en door blijven gaan daar waar enige tijd geleden de strijd allang opgegeven leek.

De winterstop komt er straks aan. De verhalen van topclubs die als aasgieren hun oog hebben laten vallen op een aantal van onze spelers zullen steeds sterker worden. Hopelijk blijft het team bijeen en wordt het niet teveel ontmanteld. We koersen tot dusver af op een plek bij de eerste drie. Hoe dan ook, ik voel een schorre stem aankomen ergens begin mei 2014.

“juich voor Twente, juich voor Twente hey, hey !!”

TAZ