Column: Knurften!

Ik probeer me meestal te beheersen en doe tevens een poging om krachttermen te vermijden. Maar afgelopen zaterdag gebruikte ik toch even de krachtterm ‘knurften’. Een knurft is een sufferd, maar dat wist u waarschijnlijk al. En het mooie is, op het moment dat ik dat zei wisten de spelers van onze FC het zelf ook: ‘wij zijn knurften!’

Maar is het nu nodig als Rode Twentse knurften meteen in paniek te geraken? Dacht het van niet. Dan hebben andere ploegen toch wel heel andere problemen. De mist die opstijgt vanuit de Arena is zo heftig, dat heel het westen van het land gehuld is in een nevel die zijn weerga niet kent. Bij ons, in Twente, schijnt gewoon de zon. Niet dat het warm is, want het voelt buiten best wel fris aan. Kijk en daar hebben we weer een metafoor te pakken: Alhoewel je je niet steeds kunt warmen aan het spel van FC Twente, schijnt bij ons toch de zon. Een derde plaats in de competitie en financieel een gezonde club.

Ik ga het nu eens niet hebben over de keuze’s die Veldheer Co maakt. Daarover is inmiddels genoeg gezegd en geschreven. Maar dat er in de winterstop eens gekeken moet worden naar een versterking in de voorhoede op links, zal niemand verbazen. Bajrami is een goochelaar die soms te vergelijken is met Tommy Cooper, maar dan plots weer een Houdini act in huis heeft die grenst aan de onwerkelijkheid van het mogelijke. Het is nog te wisselvallig en ik mis het vernuft dat nodig is om net die bal zo te spelen dat anderen vrij voor het doel komen. En dat is volgens Veldheer Co een essentieel onderdeel van het spel. De spitsen in stelling brengen. We mogen niet verwachten dat alle druk van John komt op links, alhoewel John wel een ontegenzeggelijke smaakmaker is binnen het team. Soms verdenk ik hem er wel eens van dat zijn linkervoet niet weet wat de rechtervoet doet. Maar ja, als zijn voeten het al niet weten, dan moet het voor de tegenstander al helemaal een raadsel zijn.

Knurften, ik herhaal het nog maar eens. De politiek wil nog wel eens lessen trekken uit het verleden. Nu moet u weten dat ik aan die zin eigenlijk een bloedhekel heb. Ik heb een veel mooiere: ‘de geschiedenis van vandaag, is de les voor morgen’. En de geschiedenis is dat nog niets verloren is, behalve de kostbare punten in wedstrijden die ook gewonnen hadden kunnen worden. Roda, Groningen en Heracles uit en Excelsior in onze eigen Veste. Zet daar tegenover de puntendelingen tegen Ajax en PSV, waar je uiteindelijk nog goed wegkomt met zo’n resultaat, dan kom je uit op zo’n zeven punten die we hebben laten liggen.

Maar ik hou me vast aan de tweede helft van het seizoen. Nog niets is in die zin verloren. Maar dan moeten we de tegenstander wel ‘bij de ballen’ pakken. Te beginnen komende zondag tegen Vitesse. En tegen clubs met een geel/zwarte outfit hebben we het niet altijd gemakkelijk. De Arnhemmers, althans dat is de stad waar ze hun thuiswedstrijden spelen, zijn de eerst in een drie-luik binnen 7 dagen. Donderdag volgt Fulham en zondags daarna Utrecht.

Ik zie nu al op tegen de wedstrijd van donderdag in de Europa Leaque. Niet omdat het Fulham is. Nee het kan een mooie voetbalavond worden met veel supporters uit Londen. Die trouwens wel weer een fluitconcert zullen geven als we YNWA gaan zingen, maar dat kennen we inmiddels wel. Nee, het afscheid van Ruiz houdt me bezig. ‘Onze Bryan’ die verpietert op de bank naast Jol. Jol die met Fulham de ultieme wraak heeft genomen op alles wat FC Twente is door met zijn huidige club wel dat te doen wat hem bij Ajax nooit gelukt is: een speler wegkopen bij zijn grootste concurrent.

Bert Hassink

Geef je mening over deze column op het FC Twente Forum.