Nieuws

Column: Lief dagboek

Column: Lief dagboek

Zondag 23 februari. FC Twente – Feyenoord. Ik ga altijd met mijn vader. Twente is voor ons een vader-zoon dingetje. Hij haalt me altijd op. Het is een vast patroon dat hij altijd te vroeg is. Als we Enschede naderen dat spreken we af dat we de volgende wel wat later weg kunnen gaan. Elke keer weer. In de auto praten we niet veel. Beetje manneneigen denk ik. Op de parkeerplaats van de UT ergert hij zich altijd aan mij. Mijn vader weet dat ik een mening heb over zijn inparkeren. Ik zeg dan bewust niets. Irriteert hem nog meer. Geniet ik van. Bij het uitstappen is het alweer vergeten.

Omdat Feyenoord dit keer op bezoek kwam had de politie groots uitgepakt. Ze schromen er dan ook niet voor om dit te laten zien. Gele jasjes, lullige hoedjes, blauwe busjes en een hele dierentuin. Het fouilleren na het betreden van de ingang blijft ongemakkelijk. Ik vraag me altijd hardop af wat ze zoeken. “Zoek je siervuurwerk of wat te drinken?” “Want als je zo bezig blijft gaat mijn Romeinse kaars af”. Halverwege de trap besef ik mij ook dat het hem is opgelegd en dat hij hier ook van baalt. We balen allebei. In en rond het stadion is het anders dan in het dagelijks leven. In het dagelijks leven ben je onschuldig totdat het tegendeel is bewezen. In het voetbal is dat precies andersom.

hondSinds lange tijd was het weer sensatie. Je voelde dat er iets ging gebeuren. Het verbale gevecht en de gezonde dreiging van twee supportersgroepen die hun trots tonen geeft mij een adrenalinestoot. Dat is wat voetbal zo mooi maakt. Supporters willen staan voor hun club. Dat zijn de echte. Er is maar een piepklein percentage die werkelijk met elkaar op de vuist wil. Juist. Met elkaar ja. Zelfs dat percentage zal geen klein kind of oude man aanvallen. Daar geloof ik niets van.

2-2. Het is lang geleden dat ik me zo vermaakt heb in het stadion. Er waren sfeeracties, er was sensatie en de scheids was een lul. En dat er dan in de laatste seconde wordt gescoord is alleen maar lekker voor die natte winden die de 85ste minuut "eerder weg gingen". Waarvoor ga je überhaupt eerder weg? Om op tijd te zijn voor De TV Show? Dat soort volk is de Sandwichspread onder de supporters. Niemand pruimt dat volk.

Na de wedstrijd keek ik vanaf de trap naar een politieagent die beteuterd vanuit de gracht naar de parkeerplaats keek. Zijn hond was zojuist losgebroken en blafte en beet naar alles met een hartslag. De agent probeerde quasi-atletisch ook uit de gracht te klimmen maar hij kwam niet verder dan een hak op de rand. Boven hem sprong een man van de televisie in een busje om aan de hond te ontsnappen. Om mij heen stonden mensen met plaatsvervangende schaamte te kijken. Ik maakte deel uit van een grote synchroon facepalm flashmob. Wat een amateurisme. Bij de uitgang was er een barricade van containers gemaakt zodat de vijand was afgeschermd. Het leek een beetje op een klein kind die in bed de dekens over z’n hoofd trekt en zich daardoor onoverwinnelijk voelt. Aandoenlijk.

De supporter. Je kan hem vergelijken met een Rottweiler. Rottweilers blaffen naar elkaar als er een hek tussen zit. Als het hek opengaat dan ruiken ze aan elkaars reet. Meer niet. Hoe gaat het gezegde ook alweer? Blaffende honden bijten niet? Behalve die van de politie.

CEAZ

CEAZ schrijft naar eigen zeggen stukjes. Niet meer, niet minder. De ene keer over FC Twente de andere keer over dingen die hem opvallen in het dagelijks leven. Waar het op vooral op neerkomt: CEAZ geeft ongevraagd zijn mening. Volg CEAZ ook op Facebook.

[nederbet]
[ligatus]

Plaats reactie

666

0 reacties

Laad meer reacties

Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.

Bekijk alle reacties