Column: Loyaliteit

Loyaliteit en trouw richting vrienden is een prachtige eigenschap. Als je vrienden in een dronken bui een auto omver hebben gegooid dan haal je ze gewoon midden in de nacht op van het politiebureau. Zelfs als het per ongeluk jouw auto was. Als je beste vriend de nacht doorbrengt met de vrouw die jij zelf al lange tijd op de korrel had dan word je even kwaad en uiteindelijk vergeef je het hem. Zeker als hij vertelt over die subtropische paddestoel die na afloop op zijn lid verscheen. Echte vrienden hebben nu eenmaal net iets meer krediet dan een vage kennis. Maar wat nu als je een vriend een baan geeft waarbij hij verantwoordelijk is voor een eindproduct dat wordt afgenomen door honderdduizenden mensen en het lukt hem maar niet om dat eindproduct deugdelijk af te leveren? Niet na het eerste half jaar, maar na veel investeringen ook niet in het tweede half jaar zoals bij Steve McClaren. Moet loyaliteit dan zo ver gaan dat je die vriend als een soort Chico Lama alle supporters in dit grote Dierenbos ongestraft in het gezicht laat spugen? Joop Munsterman staat nu namelijk voor deze keus; grijpt hij ondanks zijn goede band met Steve in of wil hij ten koste van een gehele achterban laten zien hoe loyaal hij is naar zijn vrienden en werknemers?

Joop Munsterman en Steve McClaren lopen al een heel seizoen met een ranglijst in de hand om de critici die het Twentse spel veroordelen de mond te snoeren. Ze weten alleen ondertussen zelf ook heel goed dat mensen niet naar het stadion komen voor een kop koffie en de eindstand. Op Eredivisie Live zie je tijdens wedstrijden niet een virtuele ranglijst in beeld die bij elk doelpunt verandert, maar dit voetbalkanaal verkoopt juist abonnementjes doordat je op vier zenders het vermakelijke spelletje voetbal kan bewonderen. Het prachtige voetbalspel, dat is het eindproduct en dat heeft FC Twente doen worden tot de trots van deze regio. Natuurlijk was ik als jarenlange supporter trots dat we kampioen werden, maar ik was de jaren daarvoor al veel trotser toen collega's uit het hele land me complimenteerden met het leuke spel van Twente. Uiteindelijk werd dit leuke spel door McClaren iets functioneler gemaakt waardoor in 2010 een feestje gevierd kon worden. Een feestje dat zo goed gevierd werd dat de dagen erna de omzet Ibuprofen verdubbelde.

Het lijkt er nu echter op dat we dit kampioenschap nog veel langer gaan voelen. En dit keer is het niet weg te slikken met een pilletje. Het kampioenschap heeft Munsterman en consorten laten ruiken aan het grote geld van de Champions League. De vele miljoenen die zomaar worden gestort, puur doordat je meedoet, hoe mooi is dat? Als je in deze elitaire altijd-prijs-grabbelton van Platini ook nog wat puntjes sprokkelt dan maakt de Fransman zelfs nog wat meer miljoenen over. En dit kapitaal is natuurlijk zeer goed bruikbaar om de langetermijnplannen die visionair Munsterman heeft een paar jaar naar voren te halen. Er is nog een stadion dicht te bouwen, de begroting dient nog een stap te maken naar de echte top, er loopt nog ergens een vijfenzestigjarige keeper rond die volgend jaar na zijn pensioen een duur standbeeld moet hebben en wat zou het toch mooi zijn om dit allemaal voor het jaar dat FC Twente vijftig jaar bestaat te verwezenlijken. En dus heiligt ineens het doel de middelen.

Maar ten koste van wat? Uiteindelijk bepalen wij dat als eindgebruiker. De club kan wel namens ons supporters beslissen dat wij best vierendertig keer naar een pot anti-voetbal willen kijken als dat ons kampioen maakt, maar is dat zo? Als Nico Dijkshoorn een boekenreeks bestaande uit vierendertig delen schrijft en elk deel dat uitkomt, wordt zelfs door de grootse fans totaal afgefikt, moet hij dan nog blij zijn met een oeuvreprijs aan het einde van de rit? Nee toch? Persoonlijk denk ik dan ook dat deze regio dusdanig trots is op deze club dat ze liever vierde worden met spel dat uitgaat van eigen kracht dan dat ze kampioen worden ondanks een spiraal van negativiteit en angst.

En dan ga ik er in bovenstaande casus voor het gemak maar even vanuit dat succes en mooi aanvallend voetbal niet samen kunnen gaan. Het tegendeel is natuurlijk waar. Michel Preud'homme leidde ons nog niet te lang geleden met aanvallend voetbal naar een bekerwinst en een strijd om het kampioenschap die pas op de laatste dag werd beslist. Onze concurrent uit de hoofdstad was vorig jaar de meest scorende ploeg en werd daarmee gewoon kampioen van Nederland terwijl de selectie waarmee ze dit deden echt niet veel beter was dan onze ploeg nu. Het verschil zit hem in trainers die van eigen kracht durven uit te gaan en hun ploeg het vertrouwen meegeven om elke tegenstander bij de strot te grijpen. Dit bij voorkeur met een vertrouwd systeem dat niet afhangt van de grillige prestaties van een individu. Ons team is echter de moed in de schoenen gezonken en elke wedstrijd weer ogen ze als Patty Brard die boven een SBS6-zwembad op een duikplank staat; reddeloos verloren.

McClaren verdient veel respect voor de prestaties die hij heeft geleverd in zijn eerste periode bij onze prachtige club. Dit respect voor verleende diensten krijgt hij ook nog steeds van nagenoeg de hele regio, maar dit krediet wordt door de verstrekte baangarantie van Munsterman wel onnodig onder druk gezet. Als deze negatieve tendens in het Twentse voetbal namelijk doorzet en McClaren mag ondanks alles aan blijven modderen dan kent dit seizoen uiteindelijk alleen maar verliezers. De achterban zal na nog een seizoen zonder plezier ook weer naast de prijzen grijpen, maar mag volgend jaar waarschijnlijk gewoon weer een paar euro meer aftikken voor de seizoenkaart.

De sponsoren hebben hun klanten dan wedstrijden lang meegenomen naar een tempel vol negativiteit in plaats van vermaak en zullen het extra stoeltje nog even een jaartje laten wachten. De grootste verliezer wordt dan echter onze held van weleer. Waar Steve McClaren hier nog geen jaar geleden werd gezien als de grote man die ons een aantal jaren geleden naar het kampioenschap leidde, zal hij straks -na nog twintig wedstrijden met dit anti-voetbal- vertrekken als de man die nog een seizoen wist te verkrachten. En dat verdient de Engelsman simpelweg niet. Zeker niet nu zijn grote vriend Joop Munsterman dit in de winterstop nog kan voorkomen. De kans benutten om je vriend te redden voor een grote deceptie door zelf met de billen bloot te gaan, zou namelijk pas echt een teken van loyaliteit van Joop z´n kant zijn. Natuurlijk richting McClaren, maar ook meteen richting de hondstrouwe achterban.

Hannibal

Foto: De Ondernemer