Column: Mijn Diekman Stadion

Oh, Jij oude Diekmanstadion. Lelijk betonnen bouwwerk waar alles mee begon.
Je sintelbaan en onoverdekte staanvakken, je aanraakbaarheid en soms verkillende leegte. Ik houd nog steeds van jou! De stenen treden van mijn jeugd, die ik zo dikwijls op- en af ben gegaan. Blij verrukt of stil van verdriet. De echo’s van je geluid hebben voor altijd een plaatsje in mijn hart…… Van “Heya de Keu” via “Eenmaal zullen wij de kampioenen zijn” tot “so ein tag”. De felle kleuren van de club, nog niet besmeurd door de letters van de commercie die steeds meer zijn stempel op het spelletje drukt.

Een laaghangend waterig zonnetje, weerkaatsend op het mooie diepe rood, een pass van Arnold over de hele op de vrijgelopen Jan, een hoorbare botsing van leer op leer, dat een net zo trillen kan!

Je statige lichtmasten, vier in getal, boden een uitzicht op de wijk en de stad, nog druk bevolkt en vol van leven. Nu resteren nog enkel de grote stenen muren die een kleine indruk geven.

De massa’s mannen,vrouwen, kinderen…, jong, oud, arm of rijk. Gezamenlijk lopend en in optocht de regen trotserend, komend vanaf zo’n typische Enschedese wijk. De hordes van fans, op weg naar weer een duel, een verloting in de rust en ook al was het via-via, de winnaar kende je wel.

Via de Perikweg en de Varviksingel, de Wagenaarstraat in. Bij de vredeskerk snel een Twente Thuis kopen voor een gulden, verdergaand met nog meer goede zin.

De rijen bij de houten hokjes waarin de kassa zich bevond, een ieder druk pratend over de komende wedstrijd, wachtend tot je je kaartje had en je alleen de eigen hartslag nog maar verstond. Witte kartonnen strookjes voor de jeugd en rode, groene of blauwe voor de andere vakken. Identiteitsbewijs? Ben je mal…. Daar lieten we onze broek voor zakken.

De geur van jouw pas gemaaide gras prikkelde de neus en deed je denken aan zo’n mooie Twentse wei. Vooraf of in de rust een braadworst van Van Raaij die zo lekker smaakte met wat currysaus erbij.

Vele hoogtepunten heeft de club bij jou gekend, tot alle uithoeken van Europa kwamen de clubs naar je toe. Bayern Munchen, Manchester City, Juventus, Anderlecht, Glasgow Rangers, Barcelona en noem ze allemaal maar op, ooit speelden ze op jouw gras, soms lijkt het wel of het gisteren was.

De Diekmennekes op Q, de schelle stem van tante Stien, de jonge felheid van het beginnende Vak P, overvolle vakken, staand op een teen en in de rust kon je zomaar naar de overkant heen. Geen slimme telefoons of andere technologische ambras. Boven vak O hingen een paar ballen, daaraan kon iedereen zien wat de tussenstand was.

Soms was er stampei in je buurt. Als zij van Feyenoord, Ajax of ADO langskwamen en in ons water wilden varen. Zwiepende lampen in je kantine, straten die werden schoongeveegd. Dit is verdomme FC Twente!! Wie hier niet wil zijn mocht wensen dat ze thuisgebleven waren.

Je urinoirs achter de vakken waar je nog gewoon mocht staan, rook je al van ver en de geur bleef sterk hangen rond de kop. Snel even een ferme loosbeurt en dan ook met gezwinde spoed het vak weer op.

Dag Pap, dag broer, dag ome Hannes, dag vriendjes uit mijn toenmalige straat. Ik zie jullie nog zo staan, Juichend en springend nadat Twente heeft gescoord. Tante Gerrie had altijd wel wat pepermunt en deelde die- samen met wat goede raad- dan ook steevast uit vlak nadat het vijandelijke net werd doorboord.

We hebben nu een schitterend stadion, met skybox, Cook and Play en Bussines Seats, van alle gemakken voorzien. E-tickets en wifi points, noem het allemaal maar op. We gaan als club mee met de tijd en zullen ook wel moeten bovendien. Maar de stilte is soms erger met zovelen, ik mis de stem van tante Stien.

Soms, verlang ik zo sterk terug naar jou, betonnen kolos waar alles mee begon en waar het ooit is gestart. Het zweet en de tranen van mijn jeugd zijn met jou verdwenen, het bloed klopt echter nog als vanouds in de genen van mijn supportershart.

Straks bestaan we als FC Twente vijftig jaar, we gaan mee in de vaart der volkeren, hopelijk naar een eeuwig bestaan, jouw tijd en periode beste Diekman zal in onze herinnering echter nooit vergaan!!

TAZ