Column: Niet opgeven, lekker voetballen!

Het gaat Twente voor de wind. Zelf winnen en concurrenten die punten laten liggen. Het team lijkt het lek boven te hebben en wint, als we de beker wedstrijd tegen Willem ii niet meetellen, al negen wedstrijden achtereen. Vanavond was echter geen avond als alle andere. Vanavond won FC Twente dan wel de negende wedstrijd op rij, maar het was de enige van de afgelopen negen wedstrijden waarin Jari Oosterwijk geen minuten maakte.

Jari voert al jaren een gevecht tegen criticasters. Op de
tribune heb ik zo ongeveer alles wel voorbij horen komen. Hij is te lang, te
slungelachtig, niet snel genoeg, niet balvast, past niet in het systeem en
zelfs “is een vervelende in de groep” ving ik ooit eens op. En ja, aan
dergelijke ongefundeerde kritieken heb ik mezelf ook schuldig gemaakt. Ik was
geen fan van Jari en ben dat in feite nog steeds niet. Maar waar ik fan ben van
balvaardige spelers als Cantalapiedra en Espinosa, ben ik minstens zo fan van
het karakter dat Oosterwijk keer op keer toont.

Zó vaak nét de verkeerde kant van de medaille, zó vaak net
niet goed genoeg bevonden. Maar zelfs na de, zowel verplichte- als geflopte,
verhuurperiode bij NAC toonde hij karakter en geloof in zichzelf. Hij moest en
zou slagen bij FC Twente.

Natuurlijk, hij is geen begaafde technicus waarvoor voetbalpuristen naar het stadion komen. Ik vermoed ook dat hij zelf de laatste is die dat zal betwisten. Je zult hem immers niet zoals Zlatan de hele NAC verdediging zien slopen om vervolgens beheerst de bal in de hoek te plaatsen. Jari is geen showpik, al laat ie dit seizoen regelmatig zien dat ie wel degelijk goed met een bal overweg kan. Jari heeft altijd hard moeten werken om zijn plek in het elftal te verdienen. Niet alleen op talent, maar vooral ook op karakter dat hij van huis uit heeft meegekregen.

Als ik dan aan een jonge Oosterwijk denk, hoor ik als
vanzelf de stem van Peter Heerschop:

Vroeger in de
kleedkamer, vlak voordat we het veld op gingen, sprak de trainer ons altijd
toe. Drie halve zinnetjes waren het, maar samen klonken ze als een klein
gedicht:

“Hup samen naar buiten nu, niet opgeven, lekker voetballen!”

Ik zie dan een jonge Jari voor me die ergens begin van dit millennium bij VV Lettele het veld betreedt. Geen lastige tactische besprekingen vooraf, geen pijlen op een bord, gewoon een gesproken opstelling vlak voordat je de kleedkamer uitloopt. Jari is waarschijnlijk dan al langer dan zijn leeftijdsgenoten dus staat ie in de spits. Logisch. En verder niet meer dan “Hup” … en “lekker voetballen”. Aangemoedigd door zijn vader en moeder en ouders van de andere Lettelse kinderen.

De familie Oosterwijk lijkt me bij uitstek zo’n gezin dat
zoonlief alles gunt, maar niet bij voorbaat al insteekt op een profcarrière.
Een gezin met een “doe maar normaal dan doe je al gek genoeg” mentaliteit. Die
mentaliteit waar we in Twente ooit om bekend stonden. De mentaliteit die we met
jongens als Jari Oosterwijk, ooit begonnen bij huidig concurrent Go Ahead
Eagles, weer terug krijgen.

Maandagavond in de wedstrijd tegen Jong PSV zie ik in de opstelling geen Jari in de basis. Fred Friday neemt de plek in naast topschutter Tom Boere. “Waarom dat dan weer?”, denk ik als ik de opstelling zie. “Het ging toch hartstikke goed?” Als Cantalapiedra in de 15^e minuut vanaf de hoek 16 meter naar binnen trekt en de 0-1 aantekent denk ik niet meer aan Jari. In plaats daarvan denk ik: “We staan 0-1 voor in deze oh-zo belangrijke en lastige uitwedstrijd.” Na korte felicitaties van medespelers zie ik op TV hoe Aitor naar de camera rent. Hij trekt zijn shirt omhoog en ik lees: Jari 24 op het shirt onder het Twente tricot. De commentator geeft duiding en vertelt dat Oosterwijk afwezig is vanwege trieste familie omstandigheden.

Als ik even later lees dat Jari’s moeder kortgeleden en zeer plotseling is overleden krijg ik een brok in mijn keel. Dan lijkt het er eindelijk op dat hij na al die jaren de strijd heeft gewonnen. Eindelijk heeft ie die basisplaats. Supporters scanderen (weer) zijn naam én hij kan ook nog eens geweldige cijfers te overleggen: 8 wedstrijden op rij gewonnen, 2 keer gescoord, koploper en dat alles in misschien wel het belangrijkste seizoen van de club in 30 jaar. En dan … een vuistslag in het gezicht.

Op 3 maart aanstaande bereikt Jari de leeftijd van zijn
rugnummer. Een verjaardag die waarschijnlijk niet gevierd gaat worden, gok ik.
Daarvoor is het leed te vers en te groot. Maar oh wat gun ik het Jari Oosterwijk
om aan het eind van dit seizoen, in een lege Grolsch Veste, met de schaal naar
de middenstip te lopen, omhoog te kijken en even aan zijn moeder te denken. Even
naar buiten nu, niet opgegeven!

You’ll never walk alone!

Buikschuiver

Foto: Pro Shots