Column: Nooit alleen

Als je door een storm loopt, doe dat dan met je hoofd omhoog
….en wees niet bang voor het duister
Want aan het eind van die storm wacht een gouden hemel
….en het zoet-zilver gezang van een leeuwerik
Blijf lopen, door de wind
Blijf lopen, door de regen
…ook al zijn al je dromen weggerukt en omver geblazen
Blijf lopen, blijf lopen
……met een hart gedragen door hoop
En je zult nooit alleen lopen
Je zult nooit alleen lopen
Blijf lopen, blijf lopen
Met de hoop in jullie harten
En jullie zullen nooit alleen lopen

Als er ooit een moment is geweest om het ‘You never walk alone’ eens keihard mee te zingen en vervolgens, ergens diep achter je ogen en hart, de tranen te voelen opkomen is het nu wel beste medefans. Tranen van woede, tranen van verdriet en onmacht.

Het houdt maar niet op, al die onheilstijdingen over de club die ons nu al jaren achtervolgen. Zelfs de baas van de KNVB meent voldoende redenen te hebben om, buiten de licentiecommissie om, onze club alvast een mooie begrafenis in het vooruitzicht te stellen. We willen zo graag vooruit, zo graag opnieuw beginnen. De blik gericht op de toekomst. Het heden blijft ons echter inhalen en telkens in negatieve zin.

De problemen zijn talrijk en het aantal mensen dat ze moet oplossen gering. De uitdagingen zijn enorm. Terwijl we zo graag de wind der belofte door de Veste willen zien blazen om alle pijn en twijfel weg te nemen, zijn de ramen vooralsnog gesloten of staan op een klein kiertje. Wie kan de ramen opengooien? Wat ons rest is nog steeds twijfel, angst en hoop. En toch ook het gevoel dat onze mooie club niet kapot kan of zal gaan.

Want wat kan de gewone fan er aan doen dat de club naar het uiterste randje van de afgrond is gebracht lezer? Er is al veel gezegd en geschreven over de gang van zaken en dat zal de komende tijd ook zo blijven. Ik wil nu echter eens stilstaan bij de beleving van de gemiddelde fan. Hoe komt het binnen bij mensen die niets anders willen dan hun club aanmoedigen in goede en in slechte tijden?

Het voetbal zit, wat mij betreft, al tijden in een te wurgende greep van de commercie. We zien een ontwikkeling waarin het grote geld steeds bepalender wordt en clubs die niet mee kunnen keihard wegvallen van het (inter)nationale toneel. Er worden ronduit schandalige bedragen betaald aan spelers die nog aan het begin van hun carrière staan. We zien een tweedeling ontstaan tussen clubs en competities waarin het geld geen probleem vormt, en clubs en competities waarin dat juist wel het geval is. Uitbreiding van het aantal deelnemende teams in Europese toernooien en landentoernooien, verkoop van televisierechten die de grenzen van het mogelijke steeds meer bepalen. Een overkill aan wedstrijden, veelal voor de kat zijn kut. Hele volksstammen die zich straks geen (seizoen)kaarten meer kunnen veroorloven, gezien de achterlijke prijzen her- en der. Het gewone volk maakt o.a. op de Engelse tribunes steeds meer plaats voor zakenlui en netwerkborrels.

Het voetbal wordt deels ontdaan van zijn volkse karakter. Ook bij onze volksclub Twente probeerde men te geforceerd en te risicovol bij te blijven in de ‘vaart der volkeren’ met alle desastreuze gevolgen van dien. Voeg daar bij een voorzitter met een gevaarlijke vorm van narcisme die een status kreeg van halfgod in Twente en een volgzaam en kritiekloos gezelschap van medebestuurders en zie daar, de basis voor problemen is gelegd.

Maar laten we nou gewoon eens teruggaan naar de essentie. De liefde voor de club die je door dik- en dun steunt. Geen enkele fan, waar ook ter wereld, vraagt om betaling van belachelijke salarissen, wisselende sponsoren, verdeling van TV gelden, afkoopsommen voor ontslagen trainers, winst of verliesmarges of vervelende bondsbestuurders. Die wil gewoon zijn cluppie aanmoedigen en vanaf staantribunes zien dat de spelers met passie en inzet te keer gaan op een gladgeschoren veld waarvan de graslucht je neus binnendringt zoals de ochtendzon een bewolkte hemel. Die wil de felle kleuren van zijn cluppie zien en die van de tegenstander verwensen. Die wil even af van alle tinten grijs die zijn dagelijkse en werkzame bestaan beheersen en gewoon het hart en de tong laten spreken zoals de emotie van het moment dat ingeeft. Die wil geen mits- of maar, geen te correct gedoe. Die wil voor even het bestaan zien worden teruggebracht tot de essentie van “hij-of ik, zij- of wij”.

Maar het is meer, veel meer. Het is ook namens hen die er niet meer zijn en er ooit waren dat je zingt en schreeuwt. Het zijn de echo’s van de voetstappen op weg naar het stadion die je ooit samen zette met je vrienden, vriendin, vrouw, papa, mama, oom, tante, neef, nicht. De liefde voor de club die je samen deelde en die zich in je gemoed voor eeuwig heeft vastgezet. De geur van braadworst en uien, patat en kroket, lauw bier en dito pis. Het beklimmen van de trappen en dan het felle licht en de kleuren die afsteken tegen het groen. Het schelden op die houten klaas van een spits om een seconde later in een groepsomhelzing zijn doelpunt te vieren. Het gejen van die collega op het werk omdat hij gewonnen heeft en jij verloren en andersom. Het samen zijn en in eendracht uiting geven aan je gemoed.

De club wordt zodoende meer dan alleen een club, het wordt een gevoel van gedeelde liefde dat je nooit meer loslaat of los kunt laten. Dat is universeel. Dat is de emotie die voetbal is en hoort te zijn. Dat is voetbal.

Wij als Twente fan hebben in die zin dan ook al voldoende klappen gehad, voldoende steken van pijn in het hart. Pijnlijk bedrogen door het eigen bestuur, zes punten aftrek in de vorige competitie, drie jaar geen Europees voetbal in de toekomst, dreigende puntenaftrek in dit seizoen, sterkhouders die vertrekken, een voorwaardelijke intrekking van de licentie.
We zullen grotendeels moeten afwachten wat de ontwikkelingen ons zal brengen.

[google]Wat we wel kunnen doen is trouw blijven aan onze mooie club en uiting geven aan die liefde die we allen voelen. We kunnen zorgen dat onze stem verankerd wordt in de plannen voor de toekomst via de nieuwe ledenvereniging ‘Twente, verenigt’ , ook die club wordt gevormd door fans die hun sporen in de loop der jaren verdiend hebben. We kunnen allen op onze eigen wijze de liefde voor de club blijven uitdragen in onze omgeving en daarbuiten.

Op het veld doen de jongens het ondanks alle ellende de laatste tijd weer goed. Heel knap. Volgende week zaterdag 12 maart zal er een mars van de fans plaatsvinden . Onder de noemer ‘FC Twente leeft’ zal de tocht beginnen bij het aloude Diekman stadion en eindigen bij de Veste. Die mars zal de gang van zaken niet veranderen, of de werkelijkheid wijzigen. Die mars zal echter aangeven dat wij de club nooit zullen laten vallen. Die mars zal duidelijk maken dat we samen voor moeilijke tijden staan en dat we ons daar ook gezamenlijk doorheen zullen slaan. Maar die mars zal vooral duidelijk maken dat geen enkele Twente fan in zijn eentje door de regen en de storm hoeft te lopen……

NOOIT !

COTE !!!

TAZ

[ligatus]