Column: Paus McClaren I verdient verlossing

Nog drie dagen. Dan treedt Joseph Ratzinger, beter bekend als paus Benedictus XVI, terug uit zijn ambt als opperchristen. Slecht ter been en blind aan een oog leek het hem beter om een stapje terug te doen. Want ondanks dat slechte oog zag hij in dat hij niet langer de aangewezen persoon was om dit eeuwenoude bolwerk te leiden. Joseph gaat zijn laatste dagen lekker uitzingen in een Duits daldorpje, waar hij in een schommelstoel op een veranda gaat zitten mijmeren over zijn leven. Het ideale scenario. Lang niet iedereen is echter zo assertief en gedecideerd. In Enschede, vlakbij de grens van de bondsrepubliek waarin dat daldorpje zich bevindt, hebben ze namelijk te maken met iemand die zijn ambt ook niet meer goed kan uitvoeren. Het pijnlijke is alleen dat hij dat zelf niet door heeft. Steve McClaren, leider van de kerk der clean sheets, gaat namelijk door tot het bittere einde.

En dat terwijl niets erop wijst dat de ploeg van ‘the wally with the brolly’, zoals hij in de Engelse media schertsend wordt genoemd, het roer onder zijn leiding nog om kan gooien. Het is bijna maart en er is in het nieuwe jaar nog geen wedstrijd gewonnen. Vier gelijke spelen en twee nederlagen: dat is de schokkende en keiharde realiteit van 2013 voor FC Twente. De supporters zijn terecht verbolgen. Gegoochel met opstellingen, vreemde wissels en vooral het angstvallig vasthouden aan de pathetisch presterende Castaignos: dat zijn de factoren die hebben gezorgd voor de onrust in het doorgaans zo kalme Twente. Joop Munsterman weet inmiddels ook niet meer wat hij moet doen. Hij heeft de Engelsman immers teruggebracht op het oude nest en zijn ontslag zal miljoenen kosten. Stilletjes hoopt de voorzitter op een vrijwillige abdicatie. Maar Steve wil van geen wijken weten.

Hij hoort ze wel fluisteren in de wandelgangen in de Grolsch Veste, heus wel. ‘Die ouwe draait door’. ‘Is hij van de trap gevallen?’.

‘Enkeltje Pieter Baan voor meneer cliché’. Het deert hem niet. Zijn eer staat op het spel, en hij is niet van plan die zo makkelijk te grabbel te gooien. De gentleman moet en zal slagen bij de enige club waar zijn naam nog iets betekent. 2010, wat denkt hij er nog vaak aan terug. Het voelt als een warm bad als hij de doorslaggevende goal van Stoch tegen NAC nog eens de revue laat passeren in zijn hoofd. Die tijden zijn vervlogen. Steve is als een mank paard dat toch nog een keer de Military wil winnen. Gedoemd te mislukken. Het enige menselijke zou zijn om hem uit zijn lijden te verlossen. Dan kan ook hij de rust van een schommelstoel ervaren. En of dat nou in een Duits daldorpje of een Engelse metropool is, dat is me om het even.

Dion Mebius - Tekstroulette