Column: Puristen kotsen McClaren uit

"Met Nacer Chadli en Dusan Tadic speel je toch altijd op de aanval?!" "Je wisselt nu toch geen verdediger voor een verdediger!?’ ‘Schande!" "Laf!"

Het begon bij Schalke en sinds de duels met Helsingborgs, Ajax en AZ is er een trend: verontwaardigde collega’s op de perstribune wanneer FC Twente speelt.

Persoonlijk twijfel ik al iets langer, maar wel minder hard aan Steve McClaren. De Twente-coach bekroonde in 2010 het werk van zijn voorgangers, op een originele gedachte heb ik hem nog niet betrapt.

De Engelsman is innemend, aardig, charmant en alles wat hij zegt klinkt interessant, maar als je zijn woorden opschrijft, blijven er smeulende clichés achter. De tussenpauzen Michel Preud’homme en Co Adriaanse vond ik interessanter.

Toch begreep ik Joop Munsterman toen hij halverwege het vorige seizoen teruggreep op het oude recept nadat de zelfmoordtactiek van Adriaanse geen draagvlak kreeg binnen zijn club die verslaafd was geraakt aan succes.

De voorzitter, zelf ooit een romanticus die attractiviteit stelde boven resultaat, haalde dus de in Duitsland geflopte McClaren terug, Twente kon in alle rust spelen met resultaatgericht denken.

Wereldkampioen

In dat kader begreep ik dat McClaren destijds tegen Schalke 04 weigerde belangrijke spelers over de kling te jagen met het oog op de competitie. Maar goed, ik ben ook niet zo’n purist. Als Oranje met vier procent balbezit en drie rode kaarten wereldkampioen wordt, lig ik daar niet wakker van en voor ‘leuk voetbal’ ga ik wel naar een Cruyff Court in de Bijlmer.

In dit land, waar de puristen steeds gefrustreerder raken, backfired McClarens plannetje on him toen Twente in de competitie een vrije val maakte omdat zijn selectie te smal en te moe bleek om de hernieuwde cultuuromslag om te zetten in resultaat.

Terwijl McClaren zijn goodwill verspeelde, werd intern bij Twente geconcludeerd dat de selectie krap was en winnaarsmentaliteit ontbeerde. Er kwamen spelers bij, McClaren mocht bouwen aan een nieuw team.

Handicaps: sterspeler Luuk de Jong forceerde een vertrek naar de Bundesliga, pijlers Nacer Chadli, Douglas en Nikolai Michailov zouden het liefst hetzelfde doen en terwijl de transfermarkt in volle gang was, moest Twente zich opmaken voor vroege Europa League-duels.

Lichtgewichten

Daarin bleek miskoop Glynor Plet geen schim van De Jong en net als een paar andere lichtgewichten maakte hij plaats voor Luc Castaignos, Dmitry Bulykin, Edson Braafheid, Dedryck Boyata en Jerson Cabral.
Ook Castaignos bleek (nog) geen De Jong. Daarom begreep ik dat Twente zich tegen Ajax liet inzakken. De jonge spits heeft grote potentie, maar door een tekort aan wedstrijdritme, ervaring en geluk liep hij niet over van zelfvertrouwen.

Als Twente met deze instabiele spits en de buitenspelers vol op de aanval had gespeeld, waren de Amsterdammers veel gevaarlijker geworden dan nu, in een wedstrijd waarin Twente betere kansen had en Christian Eriksen een halve kans promoveerde tot doelpunt.

Vanwege diezelfde instabiliteit snapte ik dat McClaren tegen negen AZ-spelers een verdediger voor een verdediger wisselde. Cabral zit in een vergelijkbare situatie als Castaignos, so: easy going, onrust kost punten en energie.

Of ik alleen maar begrip heb voor ‘angsthaas’ McClaren? Nee. Sir Mix-a-lot gooit vaker dan nodig achterhoede en middenveld door elkaar waarmee hij zelf instabiliteit creëert, zie bijvoorbeeld de dramatische eerste helft tegen Helsingborgs.

Paradox

Maar wat is er verder mis aan het Twente van McClaren?

Het werd voorafgaand aan de competitie door alle kenners op plaats drie of vier gezet achter PSV, Ajax en Feyenoord, na zeven zeges en een schlemielige 1-0 nederlaag staat het echter stijf bovenaan en het doet nog mee in de beker en de Europa League.
Het heeft iets krankzinnig paradoxaals dat juist McClaren zo hard de hoon oogst. Wat kan hij er nou aan doen dat die rijke, Nederlandse voetbalcultuur historie is? Dat hij beseft dat resultaten uit het verleden niets zeggen over de Toekomst?

Besef dat ooit zelfs gaat doordringen tot Johan Cruijff, lieve puristen.

Remco Regterschot / NUSport