Column: That loving feeling

Mokhtar die in de spelerstunnel aan Bruma vraagt of hij een ongeluk heeft gehad, of dat hij zo lelijk is geboren… ”Hey Bruma…” Martina die het toupetje van de, angstvallig de tijd in de gaten houdende assistent- scheidsrechter zijn hoofd boert… ”Sorry grens…." Ziyech die aan Luuk de Jong vraagt hoe hij toch aan die blik van een heftig aan een joint lurkende garnaal in zijn ogen komt..... ”Geintje Luuk.” Bengtsson die het universele ‘ik snijd straks je strot door’ teken maakt tegenover Depay en hem vuil en woest in de ogen blijft kijken “….” Just make my day out there Memphis!” Schilder die Narsingh hard in zijn ballen knijpt en hem tegelijkertijd een pets achterop zijn kop geeft… ”Wie deed dat nu weer?” Mokotjo die Guardado laat struikelen bij het uitlopen van de tunnel.

De gehele selectie van Twente betreedt om 14:30 uur met bloeddoorlopen ogen het nieuwe veld van het Philips stadion dat na een half uur al geheel omgeploegd is door alle vliegende tackles van Twente zijde. Schreuder die langs de kant al uit zijn jasje scheurt en halverwege de transformatie van ‘De Hulk’ is uit pure nijd dat Torgeir die prachtige kans om zeep helpt. Jansen en Mulder die zich niet meer in kunnen houden en de stoeltjes van de dug –out lostrekken en kapot slaan tegen de grond. Bjelland vliegt op Torgeir af en scheldt hem de vullingen uit zijn pas gerestaureerde gebit.

Tegenstanders die her- en der de lucht invliegen en een overspannen scheids die niet meer weet wie hij allemaal al geel gegeven heeft aan Twentse zijde. Twente verliest met 2-0, maar wat hebben we genoten. Of niet? Of toch niet? Of wel? Of toch wel?

Vaak zien we in de overdrijving wel beter de kern van een ‘verhaal’ terug. Dat verhaal van FC Twente is er dit seizoen een aan het worden waarin de woorden; gebrek-strijd-wil-passie-mentaliteit steeds weer terugkomen. “Behangvoetbal” wordt het wel genoemd. Als je naar Twente kijkt als liefhebber en fan krijg je steeds vaker het idee dat je aan het loeren bent naar het ‘WK grasgroeien met hindernissen’ op een cricketveld waarbij na afloop de nummer 2 zegt: “Ach, het is maar een spelletje, kom, de champagne wacht”. Dat is een pijnlijke constatering, een zeer pijnlijke.

Ik heb via dit medium vaak gepleit voor geduld en gewezen op alle factoren die meespelen in het gegeven dat we er momenteel qua spel zo voorstaan zoals we staan. En daar blijf ik ook achterstaan. Wat echter niet meer kan in dit stadium van de competitie is dat ik Alfred hoor zeggen: “Het lijkt wel of bij sommigen de WIL ontbreekt”. Dat kan dus niet! Dat kan verdomme niet! Dat is hetzelfde als het afgeven van een brevet van onvermogen aan jezelf en de rest van de technische staf.

Iedere speler dient er trots op te zijn om met het Ros op de borst te mogen voetballen voor veel geld en daarvoor in de plaats mag er op zijn minst volledige inzet en focus verwacht worden. De eenheid binnen het team en de uitvoering van het tactische concept staat of valt met deze instelling.

Uiteraard, clubtrouw bestaat niet meer en een speler uit Zweden of Noorwegen of Mexico zal wellicht iets minder geneigd zijn om tot het gaatje te gaan voor de trouwe Twentse supporters als eentje die zelf ooit de club als Tukker aangemoedigd heeft. Soit, dat laat onverlet dat het allemaal broodvoetballers zijn die vanuit hunzelf inzet en passie zullen moeten tonen als het voetballend even niet lukt of tegenzit. Indien die mentaliteit ontbreekt dient hier echter hard tegen worden opgetreden. Je kon het met Corona wel Alfred, watskebeurt?

[caption id="attachment_57690" align="alignright" width="235"] De welbekende pepers in de winkel van scheidsrechter Bjorn Kuipers.[/caption]Ondertussen worden her- en der in het Twentse landschap de Guillotines opgericht en de snijbladen in het vet gezet. Het volk, of althans een groot deel daarvan is het zat. Oproepen om witte zakdoekjes mee te nemen tijdens de jaarafsluiter in de Veste zijn her-en der in de virtuele wereld te vinden. Een ‘revolutie’ schijnt in de maak.

De scheefgroei tussen het ‘supportersgevoel’ en de reactie hierop vanuit de club (als die er al is) wordt steeds groter en dat voedt de sentimenten alleen nog maar meer.

Laat ons de rust echter bewaren tot in ieder geval de laatste twee wedstrijden gedaan zijn. Blijf de club steunen in de laatste twee wedstrijden van dit jaar. De bekerwedstrijd is cruciaal voor ons Twente, afsluiten met een driepunter richting ons jubileumjaar ook.

De club zou er goed aan doen om in de winterstop eens goed in gesprek te gaan met de achterban. En dan niet in dat quasi oubollige format van het van tevoren bijkans geheel dichtgetimmerde en geregisseerde flauwekul waar een feestavond aan vast zit. Nee! Ga de boer op. Zoek de fans op of nodig ze uit, desnoods op het parkeerterrein of het trainingsveld. Met de koppen tegen elkaar en daarna weer samen met elkaar.

Vorig jaar werd er door een supporter een statement afgegeven doordat hij pepers aanbood aan de technische staf en de selectie. Waar zijn die pepers gebleven? Waarom moeten die nu alweer aangeboden worden?

[google]Onze mooie club bestaat volgend jaar 50 jaar, de selectie herbergt op zich genoeg kwaliteit, maar toch ontbreekt er iets… ’that loving feeling’. Laten we er met zijn allen voor zorgen dat dat gevoel weer snel terugkomt… Een open communicatie met de fans zal daarin een eerste goede stap kunnen zijn…!!

Bring back that loving feeling, oh that loving feeling
Bring back that loving feeling, now it's gone, gone, gone
And I can't go on, no oh oh

FORZA FCT!!!

TAZ
[ligatus]