Column: Verneukte Zondag

U kent ze vast wel lezer. Die types die niet doorpakken als de kans zich voordoet. Types die tijdens een samenzijn met een mooie meid of vrouw honderden signalen missen waarin zij aangeeft eens flink genomen te willen worden door de man in kwestie. Types die dit soort signalen echter niet oppakken, maar blijven doorzaniken over auto’s of het werk of de kloten van de hond terwijl de dame in kwestie met allerlei non-verbale signalen aangeeft volgaarne de benen te willen spreiden waarna er eens lekker ongegeneerd gehengst kan worden door de sufferd in kwestie. Tsja, dan is het doorgaans voor het toetje al gedaan met de pret en knapt ze af. Ook het geven van een schuchter kusje bij het afscheid kan de potentiële Adonis dan wel op zijn talmende buik schrijven.

In een van mijn lievelingsfilms, ‘Scent of a woman’, speelt Al Pacino een blinde legerkolonel die samen met zo’n onervaren knaapje als begeleider nog eenmaal de bloemetjes buiten wil zetten in New-York om zich vervolgens een kogel door zijn kop te jagen omdat hij het leven als blinde niet meer ziet zitten. De kolonel is buitengewoon scherp van tong en vreest niet om jan- en alleman verrot te schelden. Dat zal ook een van de redenen zijn dat hij in het Tuinhuisje van zijn dochter woont en niet in het huis zelf. Affijn, vlak voor zijn vertrek naar New-York pakt hij zijn kat nog even vast, aait hem over de bol en zegt : “Remember, whenever in doubt, just fuck!!”

Gisteren moest ik aan beide dingen denken tijdens de zogenoemde ‘Wedstrijd van het jaar’ want wat lag Ajax daar als een uitgewoonde snol met de benen wijd mensen, wat had Twente een kansen om er eens goed overheen te gaan daar in Amsterdam en wat waren ze weer besluiteloos, onscherp en talmend als het gaat om het moment suprême; het daadwerkelijk scoren en afmaken. Daar waar Ajax uitstraalde wel toe te zijn aan een beste beurt, werd er door Twente bij wijze van spreken weer geleuterd over de vakantiefoto’s die nog moeten worden ingeplakt of andere ongein op het momenten dat het er echt toe doet. Zoals het een echte snol betreft, neemt ze uiteindelijk een keer wraak en zie daar, met 3-0 bedremmeld afdruipen na een regen van gemiste kansen is het resultaat.

Het bizarre is dat Twente qua veldspel wellicht een van haar beste prestaties ooit in Amsterdam afleverde tot aan de 6oe minuut. Het in doelpunten uitdrukken van een overwicht is echter een net zo’n belangrijk onderdeel van het voetbal dan het hebben van dat overwicht zelf. Ajax doet het dit keer niet met ‘sterren’, oogstrelend voetbal of een veelscorende spits, maar koppelt een gerichte collectieve inzet aan een scherpte, wil en efficiency voor de goal die ze uiteindelijk tot de terechte kampioen zal maken, helaas.

Qua veldspel zit het doorgaans dus wel snor met onze grote liefde. Als we echter tot ons door laten dringen dat er in de eerste competitiehelft 40 keer gescoord werd in 17 wedstrijden en we nu op 19 doelpunten in 12 wedstrijden staan geeft dat wel iets aan omtrent de ‘scherpte’ voor de goal, of beter gezegd, het gebrek daaraan in de periode na de winterstop. In de ranglijst van de laatste vijf speelronden staan we nu op de 13e plaats met vijf uit vijf en vijf doelpunten voor en acht tegen.

Iedere fan zal met spanning de laatste fase tegemoet zien. De fase die beslist of we voor het volgende seizoen kunnen blijven genieten van een op zich goed spelend FC Twente en wat extra’s kunnen verdienen in sportief en financieel opzicht. Een fase ook waarin het de laatste twee seizoenen zo jammerlijk misging. We treffen op papier niet al te sterke tegenstanders, maar wel tegenstanders waarvan er een aantal tot op het bot gemotiveerd aan de aftrap zullen staan om degradatie te voorkomen of het halen van de na-competitie te bewerkstelligen. Daar gaat het mes erop en dat vraagt om het afmaken van de kansen die ongetwijfeld weer zullen gaan komen. We gaan het toch niet weer verneuken op het eind?

Gooi af die besluiteloosheid voor het doel! Stop met dat kapotcombineren van ieder overwicht, maar knal er eens wat eerder opportunistisch op los. Geef af dat signaal dat wie verzuimt er naast komt te staan, verhoog de druk maar eens.

Vorig jaar stond ik met mijn poffertjesporem, tegen betaling van de nodige pecunia met stijgende verbazing in de ArenA te kijken hoe Twente weigerde om aan te vallen en in feite vanaf de aftrap de witte vlag liet wapperen. Tadic en Chadli waren na afloop woest om het feit dat ze bijkans een verbod op aanvallen werd opgelegd. Gisteren was Twente grote delen van de wedstrijd beter dan Ajax en durfde het in 10 minuten al meer aanvallend te spelen dat in de gehele editie van vorig seizoen.

[google]Dat is winst en daar mogen we blij om zijn. Zoals echter al gezegd bestaat het voetbal niet alleen uit verzorgd veldspel en voetballende dominantie. We hebben nog vijf wedstrijden te gaan. Vijf wedstrijden om iets te doen aan het gebrek aan scherpte voor de goal, vijf wedstrijden om te laten zien dat er niet alleen geaaid, maar ook gekilled kan worden, vijf wedstrijden om zonder aanziens des persoons de sterksten op te stellen, vijf wedstrijden om de zo broodnodige moneten van de Champions League of Europa League binnen te harken, vijf wedstrijden om te laten zien dat het niet alleen maar vrijblijvendheid troef is, maar vooral vijf wedstrijden om de smaak van deze uiteindelijk toch verneukte zondag weg te spoelen. Het kan, het kon, dus waarom zou het niet weer kunnen ?

TAZ

[nederbet]
[ligatus]