Column: Voetbal is emotie

Voetbal is emotie. Nergens wordt dat duidelijker dan in deze beslissende maanden van de diverse competities. Van doldrieste vreugde tot diepgevoelde pijn, ellende en wanhoop in een paar minuten tijd. Minuten die in een supportershart gevoeld worden als ‘eeuwen’. Wat de combinatie voetbal en emotie betreft is het rollercoasterseizoen dan ook voor geopend verklaart.

De Latijnse herkomst van het woord supporter verraadt al dat er veel ‘gedragen’ moet worden, maar ook gesteund en gesjouwd. Het woord; “Supportare” is namelijk samengesteld uit de afzonderlijke woorden; ‘sub’ (onder, van onderen naar boven) en ‘portare’ (dragen,overbrengen). Het Franse ‘supporter’ voegt daar nog het ‘wederzijds steunen’ en ‘verdragen’ aan toe. Halen we het woord “Fan” er ook nog bij, wat niets anders is dan een afkorting van het Engelse woord ‘Fanatic’ en u begrijpt dat deze etymologische herkomst niet voor niets in de boeken staat.

In de periode waarin beslist wordt over de ‘dood of de gladiolen’ van je cluppie hebben de supporters heel wat te ‘(ver)dragen’ en zijn anderen van een loden last bevrijdt omdat hun club een prijs heeft behaald en ze zich rustig kunnen focussen op het volgende seizoen. Maar niet nadat ook hun supportershart het nodige te verduren heeft gehad.

En dan te bedenken dat het de hartstochtelijke fans de afgelopen jaren niet echt gemakkelijk wordt gemaakt om uiting te geven aan de liefde voor hun club. Wil je naar een uitwedstrijd en woon je niet in de stad waar je favoriete club gevestigd is, lijkt het soms wel een script voor een spionagethriller die je als fan moet volgen dankzij de verplichte combi’s. “Meldt u bij punt x. Bij punt x dient u uw voertuig te verlaten en plaats te nemen in vehikel 121. Tenzij u geluk heeft en er autokaarten beschikbaar zijn. Met dit vehikel wordt u, onder begeleiding van de Politie naar het stadion vervoert alwaar een grondige inspectie wacht als ware u een potentieel gevaar voor de natie in zijn geheel. Na de wedstrijd dient u weer plaats te nemen in vehikel 121 welke u terug zal brengen naar punt x. Indien u eigenlijk maar een half uurtje rijden van het stadion in kwestie woont dient u toch naar het 100 kilometer verder gelegen punt x te reizen.“ Tsja, over de oorzaken van deze criminalisering van de supporter in het algemeen kunnen we het uren hebben. Feit is wel dat het, naast de immer stijgende toegangsprijzen, die weer mede veroorzaakt worden door de absoluut waanzinnige bedragen die worden afgetikt voor spelers, het ongedwongen supporteren van je club niet makkelijker maakt.

Des te mooier waren de beelden dan ook die het afgelopen weekend tot ons kwamen. Die bebrilde wat oudere supporter van NEC liet zijn tranen al de vrije loop na de eerste gelijkmaker in de Arena. Ajax scoorde echter de 2-1 waarna het weer non-verbale droefenis alom was, uitgebeeld door de NEC supporter die met zijn armen achter zijn hoofd het onafwendbare trachtte te voorkomen in het bijzijn van twee kleine kinderen die naast hem zaten. Na de Nijmeegse gelijkmaker zagen we hoe een groepje NEC fans volledig uit het schedeltje ging. Tegelijkertijd de tranen in Deventer bij de Roda fans. Die ene supporter die maar bleef huilen en die anderen die hem huilend probeerden te troosten. Taferelen die we de komende tijd over heel Europa zullen gaan zien. Taferelen die meer zeggen over wat het betekent supporter te zijn dan welk (KNVB) regelement dan ook.

De wisselwerking tussen de Twente supporters en “good old” Peter Wisgerhof was ook een heel mooi moment. De emotie van de gelouterde prof staat in schril contrast met de houding van wat Willem van Hanegem inmiddels de ‘tom-tom generatie’ is gaan noemen. Jonge overbetaalde gastjes met een te vet salaris een ego dat in geen velden of wegen wordt ondersteund door prestaties. Vooral bij PSV weten ze daar na dit seizoen alles van. Naarmate je ouder wordt gaat de liefde voor je club steeds meer bestaan uit herinneringen aan hen die er niet meer zijn en met wie je ooit samen uiting hebt gegeven aan die liefde. De club wordt meer dan een voetbalclub maar een gedeelte van jezelf en je jeugd en alle ervaringen uit het verleden die daar bij horen. Dat maakt je emotioneel betrokken. Dat maakt dat voetbal soms even niet de belangrijkste bijzaak in het leven is.

Samen lekker ongegeneerd schelden op alles en nog wat. Het delen van de hoop of de wanhoop. Blikken in de ogen die alles zeggen, het ongeduldig kijken op de klok, onderwijl de scheids van alles verwensend als een zege binnen gehaald kan worden en de club onder druk staat. Samen lachen van opluchting en soms janken van ellende. Dat maakt voetbal zo mooi en een metafoor voor het leven, waar emoties ook een onlosmakelijk onderdeel van vormen.

Dan wil ik nu even met u terug naar het jaar 2012 lezer. We schrijven de maand december. Een gure, koude wind teistert het noorden van Italië. In de stad Genua speelt Sampdoria tegen Udinese.
Het uitvak wordt bevolkt door zeggen en schrijve 1 persoon. De 30-jarige wijnhandelaar Arrigo Brovedani (foto rechts) is een fanatiek Udinese fan en staat op die gure maandagavond helemaal alleen zijn club aan te moedigen . De vlag van zijn club – die hij altijd bij zich heeft- heeft hij netjes aan het hek vastgemaakt en daar staat hij dan. Zijn cluppie won met 0-2 en de vreugde kon hij met niemand kwijt. Hij mocht van Sampdoria naar een beter vak waar de Samp fans ook zaten, maar hij stond daar liever alleen zijn club aan te moedigen. Over supporter gesproken, hoe mooi is dat dan?

TAZ

Foto: ANP

[nederbet]
[ligatus]