Column: Wisgerhof te groot voor achterdeur

Het was een geruisloze aankoop die FC Twente deed op 14 januari 2009. Peter Wisgerhof was bezig aan zijn negende seizoen in Nijmegen toen hij voor een miljoentje van NEC werd gehaald als opvolger van de met veel bombarie aan Ajax verkochte Robbie Wielaert (3,5 miljoen euro).

Stilletjes speelde de verdediger zich in een kampioensploeg, met Douglas vormde hij geleidelijk aan een sterk centraal duo. Medio 2010 nam hij bescheiden de aanvoerdersband over van Blaise N’Kufo, waarna hij nog eens twee Johan Cruijff Schalen en een KNVB-beker won.

Nooit liep hij weg voor verantwoordelijkheden, altijd ging hij voorop in de strijd en in de luwte van vele overbelichte rasvoetballers die kwamen en gingen, ontwikkelde hij zich tot een persoonlijkheid. Als een integere veldheer bewaakte Wisgerhof de teamgeest in de kleedkamer, met Wout Brama en Sander Boschker mag hij worden beschouwd als één van de voorname cultuurbewakers van topclub Twente.

Zelfspot

Naast het veld toonde Wisgerhof zich een prettig mens in de omgang. Open, sociaal, relativeringsvermogen, zelfspot. Na zijn Oranjeselectie hoefde je hem heus niet te vertellen dat hij Lionel Messi niet was.

Maar moest hij daarom minder trots zijn? En natuurlijk stond hij na zijn twee interlands nog steeds iedereen overal en altijd te woord zonder ergens omheen te draaien. Zonder daarbij ploeggenoten te beschadigen.

Aan het eind van vorig seizoen liep het sportief gezien iets minder met de Tukkers. Het begon erop te lijken dat Wisgerhof niet meer de topvorm kon benaderen van zijn kampioensseizoen. Daarin was hij overigens bepaald niet de enige. De verdediger had verder ook wel gehoord dat Andreas Bjelland was gekocht, een Deens international.

Zoals eerder de Zweed Rasmus Bengtsson was gehaald. Maar wat moest hij met die info? Meer dan zijn best voor Twente kon hij niet doen en dat was wat de teamspeler deed, in competitieverband 108 keer zelfs voor aanvang van dit seizoen.

Welbeschouwd is Wisgerhof een modelprof, een ware clubambassadeur, een boegbeeld. Het was daarom zo wrang dat Steve McClaren zijn captain snoeihard passeerde, een situatie die ronduit pijnlijk werd toen Bjelland zich ten opzichte van Wisgerhof geen verbetering toonde. Vanaf de bank ontsteeg echter geen wanklank.

Strijdvaardig

In de derde competitiewedstrijd, uitgerekend tegen NEC, viel Bjelland geblesseerd uit en maakte Wisgerhof zijn rentree. Snel hervond hij zijn ritme, iets bedachtzamer zocht hij na afloop zijn woorden. Zijn grieven bleven binnenskamers, hij zei zelfs begrip te hebben voor de coach die 'nou eenmaal keuzes moet maken'. Boos is hij dus niet geweest. "Wel erg teleurgesteld." Maar ook strijdvaardig, de reden waarom hij FC Groningen afzegde.

Wisgerhof weigert namelijk zonder slag of stoot de handdoek te gooien in Enschede en wil het zijn trainer moeilijk maken, hij vecht voor zijn kans. "Die druk moet en zal ik mezelf opleggen."

Het is lullig voor Bjelland dat die kans komt na zijn blessure, tegelijkertijd zit er iets vreselijk rechtvaardigs in de manier waarop Wisgerhof donderdagavond de voordeur van de Grolsch Veste zal openen om zijn opwachting te maken in het basiselftal tegen Bursaspor.

Want voor de achterdeur was Peter Wisgerhof in Enschede toch echt iets te groot geworden.

Remco Regterschot / NUSport