Column: Wout Brama, Forever Red

Iedere voetbalsupporter bewaart speciale herinneringen aan bepaalde momenten uit het verleden van zijn club. Afgelopen woensdag verscheen er bijvoorbeeld een prachtige column over herinneringen aan Stadion Het Diekman. Bij veel supporters riep deze column ongetwijfeld een gevoel van herkenning op. Hoewel ikzelf, als negentienjarige supporter, te jong ben om deze herinneringen te delen, bewaar ik ook mooie herinneringen aan bepaalde gebeurtenissen die ik als supporter heb meegemaakt. Deze memorabele momenten zal ik nooit vergeten, te meer omdat ze bij ieder bezoek aan de Grolsch Veste weer op mijn netvlies verschijnen. Hoewel ik als jonge supporter een hoop mooie momenten niet heb kunnen meemaken, besef ik me als geen ander dat er nog genoeg mooie momenten zullen volgen die ik wél zal meemaken. Dat heeft alles te maken met onvoorwaardelijke clubliefde, wat ervoor zorgt dat ik zal blijven terugkeren naar de Grolsch Veste.

Als jeugdige supporter heb ik desalniettemin schitterende momenten beleefd. Zo ben ik getuige geweest van het legendarische kampioenschap in 2010, heb ik mijn helden twee bekers zien binnenslepen en was ik aanwezig bij het afscheidsduel van ‘Mister FC Twente’, ofwel Sander Boschker. Deze momenten zal iedere supporter van FC Twente zich herinneren, omdat ze zoveel indruk hebben gemaakt dat geen enkele supporter ze ooit zal vergeten. Echter, het mooie aan herinneringen vind ik dat ze erg persoonlijk zijn. Iedereen ervaart een voetbalwedstrijd immers op zijn eigen manier en heeft daar bepaalde gevoelens bij. Hierdoor hebben veel supporters verschillende herinneringen, die blijkbaar veel indruk hebben gemaakt. Ondanks dat deze herinneringen soms kleine, op het eerste gezicht ‘onbelangrijke’ momenten zijn, kunnen ze wel degelijk veel indruk hebben gemaakt op een supporter.

24 juli 2005. Ik was een ventje van tien jaar en stond ongeduldig en enigszins gespannen in een lange rij met Twente-supporters. Voetje voor voetje schuifelde ik in de richting van een lange kraam, waarachter mijn helden zich begaven om, met een dikke viltstift en een brede glimlach op het gezicht, een krabbel te zetten op voetbalshirts, blanco papiertjes en blote bovenlichamen. Zoals u misschien al duidelijk was geworden, bevond ik mij deze zomerse dag op de Open Dag van FC Twente. Rondom het Arke Stadion, zoals de ‘Twentse voetbaltempel’ destijds heette, waren talloze activiteiten georganiseerd. Voor mij was echter maar één ding belangrijk: handtekeningen verzamelen van mijn voetbalhelden.

Terwijl ik me langzaamaan begon te vervelen in de rij, hoorde ik dat een groep jongeren achter mij druk in gesprek was over een nieuw selectielid, genaamd Wout Brama. Tot op dat moment kende ik die speler alleen van naam en had ik geen idee wat voor soort speler het was. Daar kwam echter gauw verandering in. Het groepje achter mij vertelde op een enthousiaste wijze hoe getalenteerd Brama was. Volgens hen dolde hij hen één voor één tijdens een vriendschappelijk potje voetbal en terwijl de gesprekken vorderden, kreeg ik het idee dat FC Twente dit jaar de beschikking zou hebben over een groot talent. Volgens de jongeren was Brama namelijk zeker een versterking voor het eerste team en zouden de supporters van FC Twente nog veel van hem horen én zien.

[caption id="attachment_52799" align="alignright" width="300"] Foto: FC Twente Media[/caption]Hoewel in de afgelopen jaren is gebleken dat Brama geen uitzonderlijk talent was, bleek toch dat het groepje jongeren gelijk had: Brama is een ontzettend belangrijke kracht geworden voor onze club. Niet alleen was hij één van de regisseurs tijdens het kampioensjaar, ook speelde hij enkele interlands en werd hij één van de cultuurbewakers van de club. Hoewel Sander Boschker de naam ‘Mister FC Twente’ draagt, verdient Brama een soortgelijke benaming. Jarenlang gaf hij immers meer dan honderd procent voor de club, terwijl hij tegelijkertijd niet alleen het verlengstuk van de trainer was, maar ook van de supporters. Mensen op de tribunes konden zich identificeren met Brama, te meer omdat hij een jongen uit de streek was.

Toen vorige week, na het verstrijken van de transferdeadline, duidelijk werd dat FC Twente afscheid zou nemen van de laatste voetballende cultuurbewaker, verschenen de beelden van de Open Dag in 2005 weer op mijn netvlies. Ik herinnerde me de gesprekken van de jongeren achter mij, zag mezelf oog in oog staan met Brama en dacht vervolgens terug aan alle succesvolle momenten die ik als supporter heb beleefd tijdens het ‘Brama-tijdperk’. Om eerlijk te zijn, werd ik er misselijk van. Ik vroeg me af hoe het mogelijk was dat FC Twente en Brama niet eerder tot een overeenkomst waren gekomen en waarom FC Twente niet nogmaals, na het verstrijken van de transferdeadline, heeft geprobeerd om Brama te behouden.

Brama heeft zijn laatste wedstrijd voor FC Twente dus reeds gespeeld. Een raar gevoel, zeker omdat niemand zich over een jaar zal herinneren wat zijn laatste wedstrijd precies was. Hoewel ik verwacht dat hij een waardig afscheid zal krijgen, is het toch opmerkelijk dat er op deze manier een einde komt aan een huwelijk van vijftien jaar. Blijkbaar had FC Twente Brama niet meer nodig, terwijl er enige tijd later opeens wél ruimte was voor een uitgerangeerde vedette als Orlando Engelaar. Engelaar, een speler die volgens Alfred Schreuder beschikt over een perfect zelfbeeld en een echte winnaarsmentaliteit, moet een soort vaderfiguur gaan vervullen in de huidige selectie. Precies, de functie die Brama jarenlang heeft vervuld met minstens zoveel kwaliteit. Ik wist niet wat ik las, toen ik het nieuws voor het eerst onder ogen kreeg.

Natuurlijk is het niet aan mij om de technische zaken te regelen, maar ik durf mijn handen ervoor in het vuur te steken dat de technische staf hier een grove misvatting heeft begaan. Brama had de rol van Engelaar in alle opzichten op zijn minst gelijkwaardig kunnen invullen, maar krijgt nu de rekening gepresenteerd voor het feit dat hij hoopte op een buitenlands avontuur. Voor mij is zoiets onbegrijpelijk, te meer omdat ik me besef dat waardevolle herinneringen aan momenten uit het ‘Brama-tijdperk’ een flinke barst hebben opgelopen. En dat alles door de onbegrijpelijke manier van handelen tussen speler en club, de misvatting van de technische staf en de pijnlijke situatie voor Brama zelf.

[google]Tegelijkertijd besef ik me dat herinneringen aan het ‘Brama-tijdperk’ in veel harten van Twente-supporters zullen worden gedragen. Ook ik zal de Open Dag in 2005 bijvoorbeeld nooit vergeten. Bovendien zullen de prachtige wandschilderingen en foto’s in de Grolsch Veste voor een extra herinnering zorgen bij veel supporters. Toch betreur ik het ten zeerste dat op deze manier afscheid wordt genomen van de laatste echte cultuurbewaker in het veld. Ik ben ervan overtuigd dat Brama ook dit seizoen van waarde kan zijn in het rode tricot van FC Twente. Ondanks dat het jammer genoeg niet zo mag zijn, weet ik zeker dat Brama voor altijd supporter zal blijven. Forever red, net als ikzelf en alle andere supporters die mooie herinneringen hebben aan Woutje Brama.

Rutger Brunink
[ligatus]