Nieuws

Column: Zo’n dag waarop alles lukt.

Column: Zo’n dag waarop alles lukt.

Soms heb je van die dagen dat alles lukt. Je loopt op een wolk van voorspoed en gelukzaligheid. Op straat wordt je gegroet door wildvreemden, die promotie waar je zo naar hunkerde werd eindelijk een feit. Je kinderen zeggen spontaan ; “Bedankt dat we nog even naar de TV mogen kijken Pap”. Het boek dat je na veel aandringen eindelijk bent gaan lezen blijkt echt een juweeltje te wezen. Je vind zomaar in een achterafstraatje ergens in de polder die CD waar je al zo lang naar op zoek was. Het werk vloeit uit je vingers en alles lijkt vanzelf te gaan en te kloppen.

Iedere voetbalfan weet echter als geen ander dat het leven niet altijd over rozen gaat. Zo ben je de held van de week, dan weer de schlemiel. Zo sta je met je poffertjesporem in een besneeuwd en ijskoud Diekman – smachtend naar de oproep van de stadionspeaker dat iedereen die onoverdekt staat na de rust naar een overdekt vak mag- en zo sta je in een prachtige Grolsch-Veste met het zonnetje op je knar te genieten van weer een heel ander Twente. Zo druip je in groepsverband beschaamd en vernederd af na een nederlaag tegen Haarlem of FC Amsterdam in een bijna leeg stadion en zo giert de adrenaline nog urenlang juichend door je lichaam na een prachtige overwinning op PSV in een volle Grolsch-Veste.

Voetbal wordt wel vaker als een metafoor voor het leven gezien. Of als belangrijkste bijzaak gekwalificeerd. Hoe je er ook tegenaan kijkt, voor een fanatieke fan bestaat er minimaal negentig minuten eventjes niets anders op de wereld dan voetbal als zijn club speelt. De aandacht is geheel gericht op de prestaties van de eigen spelers, het belabberde fluiten van de scheidsrechter en de smerige streken van de tegenstander.

Als fan ga je soms door diepe dalen, maar ook langs hoge bergen, Goethe had het in een gedicht ooit over; “ Himmelhoch jauchzend, zum tode betrübt”. Deze typering van manische depressie gaat zeker op voor de gemiddelde voetbalfan gedurende een wedstrijd.
Als er verloren wordt is er echter ook altijd nog de vervolgregel waar de ware fan zich aan kan vastklampen ; “ Glüklich allein ist die seele die liebt”. Want Liefde voor je club doet je na enige tijd de meest schandalige nederlaag vergeten en vult het hart weer met hoop op een betere toekomst.

In de 40 jaar dat ik FC Twente mijn club mag noemen heb ik in die zin van alles meegemaakt. Van de doodse stilte in de stad tijdens de finale van de Uefa cup in 1975 die jammerlijk met 1-5 verloren ging, tot de trotse euforie na ons eerste behaalde succes in 1977.
Van de jammerlijk goedbedoelde pogingen van een Bleuming of Plasmans tot de sierlijke hoogstandjes van een Thijssen en Ruiz. Van degradatie en bijna faillissement tot aan ‘working on a dream’ en het grandioze kampioenschap. Van een kil en koud Diekman tot een warme en sfeervolle Veste. Alles had zo zijn charme, ook in het dragen van verlies kan namelijk schoonheid schuilen. Er zijn echter zo van die dagen geweest dat alles lukte, alsof het team op een wolk van voorspoed en gelukzaligheid liep.

4 maart 2012 heb ik als zo’n dag vastgelegd in mijn geheugen. Wat een wedstrijd, wat een dag, wat een ongelooflijke mokerslag. De prachtige schuiver van Ola John, de schitterende afronding van Willem Janssen na het subtiel vernederende passje van Luuk, het quasi Braziliaanse overstapje van Wout, waarna zelfs Peter het net van afstand deed trillen.

Het vierde doelpunt deed de tijd even stilstaan en de wereld niet meer draaien. Ola speelt zijn man dol en passeert hem nog een keer, en dan een perfecte voorzet op de reeds in de lucht hangende Luuk. Een doelpunt van een stilmakende schoonheid. De ultieme vernedering door powerhouse Fer die vanaf eigen helft met bal aan de voet twee tegenstanders er uit loopt en hem in het hoekie deponeert. Met tien man toch nog het laatste woord via wederom een knappe goal van wederom Janssen.

2-6 winnen van PSV is voorwaar een historisch resultaat. Dat gaat de boeken in en nimmer uit ons geheugen. De titelstrijd is nog lang niet beslist. Er kan nog van alles gebeuren. Iedere wedstrijd wordt een finale, met 5 kapers op de kust.

Maar gaan we eens ten onder, of onder rampspoed gebukt, dan denk ik gewoon even weer terug….aan zo’n dag waarop alles lukt !

TAZ

Plaats reactie

666

0 reacties

Laad meer reacties

Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.

Bekijk alle reacties