Column: Zonder zweet, geen glorie!

Johnny werkt als marktverkoper en moet er elke dag vroeg bij zijn. Het zijn lange dagen die hij maakt, maar een wedstrijd van zijn FC Twente mist hij niet vaak. Freddy werkt als uitbeender en heeft het minder uren slapen na een uitwedstrijd er wel voor over om zijn club luidkeels te kunnen aanmoedigen. Sanne staat als beginnende juf voor de klas en heeft bijna nog geen wedstrijd van haar FC gemist. Alle drie zijn het FC Twente fans in hart en nieren. Alle drie werken ze er hard voor om hun club te kunnen blijven aanmoedigen. Alle drie hebben ze ook gezien dat ons aller FC Twente hard is teruggevallen na het sterke begin.

Het is uiteraard vaker voorgekomen in de historie van onze
club. Ik doel dan op de plotse ineenstorting van het spel op het veld, na een
toch veelbelovend begin van het seizoen. Een collectief door de hoeven zakken
van bijkans het gehele team. Een team dat daarvoor nog, met soms flitsend
voetbal de hondstrouwe supporters beloonde met inzet en passie.

Onze FC begon nog als een ‘prima donna’ die alle tijd en
aandacht op de catwalk voor zich opeiste, met lef en bravoure. Uitgaand van
eigen kunnen. Komend uit de krochten van het tweede niveau werd er eindelijk
weer eens gespeeld zoals het publiek dat graag ziet en zag. Met het hart en met
alles wat er aan passie in zit. Tijdens de laatste wedstrijden van dit jaar was
daar echter niets meer van over en leek het geheel meer op een heftig
verwaarloosde oude vrijster, trillend van angstige ellende en frigide tot op
het bot.

De moeder aller gedaanteverwisselingen maakte ik ooit mee als jong knaapje. In mei 1975 speelde onze Trots de tweede finale van de UEFA cup, thuis tegen Borussia Mönchengladbach. Uit was het 0-0 geworden en FC Twente was op weg om geschiedenis te schrijven. Na de formidabele winstpartijen tegen het sterke Juventus, was het een kwestie van gewoon blijven doen wat ze al weken deden. Goed en geconcentreerd voetballen. En potdomme, na negen minuten was het al 0-2 en was de stilte in het stadion in Vladivostok nog hoorbaar. Hoe was dat in hemelsnaam mogelijk? De spelers liepen continu achter de feiten aan en waren onherkenbaar. Het Diekman was wat dat betreft echt een ‘klerelijer’ als het tegenzat. Het beton voelde dan harder, de wind was kouder, de regenbuien feller, de tijd trager.

[google]

Kijkend naar de situatie van nu, valt mij op dat er al weken
geen sprake meer lijkt van een voor elkaar vechtende eenheid in het veld. Vaak
is onenigheid binnen een team reden voor een plotse en niet goed verklaarbare,
collectieve terugval. Ik hoop dat het laatste niet opgaat en dat het vertrouwen
er onderling nog in voldoende mate is.

De onervarenheid als trainer van Garcia wordt ook veel
genoemd als oorzaak. De beste man is onervaren en wordt omringd door onervaren
assistenten. Een leuk en goed concept op tactisch vlak hebben is uiteraard heel
wat anders dan een team, met allemaal verschillende karakters, goed kunnen
managen en naar een eindresultaat leiden.

Ik kreeg bij sommige wedstrijden het gevoel dat het naar
elkaar toespelen van de bal voor veel spelers al een hele zware opgave vormde.
Een soort verkramping en onzekerheid in optreden, waar onze tegenstanders
optimaal gebruik van maakten. Dat komt natuurlijk ergens vandaan.

Dat er iets moet gebeuren voordat de tweede seizoenshelft begint staat buiten kijf. De vrije val in een diepe en schijnbaar bodemloze put moet gestopt worden. Alles en iedereen binnen de club zal daarop moeten inzetten. Het kan ook nog gestopt worden. Tuurlijk wel. Als de wil er maar is. Wat men ook verzint om het tij te keren, het begint en eindigt bij het tonen van respect voor de Johnny’s, Freddy’s en Sanne’s op de tribune. Zij zijn het kloppend hart van de club. Zij werken hard, voor een schijntje van wat een speler verdient om diezelfde speler aan te kunnen moedigen. Uit of thuis, bij goed weer of slecht weer. Dat moet het uitgangspunt zijn van iedere speler en trainer. Dat moet terug te zien zijn op het veld. Dat men kan voetballen en punten kan pakken heeft de het begin van de competitie wel laten zien, daar kan het dus niet zozeer aan liggen. De supporters verdienen, na de ellendige jaren die achter ons liggen, meer dan wat we nu te zien krijgen. Voetballend kan het uiteraard eens tegenzitten en verliezen hoort bij het voetbal. Het mag echter niet zo zijn dat het supportershart moet bloeden door een gebrek aan inzet, passie of saamhorigheid door de goedbetaalde profs op het veld. Dat besef zal er straks in het nieuwe jaar bij iedereen moeten zijn. Een afstraffing zoals in Waalwijk mag ons niet nog eens overkomen. Als dat besef er is, gaat het gewoon goed komen in 2020. Ook al wordt het punt voor punt dat bijeengeschraapt zal moeten worden.

Zonder zweet, geen glorie!!

Laten we hopen dat in 2020 het tij gekeerd wordt en dat we
in gezamenlijkheid nog vele punten mogen begroeten.

Ik wens eenieder in die zin een sportief, gelukkig en gezond
2020 toe.

COTE!!!!!!!!!!!!!!

TAZ