Column: Ambivalent (ofwel, mooi kut)

Je ziet Twente goan. Je ziet het sprankelende spel. Je ziet flankflitsers Cerny en Misidjan. Je ziet een frivool opportunistisch spel. Je ziet een solide verdediging. Je ziet een Grolsch Veste van weleer, welkom in de hel!

Maar wanneer je het ziet, dan proef je een wrange nasmaak en hink je op een aantal gedachten. Hoe kunnen we het zo onmeunig hebben laten liggen dit seizoen? Hoe hebben we zoveel punten kunnen laten liggen in uitwedstrijden? Het gemis van stofzuig-tuinlaaf Sadílek? Het gemis van springbok Ugalde? Het zelfvertrouwen van Vlap? Als we FC Twente nu zien ballen dan krijgen we een collectieve stijve. En als we onze gedachten over dit seizoen laten gaan, dan wordt die van mij weer half slap. Wellicht is dat het euvel van het zijn van een subtopper?

Deze ambivalente gedachten zullen vele Twente supporters parten spelen. Het seizoen waarin we even konden ruiken aan het aanvallen van de top 3. Maar toch, net niet. In februari had ik niet gedacht dat Jans het nog op de rit zou krijgen. Jans, hij gaat weg, spelers lopen massaal de deur uit aan het einde van het seizoen. Eerlijk gezegd, ik had een totale implosie verwacht. Niet dus. Alle credits voor Jans. Alle credits voor de gehele technische staf en de spelers die een bijzondere cohesie uitstralen. Maar toch de vraag: had er meer ingezeten dit seizoen?

We krijgen Sparta, een Kasteel om te bestormen. Die Spartanen komen vervolgens naar ‘De Hel van Enschede’ waar 'Godenzonen Superjoden’ de verdoemenis in zijn gegaan. De Spartanen, hun sprookje is als dat van Asterix en Obelix. Ils sont fous, ces Rotterdammers. Rare jongens die Rotterdammers. De ironie is dat Obelix het toonbeeld van Vak-P is. Het gaat een ware titanenstrijd worden.

Verslaan we Sparta, dan is dat de ultieme beloning van een mooi kut seizoen?

Matthijs Bos

PS: Voordat de woke-meute weer valt over ‘Superjoden', niet zeiken, dat hebben ze zelf bedacht.