Column: Ode aan Wout

De grijze haren werden al wat beter zichtbaar. Dat de 36-jarige Wout Brama voetbalpensionado ging worden, kon je zien aankomen. Hij vertelde zelf ook dat het hier en daar wat begon te piepen en kraken in zijn gestel. Toch was het niet te zien tijdens de laatste wedstrijden van het vorige seizoen. Hij was nog een van de beteren toen. Trainer Jans zette hem in de beslissende wedstrijd tegen Sparta om Europees voetbal nog gewoon in de basis. Overmorgen is in de Veste de afscheidswedstrijd, de feestelijke apotheose van zijn carrière met daarin de titel van 2010. Veel ouwe maten van hem zijn erbij. Ze komen van heinde en verre, want Wout!!

Bij zijn laatste competitiewedstrijd gaven de duizenden fans hem een verdiende huldiging. De tranen sprongen in zijn ogen. Ze toonden de intense band die hij had met de club waarmee twee keer kampioen werd, de beker won, de supercup won, Champions League speelde. In totaal droeg hij het Twente-shirt 398 keer in officiële wedstrijden.

Overigens welden er wel vaker tranen in zijn ogen. In 2011 na de gewonnen bekerfinale en ook ergens in november 2009. Wout was meubels aan het uitzoeken bij Van Gils. Telefoon. Hans Jorritsma, de teammanager van Oranje, meldde zich. Hij geloofde het niet. Maar het was wel zo, Wout Brama zat bij de nationale selectie. Hij belde Paulien, zijn vriendin. Hij zei: Ik ga naar het Nederlandse Elftal, en op dat moment schoot hij vol. ‘En toen ik het zei, geloofde ik het eigenlijk nog steeds niet’, vertelde hij mij toen. Wout kwam drie keer in actie voor Oranje.

Natuurlijk stond hij in mijn boek de Top 50 van FC Twente in 2015. We posteerden hem op de zeventiende plaats. Hij noemt in het boek de vijf hoogtepunten in zijn loopbaan. Ik zal ze hieronder nog eens herhalen, hoewel hij in de acht seizoenen die nog volgden ook weer nieuwe hoogtepunten meemaakte. Niettemin spreken die van 2015 voor zich. Het zijn pieken in de prachtige carrière van de dynamische middenvelder, de sympathieke voetballer, de man met de intense band met FC Twente, waar hij bijna zijn hele voetballeven speelde. Kom daar tegenwoordig nog eens om.

De door hem zelf in 2015 genoemde hoogtepunten:

- Mijn debuut op 13 augustus 2005 tegen Roda JC. We verloren met 2-0. Rini Coolen was de trainer. Ik had er zes jaar naar uitgekeken en alles ervoor opzij gezet. Dan besef je dat het dat waard is geweest.

- Het kampioenschap in 2010. Dat was uniek. FC Twente was nog nooit kampioen geworden. Ik zat vanaf mijn twaalfde bij de club en stond in de ploeg die kampioen werd.

- De eerste wedstrijd in de Champions League. We speelden tegen de winnaar, Inter. Dat was een nieuwe mijlpaal. Je voelde het in de hele club. Dit was weer iets nieuws. Overal moesten extra stappen gezet worden. De sfeer was fantastisch. We kwamen met 2-1 voor, extatisch was dat.

- De beker in 2011. We klopten onze rivalen van die jaren, Ajax. We kwamen met 2-0 achter. Vlak voor rust maakte ik de 2-1. Dat was een mooie en belangrijke goal. Dat sterkte ons. Peter Wisgerhof, Sander Boschker, Theo Janssen en ik hebben het elftal in de rust nog even op het gevoel gespeeld. De druk moet er vol op. Het lukte. We wonnen met 3-2. Het is misschien wel de mooiste wedstrijd die ik ooit gespeeld heb. Ik lag ergens in de buurt van de zestienmeter met tranen in de ogen met Sander op de grond. Ik was gesloopt, maar zat vol emotie en euforie. Ik vond het vooral zo mooi voor Sander.

- Mijn debuut in Oranje op 18 november 2009. Ik viel tijdens de wedstrijd tegen Paraguay in voor Van Bommel. Van Marwijk was de bondscoach. We hadden net met 1-0 van Ajax gewonnen.

Ik ga vrijdagavond heel hard klappen voor deze voortreffelijke, voorbeeldige sportman.

Gijs Eijsink