Column: klikken bij de rector

“Conciërge Malki, kunt u naar mijn kantoor komen met de EHBO-doos? Ik heb hier een huilend kind zitten met een bebloede knie.” Zonder het antwoord van zijn conciërge af te wachten hing rector Takens van het Ferdinand College Twente de telefoon op. “Zijn er klasgenoten die je verhaal kunnen bevestigen?”
Brugklasser Jeroentje knikte kort zonder de rector aan te kijken.
“En dat zijn?”
“H-H-H-Hidde en S-S-Stefan”, bracht Jeroentje snikkend uit.

Een korte boodschap via het intercom systeem was voldoende om Hidde en Stefan binnen twee minuten bij hem op kantoor te hebben. De brugklassers leken vastberaden om hun verhaal te doen. Rector Takens keek ze aan en gebaarde naar Jeroentje, die inmiddels rechtop was gaan zitten. “Vertel me maar wat er gebeurd is tijdens de gymles van meneer Verbeek.”
Hidde was de eerste die van wal stak. “Nou, kijk. Wij waren gewoon aan het voetballen op het schoolplein en toen had Jeroen de bal en toen schopt meneer Verbeek hem ineens onderuit!”
“Je hebt je enkel gebroken, Hidde. Je gaat me toch niet vertellen dat jij meedeed?” vroeg rector Takens.
“Neehee, ik keek toe vanaf de zijkant! Jeroen mocht nooit meedoen met gym en dan mag hij een keer meedoen en dan schopt Verbeek hem zo onderuit!”
“Hmm”. De rector kneep zijn ogen tot spleetjes. “Heb jij hier nog iets aan toe te voegen Stefan?”
“Ehm ja, ehm nee, ehm”, Stefan keek bedenkelijk naar de grond. Hij kreeg een por van Hidde. “Oja! De gymlessen zijn altijd super zwaar. Wij kunnen ons niet concentreren in de lessen daarna en we moeten ook nog helemaal naar huis fietsen na school.”
“Ik heb genoeg gehoord jongens, jullie kunnen gaan.”

Verhaaltjes

Een glimlach verscheen op de gezichten van de drie jongens toen ze de deur van het kantoortje van de rector achter zich dicht hadden getrokken. “Mooi, die eikel van een Verbeek gaat ook zijn baan verliezen. High five!” Jeroentje hield zijn hand omhoog richting zijn klasgenoten.
Aan het eind van de gang stonden drie klasgenoten hen op te wachten: Oussama, Adam en Thomas. Jeroentje, Hidde en Stefan probeerden ze te negeren maar dit werd ze onmogelijk gemaakt.
“Hey pussy’s!” riep Adam. Boos keken Jeroen, Hidde en Stefan in zijn richting. “We zagen allemaal dat Jeroen zich liet vallen toen meneer Verbeek bij hem stond. Jullie verzinnen verhalen en dit kost meneer Verbeek dadelijk zijn baan.” Adam was pas kort na de kerstvakantie bij hen in de klas gekomen.
“Jullie flikten hetzelfde bij meneer Hake!”, Thomas was furieus. “Jullie verzinnen verhaaltjes en zo vliegen alle gymdocenten eruit.”
Jeroen wees met een vinger achter hem. “Ga maar naar rector Takens, die gelooft jullie toch niet.”

“Jan, kun jij zo snel mogelijk naar mijn kantoor komen?” Opnieuw gooide meneer Takens de hoorn op zonder antwoord af te wachten. Jan was hoofd personeelszaken en hij deed er nog heel wat andere dingen bij. Het duurde 10 minuten voordat hij op het kantoor van de rector verscheen. “Sorry, ik was nog bezig met het schoolfeest”, verontschuldigde hij zich.
Rector Takens gebaarde met een rijkende hand richting de stoel tegenover hem en Jan ging zitten.
“Ik heb opnieuw klachten ontvangen van een gymdocent die jij hebt aangesteld”, begon de rector.
Jan keek naar de grond en drukte zijn lippen op elkaar.
“Jan, dit kan niet hè. Twee gymdocenten binnen hetzelfde schooljaar waarvan ik klachten ontvang.”
Jan wist maar al te goed waar het over ging. “Die klachten over René zijn nooit bewezen. Daarbij zijn het dezelfde…”
“Denk je nou echt dat die jongens zoiets verzinnen?” Takens onderbrak hem op boze toon. “Leerlingen verzinnen echt niet dat ze cocaïne in de tas van een gymdocent vinden. Iedereen heeft altijd het beste voor met zijn gymdocent.”
“Rector, met alle respect, maar waarom doorzoeken leerlingen de tas van een gymdocent?”, viel Jan zijn baas in de reden. “Daarbij, die cocaïne is nooit gevonden, dus ik snap niet…”
“Genoeg Jan. Ik onthef je uit je functie als hoofd personeelszaken. Blijf jij je maar bezighouden met dat wat je het beste kunt: het schoolfeest, de ouderavonden en de rest waar je altijd mee bezig bent.”
Boos verliet Jan het kantoor van de rector. Hij wist dat hij een slecht nieuws gesprek moest gaan voeren met zijn gymdocent, voor de tweede keer dat schooljaar. Het schooljaar was nog niet eens voorbij.

Spuugzat

Met zijn hoofd vol gedachten slofte Jan met hangend hoofd over het schoolplein. Misschien was het beter voor de school als Gertjan er niet meer werkte. De andere docenten waren hem spuugzat. Hij had de aardrijkskundedocent gezegd dat hij de Nederlandse benamingen van steden en landen niet meer mocht gebruiken. Napels werd Napoli, Spanje werd España, etc. Tijdens een proefwerk wiskunde was Gertjan binnen komen stormen en had hij alle leerlingen de rekenmachines afgepakt, en bij geschiedenis moesten de jaartallen weer gestampt worden. Ondanks dat de school duizenden euro’s had geïnvesteerd om in elk lokaal een smartboard te krijgen, wilde Gertjan dat docenten weer met wit krijt op bord schreven. De school ging er niet bepaald op vooruit.

Jan en Erik

[google]Het volgende moment zat Jan op zijn eigen kantoor, samen met Erik; de coördinator van de onderbouw. Ze wachtten op Gertjan. Die kwam, zoals altijd, binnen in trainingspak en leek vol energie. Hij had papieren bij zich. “Heren, ik wilde de kinderen volgende week meenemen naar de overdekte ijsbaan om te gaan curlen. Dat vinden die kinderen geweldig, lekker met die bezems aan de slag.” Erik zuchtte. “Ga eerst maar even zitten Gertjan.” De gymdocent ging met zijn armen over elkaar en benen wijd zitten, met een nors gezicht. Zijn hak had hij iets van de grond. De rest van zijn been trilde nerveus. “Zeg het maar.” Erik durfde het aan om het woord te nemen. “Ik zal er niet te lang omheen draaien. Je bent ontslagen, Gertjan.” “Pardon?” “Er zijn klachten gekomen van leerlingen”, viel Jan zijn collega bij. “Je…” “Namen, vooruit ermee.” De gymdocent nam geen genoegen met halve informatie Jan zuchtte op zijn beurt en keek naar de zijkant. “Jeroen, Hidde en Stefan.” “Altijd dezelfde drie! Man man man. Dus Hidde kan met gebroken enkel mijn lessen beoordelen? Jeroen heeft nooit zijn gymkleren bij zich, of een ander flut excuus waardoor hij niet mee kan doen. En [google]Stefan, die heeft altijd pijn. Dan weer aan zijn knie, dan weer zijn rug. Schei toch uit! De jongens in de brugklas staan aan de voet van hun puberale vulkaan die op springen staat. In mijn lessen worden ze gevormd tot mannen! Blijkbaar willen ze geen mannen worden.” Abrupt stond hij op. “Weet je wat jullie kunnen doen?” Zonder zijn vraag zelf te beantwoorden draaide hij zich om en liep met grote passen richting de deur. Nog snel hief Erik zijn vinger. “Dat trainingspak willen we terug, dat begrijp je wel.” Gertjan gromde en smeet de deur achter zich dicht. Jan en Erik keken elkaar aan. Ze dachten allebei hetzelfde: ‘nog zes gymlessen, als dat maar goed komt.’

Krakeling

Foto: Pro Shots
[ligatus]