Sadílek ontsnapte aan de dood: "Dan was mijn leven in gevaar geweest"

Afgelopen juni, vlak voor de start van het EK in Duitsland, sloeg bij Michal Sadílk het noodlot toe. Tijdens een vrije dag huurde hij met enkele teamgenoten van de Tsjechische selectie enkele skelters om daarmee de berg af te rijden. Twee dagen eerder waren ze er ook en toen was er geen vuiltje aan de lucht. De tweede keer ging het helemaal mis. Sadílek wilde insturen voor een bocht naar rechts, maar dat lukte niet. Hij schoot rechtdoor, kwam ongelukkig terecht en scheurde zijn linkerbeen open. Achteraf zou hij dat risico waarschijnlijk niet hebben genomen.

"We zagen ook kinderen van een jaar of tien rijden in die karretjes. Dus wij dachten dat we sowieso geen enkel risico liepen. Achteraf hoorde ik pas dat mensen daar wel vaker ernstige blessures hebben opgelopen." Aan dat rijtje is nu ook de naam van Sadílek toegevoegd. De Tsjech vertelt in gesprek met Geert-Jan Jakobs van Voetbal International openhartig over wat er na de crash gebeurde. Ik had een lange broek aan, dat was misschien nog wel mijn geluk. Anders was de schade nog groter geweest. Ik had pijn, maar kon de wond niet zien. De andere jongens kwamen naar me toe. “Laat zien”, zeiden ze. Ik stroopte mijn broekspijp op. “We moeten nú naar beneden”, zeiden ze. Waar wij waren, kon geen ambulance of helikopter landen. We moesten door, die laatste anderhalve kilometer naar het dal ook nog rijden. Ik heb dat zelf nog kunnen doen, op adrenaline. Mijn hele linkerbeen werd stijf, ik voelde bijna niets meer."

Het verhuurbedrijf was inmiddels ingeseind en de ambulance stond klaar. "Ik werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Binnen twee uur lag ik op de operatietafel." Daar bleek dat Sadílek ook nog geluk heeft gehad. "Een paar centimeter meer naar links en ik had een zware botbreuk kunnen oplopen. Er had ook een slagader kapot kunnen gaan. Dan was mijn leven in gevaar geweest. Ik had ook slechter kunnen vallen, met mijn rug tegen die steen. Had ik nu misschien in een rolstoel gezeten. Maar mijn botten waren goed, mijn spieren ook. Bizar, eigenlijk."

In totaal werden er 65 hechtingen gezet waarvan vijfendertig aan de buitenkant en dertig aan de binnenkant. Het litteken ziet er nu uit als een V en daar heeft de Tsjech een positieve draai aan weten te geven. "De V van victorie, zeg ik altijd maar." Dat kwam pas later, want direct na het incident kwamen er diverse negatieve emoties naar boven. "De eerste dagen na mijn ongeluk voelde ik schuld en schaamte. Ik was boos op mezelf. Van het EK wil ik niks zien, zei ik tegen mijn vriendin. Te pijnlijk. Maar toen Tsjechië speelde, ben ik stiekem toch gaan kijken. Tijdens de laatste groepswedstrijd, in Hamburg tegen Turkije, zat ik zelfs op de tribune. Voor de wedstrijd zocht ik de spelers nog op in het hotel. Het resultaat viel tegen, helaas. Ik ben heel blij dat ik nu weer bij de Tsjechische selectie zit en zelf kan bijdragen aan het halen van WK. Die drive is alleen maar groter geworden."