Helden van toen: Epy Drost, voor altijd en eeuwig in ons hart

27-5-2020: Vandaag is het exact 25 jaar geleden dat clubicoon Epy Drost overleed. Columnist TAZ schreef eerder het onderstaande eerbetoon aan Mister FC Twente. Epy, voor altijd en eeuwig in ons hart, een blijvende held van de club!

Ik was net even teveel afgeleid om het projectiel, qua snelheid en richting op juiste waarde te kunnen schatten. Nadat het gebeurd was baalde ik daar nog het meest van. Als jong knaapje voetbalde ik, bij wijze van spreken, dag- en nacht buiten op de meest onmogelijke veldjes of straten. Dan leer je wel hoe een aankomende bal in te schatten. Dat moment keek ik echter net even de verkeerde kant op en zag ik te laat een kleine zwarte stip steeds groter worden en recht op me afkomen. Ik moet even ‘weg’ geweest zijn, want het volgende moment zag ik het gezicht van Epy vlak boven de mijne terwijl hij zei; “Gaat het weer jongen? Sorry, maar die bal kwam recht op je af, ga maar iets verder weg staan voor de zekerheid”. Hij woelde door mijn haar en licht versuft keek ik om me heen. Mijn schriftje voor de handtekeningen en mijn pen lagen ergens achter mij in de bosjes. Die ging ik zoeken toen ik weer helemaal bij mijn positieven was. Epy had het echter al in zijn handen en sommeerde de rest van de spelers hun handtekening te zetten. Toen ze allemaal netjes in het schriftje stonden, gaf hij het mij terug. Nog een keer vragend of het wel goed gaat.

Het is mijn meest dierbare herinnering aan Epy. Daar bij dat trainingsveld van Twente achter het Diekman. Jaren later stond ik als ballenjongen regelmatig in de spelerstunnel van het Diekman stadion te wachten op de komst van de spelers. Het schrapende geluid van metalen noppen op steen, de geur van Midalgan, de klodders vaseline op de wenkbrauwen. Oer geluiden, oer geuren. Ook toen aaide Epy wel eens snel over mijn hoofd, hoewel hij vast niet meer geweten zal hebben dat ik dat ventje was dat toen een van zijn kanonskogels recht op zijn gezicht kreeg.

Tsja, Epy, Mister FC Twente. In 2000 gekozen tot ‘voetballer van de eeuw’ van FC Twente, ‘Manolito’. Zelfs de generatie die hem nooit heeft zien spelen groeide met hem op. Absolute cultfiguur. Epy is FC Twente en FC Twente is Epy. Velen zullen zo hun herinneringen hebben aan deze bijzondere man en deze bijzondere speler. Als je naar Twente ging en Epy speelde, kreeg je sowieso iets extra’s voorgeschoteld. Epy hield er namelijk van om zeer gewaagde capriolen uit te halen in zijn eigen strafschopgebied. Ik heb nooit meer een laatste man gezien die zo frivool speelde als Epy. Je hield je hart vast als hij weer eens een tegenstander probeerde te dollen en uit te kappen, voordat hij een van zijn perfect getimede befaamde passes over afstand het luchtruim instuurde. Vaak ging het goed, soms ging het fout. Dan keek hij schuldbewust als een kwajongen naar beneden, terwijl de keeper of zijn medeverdedigers hem uitfoeterden. Het zat gewoon in hem, dat haalde je er niet uit. De boosheid duurde dan ook vaak maar even.

[google]

Hij speelde altijd als aanvaller of aanvallende middenvelder, totdat de coach van het Militaire elftal, Jan Zwartkruis een verdediger in hem begon te zien. Je had dan ook niet veel aan hem als aanvallende speler. Zodra hij de bal had, zocht hij de ruimte en knalde van alle onmogelijke afstanden op doel. Het avontuurlijke is hij echter, ook als mens, nooit kwijtgeraakt.

Epy zag je vaak in de stad. Gewoon tussen de mensen. Meestal kwam hij dan met een van zijn sportwagens, waar hij ultra zuinig en netjes op was. Koffie bij cafe De kater, kaarten en ouwehoeren bij cafetaria Schippers (wat zoveel als de informele kantine van de Twente spelers was geworden met de legendarische ballen gehakt), biljarten bij Stokkers. Epy hoorde bij Enschede zoals Enschede bij Epy hoorde.

15 jaar als speler onder contract, vier jaar als assistent trainer. Meer dan 420 competitiewedstrijden voor Twente, tientallen wedstrijden in Europees verband, aanvoerder en vooropgaand in de strijd. Door zijn weergaloze oerknal in 1977 kon Twente voor het eerst een echte prijs in de bekerkast zetten, de KNVB beker.

De oerknal van Epy Drost

Epy was echter meer dan dat, Epy stond voor iets wat ons allemaal aanspreekt. Klein maar dapper en voor de duvel niet bang, altijd zorgen voor amusement en avontuur. Geen grijze mus, maar een durfal die zich niet liet stoppen door de zogenaamde wetten van de voetbalconventies. In veel opzichten ging hij zij eigen gang en was daarmee een voorbeeld voor anderen. Niet altijd perfect, net als wij, net als de gemiddelde fan. Epy was gewoon echt ‘een van ons’. Tot aan die fatale dag in mei 1995. Hij voelde zich al niet zo lekker liet hij aan zijn vriendin weten. Na zijn vaste kopje koffie bij de Kater ging hij toch maar weer op weg voor een wedstrijd met de oud-internationals tegen Transvalia in Rotterdam. Na een forse blunder wilde hij zich revancheren en scoorde op magistrale wijze een goal van afstand. Even later lag hij op de grond. De trainer maakte nog een grapje; “Het is nog geen pauze Epy”. Maar Epy stond niet op, Epy stond nooit meer op. Zijn hart had het begeven. Zijn auto stond geparkeerd bij een kerkhof, als een soort morbide voorteken. Veel te vroeg was hij ons ontvallen.

[google]

Jammer genoeg is hij niet meer onder ons, maar die kleine zal voor altijd een plaats houden in ons momenteel zoveel geplaagde supportersgemoed. Epy was- en is namelijk niet zomaar een van de oud-spelers. Epy was FC Twente, Epy is FC Twente en Epy blijft FC Twente, het FC Twente zoals wij het graag willen zien, trots en fier, dapper en avontuurlijk.

Epy, voor altijd en eeuwig in ons hart, een blijvende held van de club!

TAZ