Helden van toen; Piet Schrijvers

In verband met het 50-jarig bestaan van onze club, zullen in een reeks artikelen een aantal spelers uit het roemruchte verleden van FC Twente de revue passeren. Na Hallvar Thoresen, Frans Thijssen, Manuel Sanchez-Torres en Jan Jeuring, is het nu de beurt aan Piet Schrijvers…….

De foto is gemaakt op de avond van 11 april 1973. FC Twente speelde de uitwedstrijd van de halve finale van de UEFA cup tegen Borussia Mönchengladbach. Piet Schrijvers wilde de bal uittrappen, maar een ultra vervelende Duitser in de persoon van Jupp Heynckes maakt hem dat onmogelijk door heel irritant vlak voor hem te blijven staan en telkens op te springen. Het zuigertje probeerde Piet te verleiden tot iets doms, iets dat de bal wellicht op de stip zou doen belanden. En dat gebeurde dan ook. Tsja, dat moest je gewoon niet flikken bij Piet. Die pikte dat niet. Volgens eigen zeggen drukte hij de bal heel licht tegen het irritante gezicht van de zuiger Heynckes, die duidelijk aan het uitdagen was. Deze stortte echter ter aarde alsof hij zojuist werd neergemaaid door een executiepeloton. Twente had de scheids toch al niet mee die avond om het zacht uit te drukken, maar toen die Nikolov besloot om het uitdagende gezeik van Jupp te belonen met een penalty sloegen de stoppen door. Epy, Kalle Oranen, Kees van Ierssel, Willem de Vries, Rene Notten, allemaal kerels van de gestampte pot en keiharde verdedigers gingen op de vuist met de tegenstander. De Duitse politie moest er zelfs aan te pas komen om de vechtende spelers uit elkaar te halen.

De foto brengt de woede mooi in beeld, de bezieling en de passie ook. Kijk naar de ogen van Epy. Letterlijk des duivels waren ze. God wat verlang ik soms terug naar dat FC Twente en die bezieling in een tijd waarin het voetbal nog niet naar de kloten werd geholpen door het grote geld en alle bestuurlijke mafkezerij die daar schijnbaar bij hoort tegenwoordig.

Piet was de rots in de branding van de beste verdedigingslinie die FC Twente ooit heeft gehad. In het jaar 1972 kreeg deze verdediging, in een heel seizoen maar 13 doelpunten tegen. Nog steeds een record, dat ook zeer lastig te verbeteren zal zijn. In het seizoen ervoor incasseerde de verdediging met Piet in het doel ook maar 18 tegentreffers. Twente maakte naam in Europa en baarde tot in de verste uithoeken opzien. Schrijvers was een idool voor veel jonge fans. Stoer, onverzettelijk, keihard en met reflexen die deden denken aan een katachtige in zijn beste jaren. Kwam de tegenstander er door, dan wist je dat Piet er altijd nog stond. “Zie die eerst maar eens te passeren”.

Dat gele shirt met die wit-zwarte banden op de armen en verticaal midden op de borst (foto), doet direct menig hart sneller kloppen omdat het verbonden is aan een van de beste keepers die we ooit gehad hebben. In mijn ogen zelfs de allerbeste die we ooit gehad hebben. Zelfs Epy werd verrot gescholden als hij weer eens een van die rare capriolen uithaalde in zijn eigen strafschopgebied. Volkmar Gross werd er helemaal horendol van en zat zwaar aan de Rennies en kalmeringstabletten als Epy weer eens dacht wat tegenstanders in zijn eigen verdediging te kunnen passeren, Pietje schold gewoon even en ze verstonden elkaar weer.

Als Piet uit zijn doel kwam moest je als spits aardig wat haren op de tanden hebben om door te zetten. Met zijn 1.86 en 85 kilo kletste hij er met zijn hele lichaam in, zoals dat hoort bij een keeper in zijn eigen doelgebied. Menig spits liep het dun door de broek als hij het gele gevaarte voor zich zag.

Merkwaardigerwijs pakte hij nooit een prijs met Twente, maar was er wel dichtbij. Hij werd met FC Twente vanaf het seizoen 1968-1969 respectievelijk 3e, 4e, 5e, 3e, 3e en in zijn laatste seizoen eindigde de club als tweede achter Feyenoord.

In één van de weinige foto albums die bewaard zijn gebleven in huize TAZ vond ik laatst de foto weer terug waar ik met mijn jongere broertje op sta, bijkans een mensenleven geleden ergens op een voetbalveldje in Enschede. Hij met het geel/wit-zwarte keepersshirt met nummer 7 van Piet en ik met het rode shirt met rugnummer 5 van Thijssen. Tot het krieken van de avond speelden we wedstrijdsituaties van FC Twente na, liefhebbers als we waren. Soms wisselden we van shirt. Dan mocht hij Fransje Thijssen zijn en ik Piet Schrijvers. Alleen de magie van het shirt zorgde er al voor dat er bijna geen bal in vloog. Tsja, je was Piet of je was het niet.

Als ik de spelertjes van nu zie met hun wekelijkse bezoekjes aan de schoonheidssalon en de bijkans dagelijkse wisseling van de meest bizarre kapsels, hun ghetto blasters in koptelefoonformaat en quasi lichtgevende roze/paarse voetbalschoenen, denk ik vaak met weemoed terug aan de tijd waarin voetballers nog ‘echte mensen’ waren en midden tussen het volk stonden.

[google]Mannen die langer bij de club bleven dan nu, mannen die meer van zichzelf gaven en eisten dan nu, mannen die meer binding met de supporters hadden dan gemiddeld nu, mannen die niet half waanzinnig het halve handboek van de gebarentaal op het veld nadoen nadat ze gescoord hebben of een penalty hadden gestopt.

Dat deed Piet ook nooit, die klapte hooguit bij wijze van uitzondering eens in zijn handen en wees direct naar het naderende gevaar bij het opzetten van een nieuwe aanval. Mannen met beide poten op de grond waarop in het zweet des aanschijns een boterham met tevredenheid werd verdiend.

Mannen die we dienen te eren voor hun verdiensten voor de club, mannen als Piet Schrijvers.

TAZ
[ligatus]