Moppersmurf moet keepen

Artikel uit de TCTubantia van zaterdag 24 maart 2012

Aan zijn spottende blik zag je na de wedstrijd tegen Feyenoord dat hij het maar raar vindt dat hij nog niets van de club heeft gehoord. Sander Boschker wil nog graag een jaartje erbij, maar eigenlijk bedoelt hij te zeggen dat hij nog jaren door wil bij FC Twente. Geloof me: Hero Brinkman is eerder premier dan dat Boschker uit zichzelf meldt dat het mooi is geweest.

Als Boschker in 2023 de mededeling krijgt dat de club zijn contract niet gaat verlengen, zal hij woedend tegen zijn kleinkinderen roepen dat opa respectloos is behandeld. Je kunt de krantenkop in die dagen zo bedenken: ‘Zolang ik met de rollator nog het strafschopgebied kan bereiken, verdien ik een kans.’
Toen Twente in de winterstop een nieuwe keeper aantrok en hem meteen een 4,5 jarig contract gaf (zijn naam is Fernandes, dan weet u dat) vond Boschker dat maar belachelijk. Hij was er ook nog en dat zou hij wel even laten zien. Van Fernandes hebben we na het signeren van zijn contract niets meer vernomen. Het zal mij niet verbazen dat Boschker zichzelf nog steeds de nummer 1 van Twente vindt.

Boschker houdt zoveel van keepen, trainen, afzien, modder, van Twente en het wereldje, dat hij akelig bang is geworden voor het afscheid. En hoe langer je het onvermijdelijke uitstelt, hoe dieper dat zwarte gat wordt. Zet Boschker nu achter een bureau en hij voelt zich een boswachter die noodgedwongen een verkeersregelaar in hartje Londen is geworden.

Sander Bernard Jozef Boschker wordt op 20 oktober 42 jaar. Dat is zeker geen leeftijd om je voor te schamen, maar je wordt in het dagelijkse leven net iets te vaak met u aangesproken. Dat is het geestelijke verwerkingsproces waar de veertiger nooit aan zal wennen, maar je hebt ook nog te maken met het fysieke deel. Je merkt het vooral als je even een bezem in je handen hebt gehad. Dan is er toch iets in je lichaam dat zegt, dit moet ik maar niet al te vaak meer doen.

Boschker zei zondag na zijn 551e wedstrijd in het betaalde voetbal dat hij ‘s morgens bij het opstaan nergens last van heeft. Hij dwarrelt als een veertje uit bed en fietst dan op het gemak naar de club waar zijn jonge ploeggenoten in hun BMW’s, Maserati’s en Porsches hem op de parkeerplaats voorbijscheuren.

Boschker zit in een kleedkamer met spelers die nog nooit van André Paus, Wilfried Elzinga, André Karnebeek en Clemens Zwijnenberg hebben gehoord.
In de periode dat de doelman met deze jongens de achterhoede vormde van Twente, was Ola John nog niet eens geboren.

‘Misschien ben ik wel van de oude stempel, ja’, zei Boschker zondag, toen hem werd gevraagd of hij zich niet had geërgerd aan het gebrek aan overlevingsdrang bij sommige ploeggenoten.

Boschker zal nooit meer de fout maken het arbeidsethos van Nikolay Mihaylov te bekritiseren. Maar goh, wat kan hij zich ergeren aan de fratsen van de Bulgaarse showman, die al afhaakt voor een training als zijn wenkbrauw iets teveel overhelt. Een keeper in roze, die zijn sokken zo hoog optrekt dat het tegelijkertijd bretels lijken: Boschker kijkt er naar met de gruwelogen van de fractievoorzitter van de SGP die zijn vrouw in de Playboy ziet staan.

Verkooptechnisch is het misschien niet verstandig om Mihaylov op de bank te zetten als hij weer fit is. Maar dit Twente heeft zo’n oude moppersmurf, die zich op de training vreselijk opwindt over een onbenullig gevalletje van ‘ is de bal nou uit of niet’, nu hard nodig. Wat dat betreft had de trainer het goed gezien om ook Boschker rust te geven tegen Schalke. Laat hem soms maar ongenuanceerd schelden na een tegengoal: dat is in deze fase nog altijd beter dan de Mark Rutte-glimlach of de duim omhoog van de jeugd na weer een klotebal.

Woensdag op De Vijverberg hield Boschker Twente in de titelrace en gaf hij bij het verlaten van het veld zijn handschoenen aan een glunderende ballenjongen. Ik meende te horen dat het jochie ‘dank U wel’ stamelde.

Bron: Tubantia