Column: Kluivert naar Milan en waarom niet?

Deze week negentig minuten lang pal achter Patrick Kluivert gestaan. Hij coachte in Hengelo Jong FC Twente tegen AGOVV. Vlak voor de wedstrijd zag hij me, tussen een aantal andere mensen door. Hij trok met de wijsvinger van zijn rechterhand het lid onder zijn rechteroog omlaag. Een signaal dat hij me gezien had. Prima. Een metertje achter hem wilde ik ook liever geen stiekeme gluurder zijn.

Ik was benieuwd naar de trainer-coach die Kluivert tegenwoordig is. We kennen hem nu onderhand wel, de voetballer en de ex-voetballer Patrick Kluivert. Maar hoe is hij als trainer? Vooraf had ik er geen idee van. Staand achter hem zie je een grote zwarte man zitten van wie je zijn verleden al een jaar of zeventien volgt, met alles er op en er aan.

Ik zag van dichtbij zijn moeder in 1995 met een bos bloemen de vliegtuigtrap op komen rennen op Schiphol, de moeder van de man die Ajax in Wenen tegen AC Milan naar winst in de Champions League tikte. Alle andere verhalen van daarna ken ik ook. Ook de fouten en de diepe dalen, waarvoor hij gestraft is.

Je merkt bij FC Twente aan veel zaken dat Kluivert er niet zit omdat hij Kluivert was. Hij zit er om wie hij nu is. Omdat hij zijn vinger heeft opgestoken toen er kansen kwamen voor een nieuwe carrière, voor nieuwe ambities. Hij wil trainer worden en koos voor een lange, onopvallende weg langs AZ, PSV, NEC en nu de reserves van FC Twente.

Hij wil ooit naar Milan en ik zou niet weten waarom niet. Ik weet nu nog steeds niet goed wat voor een trainer hij is. Maar ik ben weer blij dat ik hem aan het begin van een carrière gezien heb. Waarom? Die gast heeft het in zich om een eind te komen. Dat zeggen ze in Twente en dan geloof ik het gelijk. Ik heb daar nog nooit iemand horen overdrijven, op Joop Munsterman na dan, misschien. (Chris van Nijnatten)

Bron: AD