Is dit wel echt?

Artikel uit de TCTubantia 05-03-2011

Het was zo’n wedstrijd waarbij je je voortdurend afvraagt: ‘Is dit nou echt of zijn hier alle hoogtepunten van het seizoen in een keer op een tape samengebracht?’ Krankzinnig was het. Maar noem het ook gerust sensationeel en onvoorstelbaar.

PSV - FC Twente (2-6) was een zinderend gevecht met kinderlijke fouten bij de thuisploeg en prachtig uitgespeelde goals van de gasten. Zelden kregen blunders een zo mooi vervolg.

PSV - Twente was het duel van de mentale kracht van het collectief en de individuele uitblinkers. Dit was zo’n dag waarop de klasse van Twente eindelijk in alle linies tegelijk ontbolsterde: het vernuft voorin, de dynamiek van het middenveld en de wil bij de laatste linie. Twente kreeg in het huis van de koploper de wedstrijd die het wilde en dat had de ploeg zelf afgedwongen.

Neem Willem Janssen, de middenvelder die zich voor de winterstop nog zo geremd en gekooid voelde. Twee maal scoorde hij na een run in de diepte en beide keren was Luuk de Jong de aangever met een heerlijke touch. Uiteraard was de topscorer van Twente zelf ook succesvol. De spits deed dat op aangeven van Ola John, die zijn week vol wonderlijke avonturen afsloot met de belangrijke openingstreffer en een prachtige inleidende actie bij de 0-4. Bij Twente baadden ze na afloop in de luxe om de vraag te stellen welke goal nou eigenlijk het mooiste was? Het schot van Peter Wisgerhof na een vlekkeloze aanval, of toch die demarrage van Leroy Fer?


Die treffer van Fer (de 1-5) legde op deze zondag misschien nog wel het best het verschil tussen Twente en PSV bloot. Fer pikte de bal op de eigen helft op, zette de turbo aan en mocht vervolgens van de verdedigers Atiba Hutchinson en Marcello zomaar oversteken naar de overkant. Het was een goal vol power en onverzettelijkheid. PSV opende de muur en Twente brak er met z’n favoriete wapens keihard doorheen.

Om het unieke van de uitslag nog eens te onderstrepen: sinds 1976 leed PSV voor eigen publiek niet zo’n dikke nederlaag. Twente gaf PSV, dat in de voorgaande twee confrontaties dit seizoen voetballend nog superieur was, een les in tactische discipline, efficiency en opofferingsgezindheid. Het was bijna aandoenlijk om te zien hoeveel meters de aanvallers verzetten als er achterin hulp werd gevraagd. En als de bal eenmaal veroverd was, volgde er via een paar rappe voeten direct de dodelijke omschakeling van de zogenoemde ‘lopende mensen’. Na negen minuten was het 0-1, na veertig minuten 0-4 en al die treffers vloeiden allemaal voort uit snel, doeltreffend handelen.

En toen was het dus rust en zei trainer Steve McClaren tegen zijn spelers: „ Doe nou geen gekke dingen.” Om vervolgens na afloop te concluderen, „dat ze wel iets stoms hadden gedaan.” McClaren doelde daarmee op de rode kaart voor Douglas vijf minuten na de pauze. Een dag voor de wedstrijd liet de verdediger nog in meerdere interviews optekenen dat hij geleerd had van AZ vorig jaar, maar onder de ogen van bondscoach Bert van Marwijk liet hij wederom zien dat hij mentaal nog lang niet geschikt is voor de echte top. Natuurlijk, Ola Toivonen beging de eerste overtreding en de reactie van Douglas was minimaal, maar waarom zo reageren op die plek op het veld en bij die stand? De wedstrijd die al gespeeld leek, kreeg er plots een ander gezicht door.

PSV scoorde met een man meer al snel de 4-1 en de 4-2 hing daarna verschillende keren in de lucht. De zoveelste onbezonnen actie van Douglas had grote gevolgen kunnen hebben, maar zijn ploeggenoten lieten de passie en overlevingsdrang niet glippen. Telkens als de PSV-ers het doel onder vuur probeerden te nemen, was daar weer een Twents been.

De uitbraak van Fer een kwartier voor tijd gaf Twente de lucht en de ruimte en uiteindelijk werd het zelfs nog 2-6. Dat gebeurde allemaal op 4 maart 2012. Hoe het seizoen verder ook afloopt, dat is een dag om niet snel te vergeten.

Bron: Tubantia