Vennegoor blikt terug

Nog een laatste pot voetvolleybal bij PSV, een ferme hand en een groet naar de fans. Dat was het, zijn laatste dag als voetballer zit erop. Jan Vennegoor of Hesselink (33) blikt terug op een carrière die hem alles bracht wat hij had gewenst.

Nee, het is geen rare dag, vindt hij. Jan Vennegoor of Hesselink voelt ook geen weemoed nu hij na zestien jaar voetballer-af is.
„Ik was er in mijn hoofd al lang mee bezig. Het is goed, ik ben klaar. Vorig seizoen heb ik er al aan gedacht om te stoppen. Ik had een mindere tijd bij Rapid Wien gehad. Het klikte niet, ik speelde weinig en had geen plezier meer.

Zo wilde ik niet eindigen, bedacht ik me. Het goede gevoel moest eerst terugkeren. Daarom tekende ik bij PSV, ik wist dat ik vaak op de bank zou zitten. Dat vond ik prima, dat was mijn keus. Uiteindelijk ben ik nog zeventien keer ingevallen, zijn we helaas derde geworden, maar hebben we wel de beker gewonnen. Ik heb het leuk gehad, daar ging het om. Nu is de tijd daar.”

Als speler in de top raast het leven aan je voorbij. Er is amper tijd om stil te staan bij de steden die je bezoekt, de duels die je speelt en de mensen die je treft. „Als voetballer heb je geen tijd om echt ergens bij stil te staan. Maar nu ben ik geen voetballer meer. Ik heb zin om oude foto’s te zien, om herinneringen op te halen aan mooie avonturen en prachtige prijzen. Een speler met mijn capaciteit en vermogen mag blij zijn met zo’n carrière. Iedereen weet dat ik niet een enorm supertalent was, maar ik heb er altijd hard voor gewerkt.”

Zijn eerste prijs... „FC Twente, de beker in 2001. Het eerste hoogtepunt, het was overweldigend. (foto's van deze wedstrijd, klik hier) Ook mijn goal in de kwartfinale van de Champions League met PSV tegen AS Monaco valt in die categorie. We haalden de halve finale. Bij Celtic scoorde ik eens in de 93e minuut tegen Glasgow Rangers, de grote concurrent. We stonden die dag uit de dood op en werden later kampioen. Dat was ongelooflijk mooi.”

Dieptepunten waren er ook, vooral de laatste jaren. „In Wenen had ik het privé naar mijn zin, sportief niet. Met Hull City degradeerde ik voor het eerst, dat was geen prettig gevoel, ik had daarvoor alleen maar voor prijzen gespeeld. Al was dat seizoen in de Premier League wel een fantastische ervaring.”

De relikwieën van zijn tour over de wereld, krijgen een mooie plek in zijn toekomstige huis in Twente. Shirts van grote spelers zullen schitteren aan zijn muren. „Maldini, Ronaldinho, Xavi, Rooney... Ik ben een romanticus, ze krijgen een mooie plek”, zegt de speler met de langste achternaam uit de geschiedenis van de eredivisie.

„Maar eerst ga ik niets doen, niets plannen. Ik hoef even niet uit de koffer te leven en kan zelf bepalen wat ik doe. Over een paar maanden verveel ik me waarschijnlijk te pletter. Maar dan komt er vanzelf wat op mijn pad. Ik voel nu alleen voldoening.”

Bron: Tubantia