Vijf minuten voor tijd...

Afgelopen zaterdag heb ik eindelijk mijn clubje weer eens zien winnen op een manier die me redelijk tevreden stemde. Roda JC had immers de hele wedstrijd geen kans gecreëerd en FC Twente probeerde de hele tijd met een gezonde dosis agressie de tegenstander vast te zetten. Dat er aan de bal nog het nodige misging, verbaasde me niet na de afgelopen weken.

Wat me wel verbaasde, was het moment waarop de stadionklok de 85e minuut passeerde. Wesley Verhoek had een paar minuten eerder de wedstrijd in het slot gegooid door z’n eerste doelpunt voor FC Twente te maken en iedereen zou nu toch tevreden moeten zijn. Tot mijn verbazing zie ik echter dat veel mensen het einde van de wedstrijd niet meer willen meemaken en de trappen omlaag betreden richting de uitgang. Niet een paar, maar zeker tientallen. Dat is raar.

In de bioscoop of in een theater loop je ook niet vijf minuten voor het eind van de voorstelling de zaal uit. Je weet toch als je naar een voetbalwedstrijd gaat, dat je niet alleen bent. Filevorming met de auto of voor het perron naar de trein hoort er nou eenmaal bij en calculeer je in.

Is het een vorm van verwend zijn? Is een 2-0 overwinning op Roda JC tegenwoordig niet meer genoeg? Ik weet wél, dat er genoeg mensen op de wachtlijst staan voor een seizoenskaart en die rustig tot het eind van de wedstrijd op hun plek willen blijven zitten of staan.