Brede grijns is weer helemaal terug in Enschede

Als lichaamstaal iets zegt over iemands beroep, wat zou dat van Steve McClaren kunnen zijn? Conrector? Zou kunnen. Vertegenwoordiger? Warmer. Cafébaas? Warm. Om 20.20 uur zaterdagavond maakte McClaren zijn officiële comeback bij FC Twente. Hij kwam uit de spelerstunnel en verfrommelde met één hand een plastic bekertje.

McClaren stapte allereerst af op RKC-trainer Ruud Brood, zijn aanstaande tegenstander. Hij heette hem langdurig welkom. Daarna ging het richting de eigen dug-out. Met speelse gebaartjes hield hij fotografen en cameramannen op afstand. Al deze handelingen werden ontspannen en grijnzend verricht.

Steve McClaren was bij zijn rentree weer helemaal de goedgemutste gastheer die een kil Nederland verandert in een gemoedelijk stukje Engeland. Vak P putte zich uit in Engelstalige liedjes en de Grolsch Veste werd weer de grote gezellige pub die het stadion was in het glorieuze seizoen 2009-2010.

Gelukkig hebben ze bij FC Twente iemand in huis, die voor elke gelegenheid een toepasselijk liedje weet te vinden. Nu weerklonk Welcome Back van John Sebastian uit de geluidsinstallatie. In het eerste couplet zingt Sebastian over iemand die zijn dromen achterna reisde. Nu is-ie weer terug, maar hij moet niet denken dat ze thuis zijn gestopt met dromen. Dus welkom, maar pas je aan.

Dat zal in een notendop het verhaal van FC Twente en Steve McClaren zijn. Anderhalf jaar geleden moest de Engelsman zonodig zijn droom achterna in Duitsland. In de tussentijd vielen die en andere dromen in duigen, zodat ze weer in elkaars armen terecht kwamen.

Bring us back the passion stond op een spandoek dat kort voor begin van de wedstrijd tegen RKC werd ontvouwd. FC Twente beleefde het afgelopen half jaar als saai en de talisman moet weer leven in de brouwerij brengen.

Daar kwam het niet van zaterdagavond. Met gegroepeerd voetbal ontnam RKC langzaam maar zeker de thuisploeg alle fut. Een persoonlijke fout en een ongelukje hielpen Twente toch in het zadel. Eerst kreeg Luuk de Jong een niet te missen kans na een blunder van doelman Zoet. Daarna trof Bajrami doel omdat de bal via een Waalwijks been een onverwachte wending kreeg.

Na rust liep de eindstand op tot 5-0, opnieuw dankzij RKC. Vooral Jeroen Zoet, de PSV-huurling die in de eerste seizoenshelft zo goed op dreef was, was zaterdag weinig waard.

Twente zelf droeg weinig bij aan die ruime zege. Goede combinaties waren zeldzaam en van de gehoopte passie kwam niets terecht. McClaren koos voor behoedzaamheid met De Jong als spits, in plaats van Janko. Op het middenveld mochten Chadli en Fer zichzelf bewijzen. Ook daarvan kwam het niet.

Maar om 22.32 uur grijnsde McClaren al zijn tanden bloot en liet de Grolsch Veste in tevreden geroezemoes achter. 5-0 liegt er niet om, en in het kampioensjaar liet het spel ook geregeld te wensen over.

Zo zou het dus best kunnen dat dit tweede huwelijk opnieuw vrucht zal dragen, al blijft het geheim daarachter tamelijk vaag.

De spelers roemen de persoonlijke aanpak en het vertrouwen dat daaruit spreekt. Luuk de Jong, die McClaren al kent, zegt dat het weer net zo goed klikt als de eerste keer.

Nieuweling Leroy Fer zegt dat bij McClaren het teamverband voorop staat. Misschien raakt hij wel de kern van het samenwerkingsverband.

FC Twente liet zich bij het ontslag van Adriaanse kennen als een trotse club met een hoogsteigen filosofie. Ze zitten in Enschede niet te wachten op een trainer die het wiel opnieuw uitvindt. Ze willen iemand die zich naar hen schikt, niet andersom.

En misschien is Steve McClaren wel geknipt voor die rol. Hij is geen man die hoog van de toren blaast. Zijn praatjes na afloop van de wedstrijd gaan het ene oor in en het andere uit en in een volle zaal zou je hem snel over het hoofd zien. Maar het zou best kunnen dat hij die rol ook een beetje speelt, een soort Columbo uit die oude televisieserie. Misschien is McClaren wel de cafébaas die voor een optimale sfeer zorgt en die ingrijpt als niemand het ziet.

Om 23.15 uur zat zijn werkdag erop en mengde Steve McClaren zich onder de zijnen, met een pijpje bier in zijn hand en een brede grijs op zijn gezicht.

Volkskrant