Column: De Mammon en het voetbal

Mend that fight - oh listen to them
Kickin' up a ball inside a Jericho wall.
Mend that fight - it's all twisted through them.
If you ain't rich then you won't go to the ball.
Simply Red- Jericho

Bovenstaande tekst uit ‘Jericho’ van Simply Red bracht deze week bij mij een aantal overdenkingen teweeg over het hedendaagse voetbal. Bespiegelingen over hoe het spelletje veranderd is in de loop der jaren.

De ‘ziel’ is uit het voetbal verdwenen. Eigenlijk is dat proces gestart vanaf de jaren tachtig. Waar is de tijd gebleven dat voetballers hun club zo lang mogelijk trouw wilden blijven en nog hart voor de club hadden ? Alleen supporters hebben dat altijd feller kloppende hart voor de club nog wanneer een wedstrijd eenmaal is begonnen, even los gezien van de zogenoemde successupporters die altijd en overal even snel weer verdwijnen dan dat ze opduiken.

Het bijbelse woord ; ‘mammon’ wordt wel vertaalt als geldduivel. Als we kijken naar de huidige voetbalwereld is die mammon alomtegenwoordig en zijn kleverige klauwen reiken tot in de verste uithoeken van onze aardkloot.

De bedragen die hedentendage rondgaan in het voetbal zijn inmiddels gewoon absurdistisch-scandaleus te noemen. Blatter noemde het ooit : “Pornografisch”.
Nu is hij wellicht wel de laatste die zich in morele zin over deze kwestie moet uitlaten, maar toch.

Waar ooit het verschil tussen de die hard supporter en de gemiddelde speler van zijn geliefde club binnen de grenzen der acceptatie lagen, schieten de bedragen van de een als een komeet omhoog terwijl de ander geconfronteerd wordt met de ene na de andere financieel-economische tegenvaller, waardoor het voor sommigen steeds moeilijker wordt het geld voor een seizoenskaart te kunnen ophoesten om hun ‘helden’ te zien spelen.

Het gaat mij hier in eerste instantie niet om het grote verschil qua inkomen tussen de een of de ander. Die verschillen zullen altijd blijven bestaan en vormen tevens een gezonde prikkel voor een onderdeel van de cyclus van het bestaan….ons werkende leven.

Het gaat er mij om dat ons geliefde spelletje steeds meer van ons weggenomen dreigt te worden, dat het er straks geen fuck meer toe doet of er wel voldoende seizoenskaarten zijn verkocht, of de tribunes wel goed gevuld zijn, of er nog ‘sfeer’ in de stadions toegelaten wordt.

Iedere club laat zich steeds gewilliger vastleggen aan de leiband van het grote geld en wil zoveel mogelijk profiteren van types als bijvoorbeeld Murdoch en de TV gelden. Spelen op maandagavond ? dondert niks, als het maar schuift. Spelen op zaterdagmiddag half vijf, dondert niks, als het maar schuift. Spelen op zondagmiddag half een ? Dondert niks, als het maar schuift….’fuck de uitsupporters, lekker belangrijk zeg.’

“De supporters van die, die en die clubs zijn straks niet welkom bij ons in de Jupiler-League” hoor je nu al triomfantelijk bazuinen door mensen met evenveel hart voor het spel dan respect voor hun achterban…nul, komma nul dus.

Steeds vaker zie en hoor je dat plekken in het stadion waar ooit trouwe fans jarenlang gezamenlijk de wedstrijd keken en hun cluppie aanmoedigden moeten wijken voor zakenrelaties en business jongens die hun relaties willen fêteren. “Zeg beste vrind, is die man met dat gele shirt nou de keeper of de scheidsrechter ? “
Ontdaan van de echte passie voor de club hangen zij, turend naar het veld hun snikkel in de champagne in de hoop een deal te maken op het zakelijke vlak. Voetbal als bijzaak, als bijkomstigheid, vluchtig tijdverdrijf tussen de zaken door.

Spelers zijn geworden tot popstars met dito maniertjes en gedrag. In het gemiddelde spelersuniversum is er maar plaats voor één iemand, de speler zelf, oh ja, en zijn zaakwaarnemer(s) natuurlijk. Clubtrouw is onder spelers bijkans een scheldwoord geworden, iets om mee te lachen; “Hahá, kijk hem, hij tekent bij zodat zijn club straks nog wat centjes aan hem kan verdienen, wat een lul zeg”.

Binnen het huidige systeem kan een speler die weg wil, wachten tot de allerlaatste dag van de transferdeadline, waarmee hij de club die hij achterlaat ernstig in verlegenheid kan brengen. Daar zitten de heren echter niet mee. Het is ‘me myself and I “ in het kwadraat hedentendage. Zonder welke noemenswaardige prestatie achter hun naam dan ook zie je de jonkies van nauwelijks 18, 19 jaar bij het trainingscomplex direct na een training wegscheuren in dikke bolide’s, onderwijl de trouw wachtende fans onderspattend met de drek der onverschilligheid.

Fans die een sfeeractie houden die niet vooraf met de club is gecommuniceerd worden van de tribune afgejaagd als melaatse honden, of thuis van hun bed gelicht als ware criminelen.

Alles is in het teken van die ene mammon….Het Grote geld. Alles en iedereen loopt aan de leiband van de commercie. Alles wordt ondergeschikt gemaakt aan dat ene doel. De hijgerige jacht op hetzelfde zal voor veel clubs echter de ‘ondergang’ kunnen worden, leert ons de wet der schaarste.
Het vervelende is dat je als club eigenlijk wel mee moet doen in deze wurgende dans om de miljoenen om niet definitief af te haken.

In Spanje hebben de topclubs torenhoge schulden en doen toch miljoeneninvesteringen, jaar in jaar uit. De tijd is echter niet ver meer dat de gewone supporter hier ook voor dat land kan gaan betalen, omdat er in EU verband door Nederland bijgedragen moet worden aan de problemen daar. Korten op het WW recht, belastingverhogingen voor de werkenden ?….”Had u nog een seizoenskaart gewild ? “. In Engeland zijn ze de weg helemaal kwijtgeraakt. De miljarden van de rijke buitenlandse Tyconen die het als een privé spelletje zien worden er samengevoegd met het grote geld van SKY om spelers nog achterlijker bedragen te betalen dan voorheen. Toegangskaarten voor Jan met de Pet worden echter navenant steeds duurder en duurder, waardoor hele horden hondstrouwe fans het zich niet meer kunnen veroorloven om hun geliefde club te kunnen steunen. De club die vaak van generatie op generatie hartstochtelijk werd gevolgd.

Ook de UEFA heeft het een ander ingezien en is gekomen met het Financial Fair Play systeem. Wellicht een begin van een kentering als het echt serieus wordt nageleefd. Hier ten lande hoor je steeds meer over ‘salarisplafonds’ , prima zaak.

De echte ziel is echter uit het voetbal verdwenen door het steeds lastiger te maken voor de gewone fan om met zijn hele ziel en zaligheid zijn club aan te moedigen of zich te kunnen identificeren met de wereld van het ‘moderne voetbal’ . Hopelijk wordt die ‘ziel’ ooit teruggewonnen. Het is namelijk de basis waar iedere club op zou moeten steunen.
Haal neer die muren van “Jericho”, de mammon in het voetbal wordt reeds te lang aanbeden.

TAZ