Column: De Twentse Terminator

De filmliefhebbers onder u kennen ongetwijfeld de scène uit de film ‘The Terminator’ waarin Arnold Schwarzenegger poedelnaakt op aarde aankomt. De bodybuilder laat in deze openingsscène binnen enkele seconden elk spiertje van zijn goed ontwikkelde lichaam een keertje trillen om daarna anderhalf uur lang al zijn tegenstanders met de grond gelijk te maken. Een dik jaar geleden arriveerde onze eigen Terminator in Enschede. Niet poedelnaakt, maar netjes in een jasje dat ongeveer net zoveel kost als een gemiddelde maandelijkse hypotheek. Leroy Fer kwam, zag, -wende een jaartje- en overwon.

Een jongensboek is zijn carrière tot nu toe allerminst, maar mede dankzij deze tegenslagen gaat Fer een van de grootste Nederlandse voetballers worden van zijn generatie. Hij is het prototype van een moderne middenvelder; krachtig, atletisch, sterk aan de bal en onvermoeibaar. Denk eens terug aan het doelpunt in de uitwedstrijd tegen PSV afgelopen seizoen waarbij Fer een heel veld overstak en scoorde terwijl er nog twee PSV’ers aan hem hingen. En nee, niet de kleine Dries Mertens, want dan was het u inderdaad ook gelukt. Nee, onder meer de bijna twee meter grote Marcelo zat als een vervelende strontvlieg op de schouder van Fer, maar kon onze middenvelder het scoren op geen enkele manier verhinderen. En dat is niet eens verwonderlijk, want het lichaam van Leroy Fer oogt alsof je zelfs de hele selectie van PSV wel aan hem kan hangen terwijl hij speelt. Waar de eerste Terminator mij vroeger inspireerde om de sportschool in te duiken, zal Leroy Fer veel jeugdige spelertjes motiveren om goed voor hun lichaam te zorgen. En hopelijk met meer succes dan de filmrobot bij mij had, want ondanks jarenlang krachttraining zal ik nog steeds eerder gecast worden voor een nieuwe film van Mr Bean dan voor het zoveelste deel van de Terminator-reeks.

Het eerste jaar bij Twente was voor Fer met recht een overgangsjaar. De jongen uit het grote Rotterdam woonde ineens in het pittoreske Enschede. Nadat Leroy was voorgesteld aan de andere vier negers die Enschede rijk was, heeft hij zich eerst twee uur lopen te verbazen over het feit dat de mensen hier niet ondertiteld worden. Dat het aantal Enschedese uitgaansgelegenheden werd overtroffen door het aantal schoenen in zijn kast was daarentegen alleen maar een voordeel, want Leroy was hier uitsluitend gekomen voor zijn sport, voor het voetbal. En dat siert de jongen die nog maar tweeëntwintig lentes jong is. Nu reden Fer en ik onlangs toevallig samen weg bij het stadion en toen ik zijn vriendin zag, snapte ik ineens heel goed dat Leroy liever thuis zit dan dat hij in Aspen Valley tussen een mengeling van zweetlucht en goedkope Dove-deodorant een groep boerentrienen tegen zich aan laat schuren.

Het waren natuurlijk niet alleen de beperkingen van het Twentse land die zijn eerste jaar moeilijk maakten. Leroy Fer zat nog met de erfenis van zijn vorige club Feyenoord die hem voor jarenlange trouwe dienst geen gouden horloge meegaf, maar een doodsbedreiging. Zijn familie ging op de Rotterdamse straten van held naar parasiet en hoewel Fer zijn oude club nog een dikke vijf miljoen euro opleverde was hij ineens persona non grata in zijn eigen stad. Laten we het er maar op houden dat havenarbeiders niet worden geselecteerd op hun diepgang.

Ook het eerste welkom hier in Enschede verdiende niet de schoonheidsprijs. Waar onze voorzitter kosten noch moeite had gespaard om Fer naar Enschede te halen, stelde zijn nieuwe trainer Adriaanse vanaf dag één doodleuk dat hij Fer eigenlijk helemaal niet nodig had. De trainer had tenslotte al moeite genoeg om zijn huidige spelers uit elkaar te houden en nu haalde de voorzitter er gewoon nog eentje bij. Om dit alles nog erger te maken speelde zijn nieuwe club Twente het slechtste seizoen in jaren en overtrof zijn oude club Feyenoord ondertussen alle verwachtingen door tweede te worden en voorronde Champions League binnen te slepen. Diezelfde competitie was voor Fer een jaar eerder bitter genoeg nog een van de redenen om naar Enschede te komen. Het valse duiveltje op de schouder van Leroy Fer voelde dit eerste jaar zwaarder dan tien PSV’ers bij elkaar.

Ondanks al deze ellende en tegenspoed knakte Fer niet. Sterker nog, hij rechtte de gespierde rug en besloot om van de lopende jaargang zijn seizoen te gaan maken. Hij speelde een dijk van een voorbereiding, nam het nieuwe elftal op sleeptouw en was de perfecte schakel tussen middenveld en aanval. Door zijn grote kracht en loopvermogen wist hij het tempo vaak hoog te houden waardoor zijn ploeg wel moést volgen. Hij had een aandeel in het merendeel van de Twentse doelpunten en zijn goede spel resulteerde dan ook in een verdiende plek in het grote Oranje. Daar sloeg helaas het noodlot weer toe. Fer raakte geblesseerd aan zijn buitenmeniscus en moet twee maanden vanaf de kant toekijken.

Het gemis van Fer laat zich bij FC Twente meteen zien op het veld. De beleving en dynamiek die Fer met zich meebrengt, ontbreken plotseling in het Twentse spel en leggen de tactische beperkingen van McClaren bloot. De trainer die altijd wil voetballen vanuit een gesloten organisatie mist ineens zijn schakel naar het aanvalsspel en weet dit maar moeilijk op te lossen. En toch lijkt het valse duiveltje op de schouder van Fer dit seizoen vervangen door een engeltje.

Dit engeltje zal ervoor zorgen dat vanaf nu alles een keer de kant van Leroy op gaat vallen. Zoals afgelopen weekend toen zijn team vol met passie en wilskracht zijn oude ploeg Feyenoord terug naar Rotterdam stuurde met een 3-0 nederlaag. ‘Hasta la vista’ zal onze nieuwe Twente Terminator gedacht hebben. De wedstrijd, de vechtlust en het resultaat waren natuurlijk prachtig, maar het vertoonde spel aan Twentse kant was nog steeds niet altijd bijster goed en kan een positieve impuls goed gebruiken. Vandaag las ik gelukkig dat Leroy Fer de groepstraining weer heeft hervat en toen besefte ik me plotseling dat de Terminator altijd nog een oneliner in zijn films gebruikt; ´I’ll be back!´ Gelukkig maar Leroy…

Hannibal