Column: Koppie omhoog Hakim!!

Er was een tijd dat een uitnodiging voor Oranje, het Nederlands elftal, voor spelers gelijkstond aan zwetend wakker worden en het nog niet kunnen geloven, dagenlang hele colonnes uitheemse vlinders in de buik tekeer voelen gaan. Niet kunnen vreten van de opwinding, wegdromen bij het vooruitzicht in de houding te mogen staan terwijl het Wilhelmus de rillingen over je rug liet lopen zoals alleen het Wilhelmus, indien luid gekweeld in een tot aan de nok toe gevuld stadion dat kan. Dagdromend van een geniale passeeractie, gevolgd door een weergaloos verwoestend schot vanaf 40 meter zo in het kruis tijdens de finale, waarna miljoenen fans ter land, ter zee en in de lucht in euforie uitbarsten en feestend tot het ochtendgloren je naam scanderen.

Schrijver dezes heeft ooit een officiële uitnodiging voor een interland mogen ontvangen. Tegen West-Duitsland nog wel, zoals dat toen nog genoemd werd. Weliswaar betrof het hier het Militaire elftal, maar toch. Daar stonden namen bij die ik regelmatig in het Stadion Diekman zag spelen. De uitnodiging vervulde mij met trots en ik nam me voor om die Duitsers eens flink te grazen te nemen als wraak voor 1974. Een plotse enkelblessure gooide echter roet in het smakelijke eten en met pijn in het hart moest ik afzeggen voor het trainingskamp. Kwamen die Duitsers toch weer goed weg zeg....

Tegenwoordig kunnen enkele spelers zelfs kiezen voor welk land ze willen uitkomen. Zo ook onze Hakim. Zalig onwetend van het ‘point of no return’ accepteerde hij een uitnodiging voor twee vriendschappelijke potjes van Marokko. Dat was volgens veel voetbalkenners toch echt niet de bedoeling, want ons eigen Nederlands elftal heeft zwaar behoefte aan vers bloed en onze Hakim kan daar voor gaan zorgen, aldus de geleerden. Blind greep dan ook direct de telefoon en gaf op zijn eigen weifelende wijze aan dat hij mits, indien, tenzij best wel eens welkom zou kunnen zijn bij Oranje.

Hakim keek zaterdag na de wedstrijd als een norsig poppetje uit een te lastig computerspel naar twee mannen die op opgewonden wijze aangaven dat hij niet meer terug kan, als hij voor Marokko kiest. Dat wist hij nog niet, maar hij had zijn keus al gemaakt, dus.... daar konden de heren het mee doen. Of toch niet?

Op zich is het uiteraard wel raar dat je geboren bent in Nederland, hier de kans hebt gekregen om profvoetballer te worden en als speler bent gegroeid, waarbij het Nederlands elftal heel dichtbij is en je vervolgens zegt; ‘laat maar zitten, ik speel liever in Noord-Afrika’. Aan de andere kant vormt de verzameling hautain en verwend overkomende miljonairs dat momenteel het Nederlands elftal vormt nu ook weer niet een ultieme uitdaging. Die stralen in alles uit ‘er al eens geweest’ te zijn, en het ‘allemaal al meegemaakt’ te hebben. Hakim moet wat dat betreft lekker zelf weten waar hij voor wil spelen.

Wat belangrijker is dat onze beste speler niet zo lekker in zijn toch al zo ruim bemeten velletje lijkt te zitten. Na de 2-0 tegen Ajax keek hij, niet juichend, al als een boer die een zwerm ganzen op zijn pas gezaaide veld ontwaart richting vak P. Het was een blik die emotie verraadde. 'Door jullie is Alfred nu weg, verdomme' …zo iets.

Tijdens- en na de wedstrijd tegen Cambuur, zag ik hem wederom een paar keer zo kijken. Ontevreden, verongelijkt. Net of er nog steeds teleurstelling is over het vertrek en boosheid richting fans die dat veroorzaakt hebben. Lichaamstaal.

Ik adviseer je om je hier heel snel overheen te zetten Hakim. Ook wij fans hebben te dealen met de nieuwe werkelijkheid die ons leert dat we er alles aan zullen moeten doen om straks weer daar te zijn waar we zijn willen. We zijn niet verwend en wensen niet alleen maar overwinningen. Mocht je dat nu nog denken dan hoop ik dat je dit waanbeeld snel uit je hoofd zet. Wij zijn ook niet blind, laat staan Danny.

Het voetbal in de eerste helft afgelopen zaterdag was werkelijk dramatisch te noemen. Twee zeer zwakke teams toonden aan terecht ergens onderaan te staan. Er kwam sporadisch een bal aan bij een medespeler die dan vaak ook niet meer wist welke kant ermee op te gaan. Was er tegen Ajax nog de extra meerwaarde in de vorm van een grote portie werklust en passie, tegen een wat verdedigender spelend Cambuur was het ook wat dat betreft armoe troef. Tot Twente rond de laatste 20 minuten het heft wat meer in handen nam en twee keer zwaar werd genaaid door de tot slechtste scheidsrechter van het vorig seizoen uitgeroepen dwarsfluitist Kamphuis. Werkelijk verschrikkelijk wat een kardinale fouten deze man inmiddels al heeft mogen maken in het betaalde voetbal.

Los daarvan leert deze wedstrijd ons dat we met vallen en opstaan de punten bijeen dienen te sprokkelen, waarbij de hoop is gevestigd op een steeds meer op elkaar ingespeeld team dat straks conditioneel ook op een hoger plan zal komen.

Ziyech is een van de beste spelers in de eredivisie. Met of zonder de statistieken die dat bewijzen. Hij zal ongetwijfeld ook balen dat hij nu bij een club voetbalt die dankzij fors wanbestuur weer helemaal onderop dient te beginnen. De kans dat hij komende winter vertrekt is dan ook behoorlijk aanwezig.

[google]Tot die tijd hoop ik dat het koppie weer omhoog gaat Hakim. De rijen zijn gesloten, we staan allemaal achter de club in problemen die zich uit het dal probeert te vechten. Zowel binnen als buiten de lijnen van het veld. Binnen dat veld ben jij een van de weinige bakens van hoop waarvan het licht de wind van rampspoed en tegenslag kan weerstaan. Als aanvoerder kun je wat dat betreft nog heel wat mooie dingen gaan doen voor het team en de fans, maar dat koppie moet weer omhoog. Je enorme kwaliteiten als voetballer hebben daar recht op. De club heeft daar recht op, de fans hebben daar recht op, maar vooral jijzelf hebt daar recht op. Haal er alles uit wat er inzit en doe dit met opgeheven hoofd en een positief gemoed. Of dat nu voor Twente, Oranje, of Marokko is. Koppie omhoog Hakim!!

TAZ

Foto: Sportfoto Oost

[ligatus]