Column: McClaren analyseert beter met het geluid uit

Door omstandigheden zat ik zaterdagavond met het geluid uit naar Studio Sport te kijken. Na de wedstrijd Roda JC - FC Twente kwam trainer Steve McClaren in beeld met zijn analyse van het duel. Onmiddellijk viel me op dat interviews van McClaren aanzienlijk beter zijn als je niet hoort wat hij zegt. Hij zal ongetwijfeld weer alle open deuren hebben ingetrapt, maar zo zonder geluid kreeg je plots de indruk dat hij toch met een diepgravende verhandeling bezig was. De grimassen en gelaatstrekken deden vermoeden dat het einde van de wereld naderde. Het interview begon zowaar te leven.

Tegen het slot van het gesprek trok hij bijna hetzelfde gezicht als mijn zoontje van zes weken doet als hij moet poepen. Hoewel ik veronderstel dat McClaren iets meer controle over de sluitspier heeft dan Genee jr., kun je metaforisch stellen dat FC Twente bij tijd en wijle ook met de broek vol speelt. Meest sprekende voorbeeld daarvan was de uitwedstrijd tegen Ajax. Maar al vaker dit seizoen was er sprake van een slappe, labbekakkerige instelling.

In de uitwedstrijden in Europees verband tegen Bursaspor en Helsingborgs, de tweede helft tegen Hannover 96 en ook in de nodige competitie-wedstrijden. Ook afgelopen weekeinde speelde Twente niet naar vermogen. De Tukkers hebben misschien wel de beste selectie van de eredivisie, maar laten dat lang niet altijd zien. Toegegeven, de blessures van spelers als Fer, Bjelland en in mindere mate Boelikin hebben invloed op het spel, maar er blijft nog ruim voldoende kwaliteit over. Dat je op basis van afspraken met Manchester City verplicht bent om Boyata op te stellen, valt nog enigszins te begrijpen, maar zet hem dan tenminste centraal. Als back is het een regelrechte aanfluiting.

Hoewel FC Twente aan kop staat, overtuigt de ploeg lang niet altijd. Daar is de trainer mede verantwoordelijk voor. Na de glijvlucht aan het einde van het vorig seizoen heeft McClaren zich enigszins laten muilkorven door het bestuur van FC Twente (lees: voorzitter Joop Munsterman). Zelfs zijn bekende ritueel om pas een minuut na aanvang van een helft het veld te betreden, heeft hij moeten afzweren. Hoe idioot die gewoonte ook is, je gooit toch een stukje van je eigenheid overboord.

Zoiets had bijvoorbeeld iemand als Gertjan Verbeek nooit laten gebeuren. Hoe matig ook de prestaties, Gertjan neemt absoluut geen gas terug. Zelfs de wielerwereld werd afgelopen vrijdag nog de maat genomen. Collega Smeets en de Rabobankploeg werden weggezet als hypocriet, omdat ze de schijn wekten niet van doping op de hoogte te zijn. Overigens een waarheid als een koe. Doping weren uit de wielersport is als het mannelijk geslacht vragen nooit meer vreemd te gaan.

Wat ons automatisch weer bij Steve McClaren brengt. Dat de voormalige minnares van Sven Göran Eriksson zo (publiciteits-) geil was om ook haar affaire met de coach van FC Twente uit de doeken te doen, was vooral pijnlijk.

Want McClaren moet in zijn vrije tijd lekker zelf weten wat hij doet. Dat hij off the record een veel kleurrijker mens is dan voor de camera, wordt echter van vele kanten bevestigd.

Het is doodzonde dat we die kant nooit te zien krijgen. De komende weken kunnen we ongetwijfeld weer alle grimassen en cliche's van de Engelsman verwachten rond belangrijke wedstrijden in de competitie, beker en Europa. Te beginnen aanstaande donderdag met de uitwedstrijd tegen de nummer zes van Spanje, Levante. Ik ben benieuwd waar de Tukkers werkelijk staan en hoe McClaren zich er moeilijk kijkend weer uit lult. Al raad ik u deze donderdag aan eens het geluid uit te zetten als hij in beeld verschijnt. Ik garandeer u, een topinterview!

Wilfred Genee / AD