Column: Net als in de film

Het verwachte sms bericht werd direct na de 0-2 verstuurd. “Haha…waar is Twente nou?“ luidde de ronkende tekst, waar uiteraard leedvermaak in doorklonk. Het was dan ook met enig genoegen dat ik na afloop een reactie kon sturen waarin ik teleurstelling liet blijken over het feit dat het geen 3-2 was geworden. Uiteraard volgde daar vervolgens geen antwoord meer op. Hij was te zwaar teleurgesteld waarschijnlijk. Het overkomt me vaker dat ik bij een achterstand van Twente dit soort berichten krijg. Dit keer van een Feyenoorder. Toen Twente thuis achterstond tegen Cambuur was het een Ajacied die het wel gepast vond om een berichtje te sturen met de vraag waar Twente in hemelsnaam mee bezig was, inclusief smiley. Ook toen kon ik na afloop enigszins ludiek reageren met de opmerking dat het inderdaad wel 5 of 6-1 had moeten zijn voor Twente. Ongeduldige lui, die westerlingen. “It isn’t over till the fat lady sings”, is aan hen niet besteedt. Maar goed, het getuigt ook van emotie en leven in het moment.

Wat dat laatste betreft hadden we dit weekend niets te klagen lezer. Schrijver dezes voelde gisteren de spanning zich nestelen in iedere vezel van zijn lichaam. Als Hitchcock nog geleefd had en van voetbal had gehouden had hij voldoende materiaal gehad voor een avondvullende speelfilm.

Het begon op zaterdagochtend toen menig Twentespeler verbaasd rondkeek op het trainingscomplex. Meer dan 2000 fans hadden zich daar verzameld om uiting te geven aan hun gevoel van trots en respect voor dit jonge team. Een gevoel van; “Wij zijn een grote rode familie”. Uiteraard had het ook als doel om een extra steuntje in de rug te geven aan het team dat daags erop de belangrijke confrontatie met Feyenoord tegemoet kon zien. De rode rook van de fakkels aan de rand van het veld zorgde voor een aparte sfeer. Een sfeer die je normaliter alleen in het stadion ziet, mits het toegestaan wordt en de fakkeldragers niet al direct in de kraag worden gegrepen omdat ze het niet vooraf hebben kortgesloten. Spelers en fans gebroederlijk op de foto. Iedereen blij, iedereen samen en samen voor elkaar. Prachtig!

Ajax moest aantreden tegen AZ en de kans op puntverlies was vooraf zeker aanwezig. ‘Let the games begin’ zal menig Twentefan gedacht hebben zo rond de klok van half drie. Maar wat zich daar ontrolde in de Arena had weinig met een voetbalwedstrijd van doen. AZ liep over het veld alsof ze een belangrijke scene moesten spelen in de hitserie; “The Walking dead”. Wat een lamme vertoning was dat zeg. “Had u nog een doelpuntje gewenst milord? Deze kant maar op graag. Let u wel even op, want er kan af en toe per ongeluk een beentje uitgestoken worden of met een arm gezwaaid, dat uw haar er niet van in de war raakt”.

Je moet het dan ook uiteindelijk altijd zelf doen als team. Zelf zorgen dat je de punten blijft binnenhalen, hoewel het uiteraard wel lekker is als de concurrentie steken laat vallen. Soit, dat mocht dus niet zo zijn.

Dat zelf doen was er echter niet echt bij gisteren. Tot aan de 60e minuut liepen de spelers over het veld als een huilend kind dat zijn moeder op de zaterdagse markt is kwijtgeraakt. Zou de steunactie van zaterdag dan toch teveel als een verlamming hebben gewerkt op de jonkies die het te geforceerd goed wilden doen? Was Feyenoord gewoon zo goed? Lag het aan het feit dat Promes op links begon en Tadic op rechts? Voor sommigen ligt het aan de Technische Staf, maar ook de onlusten in Oekraïne zijn volgens die die-hards te wijten aan Jansen en Co, of de immer voortdurende schommelingen op Wall Street. Wat het ook is geweest, het was verre van goed.

Dat vreet aan iedere supporter, die per definitie bij iedere wedstrijd aan een achtbaan van emoties begint. Eigenlijk zijn we ook een raar soort wezen. We betalen geld om ons vervolgens bijkans anderhalf uur te buiten te gaan aan gescheld, woede en frustratie met alle bijbehorende lichaamstaal. Als er dik gewonnen wordt is dat uiteraard minder, maar de fases van opperste frustratie, intense blijdschap, diepe woede, lege berusting, sluimerende hoop, triest makende gevoelens over de komende week, euforische gedachten over een titel, kortstondige moordzucht, zweven van geluk en meer van dat ‘fraais’ horen bij het supporter zijn zoals regen bij zonneschijn.

En wat kwam die opperste ontlading gisteren als een soort oerkracht in decibellen naar buiten na de late, niet echt meer verwachtte gelijkmaker lezer. In de laatste seconden scoren is het mooiste wat er is, helemaal als er gewonnen wordt, maar ook gisteren was het een zeer belangrijk moment.

Was het een penalty voor Feyenoord? Had gekund, maar zag niemand dan dat Immers als een soort koekwaus, vliegend zijn rechterbeen achter het linkerbaan van Marsman haakt voordat Marsman hem vastpakt? De scheids had hem erop kunnen leggen inderdaad, maar hij deed het niet.

Castaignos hinderlijk buitenspel? Onzin! Iedereen heeft de beelden inmiddels terug kunnen zien. Immers stond nog meer hinderlijk buitenspel bij het doelpunt van Pelle dan Castaignos bij de ultieme gelijkmaker van Martina. Heb ik een rode bril? Nee, een 3-D bril. Je moet de zaken per slot van rekening, na het optrekken van de kruitdampen wel in perspectief kunnen blijven zien.. ;-)

Feyenoord heeft Twente laten leven en Twente heeft het laatste halfuur gedaan wat een ieder al vanaf het begin had verwacht, soit. De krokodillentranen van de Rotterdammers slaan als kut op Dirk. Die ontstellende leeghoofden die zich weer vergrijpen aan het verpletterend voorspelbare voortbrengen van vuurwerkgeluiden vanaf de tribunes. Die angsthazen die al vanaf de 50e minuut beginnen met tijdtrekken. Die klagers met kilo’s boter op het hoofd als het gaat over het zogenoemde mee hebben van de arbitrage…. Lekker voor ze !!

En dan die Spits van ze na afloop. Die gast met een hoeveelheid gel in zin onberispelijke kapsel waar een gemiddelde drogisterijketen met jaloerse blikken naar kijkt, vond het blijkbaar nodig om het interieur van de Veste te verbouwen, onderweg ternauwernood een molestatie van Joop vermijdend. Meneer was boos en als meneer boos is zal de wereld dat merken. Een fan die meegaat naar een uitwedstrijd en als vee bus in bus uit gedreven wordt moet het niet in zijn hoofd halen om een trap tegen een hek te geven. Tsja….Tegelijkertijd liep er in de catacomben een speler met zijn hoofd in de wolken, vederlicht, gedragen door euforie. Blij dat hij de zondagmiddag voor de Twente fans toch nog enigszins goed kon maken. Een bedankje voor de leuke actie van de fans op zaterdagochtend. Buiten werd een jongen overreden door een paard en werden ruiten ingegooid.

[google]Naar verluidt zat Spielberg op de tribune. Driftig aantekeningen makend. Schetsen voor een nieuw meesterwerk.

We leven van week tot week, nog minstens negen keer die “emotional rollercoaster” op, nog negen keer die hartspiertraining, nog negen keer achter het team staan en hopen op een mooie eindklassering. Nog negen keer hopen op het beste en soms vrezen voor het ergste. Als de zomerstop eenmaal is begonnen, hunkeren we allemaal weer naar een ritje terug naar de toekomst van nu. Spanning, sensatie, winst, verlies, blijdschap en verdriet. Het hoort er nu eenmaal bij. Net als in de film.

TAZ
[nederbet]
[ligatus]