Column: ‘Tita’ Tapia

In de jaren zeventig had Peru een prachtig voetbalelftal. Tijdens het WK voetbal van 1978 spaarde ik, zoals al mijn vriendjes, de stickers van het Panini album dat als een ware schat een speciaal plekje op mijn jongenskamer had, vaak met een briefje erop waar ‘Niet aankomen' op geschreven stond. De onderhandelingen met betrekking tot het ruilen van plaatjes werden op het scherpst van de snede gevoerd; ‘Arie Haan voor twee van Iran? Kom op zeg, houd je moeder voor de gek! Minstens vier en dan niet van Iran. Archie Gemill en Kenny Dalglish mag ook, die heb je toch ook dubbel?“

[caption id="attachment_59573" align="alignright" width="248"] Klik voor grotere versie.[/caption]Peru had ik als eerste vol. Dat witte shirt met knalrode baan kon mij wel bekoren, kreeg echter wel veel plaatjes van Peru dubbel op den duur. Magisch klinkende namen als Teofilo Cubillas, Juan Carlos Oblitas, Hugo Sotil, Percy Rojas, Alfredo Quesada, Hector Chumpitaz en Ramon Quiroga om maar eens wat te noemen. Moest het boek er wel even bij pakken om me de meeste namen weer voor de geest te kunnen halen, maar die van Teofilo Cubillas heb ik altijd onthouden.

Zijn schitterende doelpunten tijdens het WK van 1978 zijn daar debet aan, waaronder het wellicht mooiste doelpunt uit een vrije trap ooit op een WK gescoord. Het was de wedstrijd tegen Schotland. Zeker van zijn zaak nam hij een aanloop en knalde de bal snoeihard met buitenkantje rechts achter de verbouwereerde keeper, prachtig! Afijn, oordeelt u zelf maar.

Peru had destijds een heel leuk voetballend team. Technisch begaafd speelden ze een soort tikkie-takka voetbal voordat die naam bestond. Helaas stak de politiek een stokje voor de opmars van het Peruviaanse elftal waardoor de schoonheid van het spel uiteindelijk werd gesmoord door politiek gekonkel op het allerhoogste niveau. U weet het vast nog wel, de 6-0 nederlaag tegen gastland Argentinië waardoor die wedstrijd voor altijd geassocieerd zal blijven worden met fraude en omkoping. Het gastland moest namelijk met 4 doelpunten verschil winnen om door te kunnen gaan in het met bloed besmeurde toernooi. Daarna heeft het Peruviaanse voetbal niet echt van zich doen spreken, hoewel een ieder de namen; Jefferson Farfan, Claudio Pizarro en Paolo Guerrero wel zal kennen.

Daar is inmiddels een nieuwe naam bijgekomen en wel die van onze eigen Renato Tapia Cortijo. Een speler die het in zich heeft om bij de allergrootsten van het Peruviaanse voetbal te gaan horen. Joop Munsterman gaf het in het voorjaar van 2013 al aan tijdens het feest van de Supportersvereniging De Gouden Korenaren. “Er komt straks een groot talent uit Peru naar Twente. Renato Tapia, onthoudt die naam, dat wordt een hele grote!”

[caption id="attachment_59578" align="alignright" width="280"] Tapia nog spelend voor Club Esther Grande de Bentin.[/caption]Hij is naar Twente gekomen dankzij het samenwerkingsverband dat de club heeft met de Peruviaanse club; “Club Esther Grande de Bentin”. Hij was nogal blessuregevoelig dus konden we hem nog niet echt vaak aan het werk zien in het eerste. Los van het feit dat het nog een jonge knaap betreft uiteraard. Voor hetzelfde geld hadden we hem in 2015 helemaal niet aan het werk gezien omdat er in Uruguay ook gespeeld wordt voor het Zuid-Amerikaanse kampioenschap voor landenteams onder de 20 jaar en zijn zaakwaarnemer meermaals verzocht heeft om hem daar aan te laten meedoen. Twente weigerde echter toestemming en omdat het toernooi niet door de FIFA wordt georganiseerd is de club daartoe gerechtigd. Gelukkig maar, zeker achteraf. De speler zelf heeft ook blijk gegeven van een sterk karakter door zijn eventuele teleurstelling op geen enkele wijze te laten doorklinken in zijn spel.

Integendeel. Door zijn spel tegen AZ en Cambuur heeft hij heel wat Twentse harten veroverd. Als je Tapia ziet voetballen zie je een sterke, rustige speler die ook nog eens gezegend is met een goede techniek en overzicht. Fysiek behoorlijk sterk voor zijn leeftijd heeft hij datgene gebracht waar het Twentse spel behoefte aan had en heeft; durf, lef, kracht en focus zonder overdrijving in zijn spel.

Vaag doet hij me denken aan de prachtige rol die Javier Bardem vertolkte in de film ‘No country for old men’. Daarin gaat Anton Chigurh onverstoorbaar te werk, zonder onnodig gedoe, woorden en spatsies, doelgericht en dodelijk efficiënt.

Als we de uitslag tegen Cambuur al lang weer vergeten zijn, zullen de meesten van ons zijn prachtige eerste goal voor FC Twente blijven herinneren. De bal met de hak meenemen in de loop, de inkomend tegenstander voor jan lul voorbij laten glijden, in een split second de situatie beoordelen en de bal pijnlijk precies buiten het bereik van de keeper in de hoek deponeren, schitterend!

'Tita' Tapia GOOOAAAAAAL!!

Los daarvan verplaatst hij het spel met een quasi aangeboren nonchalance als de wedstrijd daarom vraagt.

In diezelfde jaren zeventig waar ik deze column mee begon was er ook jarenlang een kinderprogramma op TV. ‘Tita Tovenaar”. Welke 40-plusser is er niet –deels- mee opgegroeid? Tita Tovenaar woonde samen met zijn dochter Tika in een luchtkasteel en was een grote tovenaar. Hij kon door in zijn handen te klappen de tijd en alle mensen stil zetten. Als hij daarna dan weer in zijn handen klapte ging alles weer gewoon verder als voorheen.

De echt grote voetballers hebben ook het vermogen om een wedstrijd of een situatie daarin volledig naar hun hand te zetten en daarmee dus ook een beetje de tijd.

[google]Renato Tapia is nog jong en er kan en zal nog veel gebeuren. Ik heb tot dusver heel wat talentvolle spelers voorbij zien komen, maar zelden een speler die zo veel beloftes in zich draagt als hij. Beloftes die hij al beetje bij beetje inlost via soms magistraal spel. Als deze jongen gevrijwaard blijft van al te veel blessures en zo nuchter blijft als hij is zal hij ongetwijfeld gaan behoren tot de grote mannen van het wereldvoetbal, die stelling durf ik wel aan.

Ondertussen hebben wij als Twente fans voorlopig onze eigen Peruviaanse ‘tovenaar’ in huis; ‘Tita’ Tapia.

TAZ
[ligatus]