Column: Twentse Baustelle

Afgelopen week reed ik met een paar vrienden terug van Oostenrijk naar Twente. Nou ja rijden, we verplaatsten ons van Baustelle naar Baustelle. Duitsers kicken op Baustellen. Lekker acht kilometer lang automobilisten irriteren zonder er daadwerkelijk aan het werk te zijn. Schijtziek manoeuvreer je jezelf op dat leipe linkerbaantje, dat altijd net iets te smal is om een vrachtwagen in te halen. Toch doe je het. Uit pure frustratie. Juist op het moment dat we voor twintigste keer vol in de ankers moesten, waren het de stemmen van Bono en Billie Joe Armstrong die uit de autoradio schreeuwden: “The saints are coming! The saints are coming!”

De afgelopen maanden was ik tamelijk voetbalmoe geworden. Misschien had ik een vorm van Twentepfeiffer. Dat eeuwige gezeik over geld en die zaaddodende wedstrijden, ik was er wel klaar mee. Berichten over afscheidnemende werkweigeraars nam ik voor lief. Een ruïne beschreven door Herbert Dijkstra of een Maarten Ducrot die vertelde over het pus in de derde bal van Bram Tankink was even interessanter. Tot het moment dat Bono afgelopen week bij die Baustelle zijn bek opentrok. De zin in voetbal was terug. En dan vooral de zin om te juichen.

Nergens wordt er zo mooi gejuicht als bij het voetbal. Het is die seconde zo vlak voor een doelpunt. Het ene moment nip je het schuim van je biertje en het andere moment sta je met lege handen. Het is de tragiek van het ongecontroleerde juichen. Even een seconde niet weten wat je doet. Even geen grond onder je voeten. Samen met de mensen om je heen instinctief bulderen van de populairste bevestigingskreet. De blik op het veld. Alle ogen gericht op die uitzinnige doelpuntenmaker bij de cornervlag. Hij spreidt zijn armen naar het publiek. Het stadion kolkt rood en het beton trilt.[google]

Ineens was er de zin in Excelsior-thuis. Met samengeknepen billen naar het stadion. Weg moeheid. Programma één euro en de geur van schrale rookworst. Misschien was FC Twente van het laatste jaar wel een Baustelle: eerst met z’n allen vol in de ankers, daarna acht kilometer lang zeiken om daarna vol gas op weg te gaan naar de nieuwe bestemming. Een bestemming waar weer ongecontroleerd gejuicht gaat worden. The saints are coming, lekker man.

CEAZ

CEAZ schrijft naar eigen zeggen stukjes. Niet meer, niet minder. De ene keer over FC Twente de andere keer over dingen die hem opvallen in het dagelijks leven. Waar het vooral op neerkomt: CEAZ geeft ongevraagd zijn mening. Volg CEAZ ook op Facebook.
[ligatus]