Column: Welkom Adam en Mounir

Midden jaren zeventig groeide ik op in de Wesselerbrink (Enschede Zuid). Ieder vrij uurtje werd besteed aan het voetballen buiten op de diverse daartoe geschikte en vaak ook, minder geschikte veldjes. School tegen school, straat tegen straat, maar meestal gewoon via het samenstellen van teams uit de jongens die er die ochtend, middag of avond waren.

Straatvoetbal
Was er tijd zat dan werd er door de ‘aanvoerders’ eerst ‘pootje over’ gedaan, waarbij de winnaar, die met zijn voet het best uitkwam op een provisorische middenstip het eerst een speler voor zijn team mocht kiezen. Was er haast bij dan werd er een muntje opgegooid of diende er een getal onder de tien geraden te worden. Het ‘materiaal’ waar uit gekozen kon worden stond dan uiterst gedisciplineerd op een rij en hoopten door deze- dan wel gene uitgekozen te worden.

[google]Voor de doelen werd van alles gebruikt, van shirts, met zand gevulde flessen, jassen en stenen tot takken en palen. Er werd op het scherpst van de snede gespeeld, waarbij de tijd niet leek te bestaan. Slechts de langgerekte kreten van de moeders, meegevoerd op een heerlijk zomeravondbriesje, die door de straten schreeuwden dat het eten klaar was, dunde het aantal spelers gaandeweg uit. Of de invallende donkerte uiteraard.

Samenleven, samen spelen
Ik weet nog dat er behoorlijk wat zeer goede spelertjes van Marokkaanse en Turkse afkomst tussen zaten. Niet dat het ons wat uitmaakte waar iemand vandaan kwam. Of je goed kon voetballen. Dat was het criterium en niets anders. Prachtig, die ongecompliceerde wereld, waarin kinderen onderling laten zien dat samenleven niet zo lastig hoeft te zijn en we, arm om schouder, bezweet van de inspanning, maar intens blij met de overwinning of als geslagen honden na een nederlaag huiswaarts gingen. Een wereld van verschil met de samenleving van nu, waarin bepaalde groepen het schijnbaar belangrijker vinden waar iemand vandaan komt, dan wat die persoon allemaal kan en doet.

Jaren later maakten Karim El-Ahmadi en Tjaronn Chery furore op dezelfde ondergronden. Toch het oerbegin van het voetbal, die aloude trapveldjes en straten.

[google]De eredivisie staat weer op het punt van beginnen. Een voor ons FC Twente uitermate belangrijke tweede seizoenshelft breekt aan. Een tweede seizoenshelft waarin we twee nieuwe spelers mogen begroeten. Adam Maher en Mounir El Hamdaoui. Na El Ahmadi, El Brazi, Ziyech, Assaidi en Tighadouini maken zij het zevental spelers van Marokkaanse komaf vol die ooit het Twentse rood droegen.

Welkom
Het Marokkaanse voetbal zit duidelijk in de lift. Het nationale team plaatste zich dan ook voor het WK en het land herbergt vele talenten. De wijze waarop Maher en El Hamdoui ooit op hun best speelden, deden mij vaak terugdenken aan die veldjes van weleer. Net als het spel van Assaidi. Laten we hopen dat beide spelers het top niveau van toen weer kunnen benaderen in 2018. Niet omdat ze toevallig Marokkaan zijn, maar omdat ze begenadigd zijn met veel techniek en inzicht voor de goal, net als toen moet dat hetgeen zijn wat telt en niets anders!

Welkom Adam en Mounir !!

COTE!!!!!

TAZ
[ligatus]